Het volgende artikel is geschreven naar aanelding van een column van Mgr. dr. G. de Korte in het Nederlands Dagblad d.d. 15 augustus 2009 met als titel "Heilzame wacht bij tong en toetsenbord". Zowel de titel als de lead in de krant (i.c. "Bisschop De Korte keerde zich afgelopen zaterdag in deze krant tegen respectloze, kerkelijke discussies op internetfora. De kritiek is daar ,,harteloos'' en komt vooral 'van rechts', van ,,verbitterde en verzuurde mensen''. Een orthodox, rooms-katholieke gelovige voelt zich aangesproken.") zijn voor rekening van het Nederlands Dagblad.
In plaats van zich te storen aan irritante katholieke bloggers kan mgr. De Korte zich beter door hen wakker laten schudden. Zijn kritiek ( Nederlands Dagblad 15 augustus) op de 'toon' van veel querulante bloggers is modieus. De moderne orthodoxie heeft absolute waarheden vervangen door communicatieve vaardigheden. Wie inhoudelijk kritiek levert, zoals orthodoxen doen, kan op dedain rekenen van de bestuurders.
Mgr. De Korte stelt dat het ,,altijd goed is om te beseffen dat blijde ogen dezelfde werkelijkheid anders zien dan droevige ogen''. Hij richt zijn pijlen op de 'verzuurde generatie' die de sfeer in de kerk verpest. Verschillende bloggers in orthodox katholieke kring leggen naar het gevoel van deze bisschop op een onheuse manier de kerkleiding het vuur aan de schenen door ze te bestoken met beschuldigingen over misstanden en tekortkomingen in en van de Rooms-Katholieke Kerk. Hiermee worden volgens De Korte fatsoensregels geschonden. Toch is dat voor de monseigneur niet het belangrijkste verwijt. Hij zegt namelijk: ,,Verbitterde, verzuurde mensen zien alles met sombere ogen en dreigen hoopvolle ontwikkelingen in de kerk over het hoofd te zien.'' Want wie alles alleen maar met sombere ogen beziet, ziet al het wezenlijke over het hoofd, zoals de 'hoopvolle dingen'. Zijn column is te lezen als een oproep om de verzuurde en gesloten houding open te breken.
Te veel hoop
Toch zijn er vraagtekens te plaatsen bij zijn verhaal. Als het ongeoorloofd is om in een complexe situatie van ontkerstening zondebokken aan te wijzen, mag er dan nog wel geanalyseerd worden? Kortom: mag er nog worden nagedacht en geschreven op de wijze die aan de gelovige helderheid wil verschaffen? Athanasius zei nog: ,,De waarheid is helder''. Is er in onze tijd ruimte voor een helderheid die meer is dan ,,hoopvolle ontwikkelingen''? En voor een waarheid die kan leiden tot schuld?
Wie hoopvolle ontwikkelingen wil zien, zal toch allereerst moeten leren wat de realiteit is waarin we leven? En moeten we voordat we blijde ogen hebben, niet eerst ogen bezitten die iets zien? Zoals we ook oren nodig hebben om te horen?
Katholieke gelovigen hebben te lang bij hoop alleen geleefd. Sinds het Tweede Vaticaanse Concilie (Vaticanum II) is er een stortvloed geweest van hoopvolle ontwikkelingen die de gelovige heeft bedolven. Nu een overgebleven rest de balans opmaakt, ziet men dat blijde, hoopvolle ogen nergens meer op slaan. Waar zijn de waarheid, helderheid, gemeenschap en zekerheid gebleven die door de ,,hoopvolle ontwikkelingen'' zijn weggeslagen en waar elke normale gelovige naar verlangt?
Het verwijzen naar ,,hoopvolle ontwikkelingen'' overtuigt niet meer.
Geen waarheden
Al sinds 1962 zijn de gelovigen getuige van een Rooms-Katholieke Kerk die in haar spreken de accenten heeft verlegd van de realiteit naar de hoop. Dit klinkt overal in door. Het leven onder het beslag van eeuwige waarheden is sinds 1962 vervangen door een modern, hoopvol perspectief van een betere wereld, geproduceerd door politici en ontwikkelingswerkers. De gewone gelovige is verzand geraakt in de complexiteit van het leven; een mix van politieke correctheid en spirituele vaagheid die protestanten tevreden stelt, maar katholieken in de kou zet.
Het verwijt aan verzuurde orthodoxen is een eenzijdig verwijt. Ook de kerkleiding is ronduit negatief als het om traditionele rooms-katholieken gaat. Klap op de vuurpijl was de reactie van monseigneur De Korte, begin dit jaar, naar aanleiding van de affaire-Williamson. De Korte noemde de priesterbroederschap van Pius X toen een ,,zeer onsmakelijke groep. Zij hebben allerlei opvattingen die in strijd zijn met Vaticanum II''. Er werd hier een merkwaardig front zichtbaar. Want terwijl de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland voornamelijk wordt bevolkt door gelovigen die opvattingen koesteren die in strijd zijn met al de ooit gehouden concilies, acht de clerus het nodig expliciet het gedachtegoed van traditionalisten af te serveren om daarna in oecumene te gaan met protestanten. Maar die erkennen toch geen Vaticaanse concilies?
Blind
Nu zijn niet alle traditionalisten blij met Pius X. Toch heeft de bejegening van deze 'groep' de toon gezet richting alles wat traditioneel is en grote vraagtekens plaatst bij het succes van de Katholieke Kerk na Vaticanum II.
De Korte verpersoonlijkt een kerk die blind lijkt voor de terechte wens van traditionele katholieken.
Daarom moet hij niet spreken over ,,blijde ogen'', maar dient hij het gesprek aan te gaan met treurenden die na 47 jaar treuren, wellicht zuur en verbitterd zijn geraakt. De ware oecumene is allereerst met de traditionalisten in de Rooms-Katholieke Kerk; pas daarna zijn de protestanten aan de beurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten