PARTICRATIE EN EUROCRATIE

Het is een schok voor alle fatsoenlijke Nederlanders: GroenLinks aartspedofiel Herman Meijer wordt niet gekozen in de Senaat van ons land. De oorzaak? Een zeer onfatsoenlijk partijlid uit Noord-Holland heeft het gewaagd tegen de leiding van de partij in te stemmen. De zojuist gehouden Senaatsverkiezingen (Eerste Kamer) kenmerkten zich door veel actie en veel irritatie. Actie van de kant van de Statenleden die in menig geval de ‘adviezen’ van de partijtop aan hun laars lapten en gewoon de beste kozen. En dus irritatie van de kant van de partijbesturen die in sommige gevallen hun mooie plannetjes in het honderd zagen vallen.

In Zuid-Holland was het bij het CDA niet zoals het partijbestuur had geregeld. De meeste Statenleden stemden daar op de nummer 30 van de lijst, en niet op de nummer 1 zoals was afgesproken/opgedragen. Het bestuur wil daarom een indringend gesprek met de top van de Statenfractie en de voorzitter van de provinciale CDA-afdeling. Maar de mooiste actie kwam van een tot nu toe onbekend GroenLinks Statenlid uit Noord-Holland dat het waagde zeven hokjes rood te maken waardoor zijn stem ongeldig werd verklaard. "Het is het Statenlid blijkbaar om het even wie er in de Eerste Kamer komt", zo zei Commissaris van de Koningin van Noord-Holland Harry Borghouts. Het gevolg was dat zijn partij één zetel minder krijgt in de Eerste Kamer der Staten Generaal en dat deze zetel naar de SP gaat.

Ook bij andere partijen werden er kandidaten met voorkeurstemmen gekozen, waaronder bij de SP en de D66. Ook het SP-bestuur wil dat de twee senatoren die met voorkeurstemmen in de Eerste Kamer zijn gekozen hun plek af te staan. SP-secretaris Hans van Heijningen: De lijst is door de partijraad vastgesteld.” Dat schijnt voldoende legitimatie te zijn om de legitimiteit van de verkiezingen opzij te schuiven. Maar het ergste is natuurlijk de democratie er aan toe. Wat wanneer legitiem gekozen Statenleden zonder last en ruggespraak hun stem uitbrengen? Dat is een slecht voorbeeld voor het volk. Helderheid en transparantie dienen vermeden te worden. Wat als kiezers erachter komen wie Herman Meijer is? Namelijk een militante en actieve pedoseksueel die niets liever wil dan alle leeftijdsgrenzen voor seks met kinderen afschaffen? Het kan natuurlijk zijn dat de actie van het desbetreffende Statenlid op het oog had te voorkomen dat Meijer in de Eerste Kamer kwam. “Dan maar een SP’er”, zo kan hij gedacht hebben. Maar we weten het niet.

In een democratie telt niet het fatsoen van de verkozenen. Niet de legitimiteit van het verkozen zijn. En niet het landsbelang of dat van de burgers. In een moderne democratie worden gecompliceerde afwegingen gemaakt op plaatsen waar men geëquipeerd is lastige beslissingen te nemen voor anderen: de partijbureaus, de ambtenarenbureaus en de adviesbureaus. Niet meer het stemmen naar eer en geweten, maar de ingewikkelde rekenmethodes bepalen onze particratie (dictatuur van de partijen in plaats van het volk). De overheid is zeg maar de calculerende burger in het groot. En de particratie is een Eurocratie in het klein. Want daarover lazen we in de Volkskrant dat Staatssecretaris Timmermans ons waarschuwt niet weer tegen een Europese ‘Grondwet’ te stemmen; Nederland kan het zich volgens hem niet veroorloven een nieuw Europees verdrag te torpederen. Hij gaat verder door te stellen dat de positie van Nederland in de EU, en wellicht zelfs het lidmaatschap, dan op het spel staan.

PvdA politicus Timmermans beseft dat dit als “chantage” kan worden opgevat, zo lezen we in de Volkskrant, “Maar een tweede ronde is de laatste ronde”. Mijn minister, Maxime Verhagen van het CDA, sluit zich bij zijn Staatssecretaris, oud-Europarlementariër Timmermans, aan. Het is een uitgekookt stelsel: moderne democratie. Het volk is als het ware de verpakking van een groot trechtersysteem waarvan het centrum in Straatsburg zit en de uitlopers wijd vertakt reiken in diverse partijbureaus, regeringskamers, ambtelijke vergaderzalen en nog geheimere, belangrijkere oorden.

Het volk wordt openlijk “gechanteerd”. De gekozen volksvertegenwoordigers, de Statenleden èn sommige gekozen parlementsleden (van de Eerste Kamer) ook. Zelfs met het oogmerk enkele verkozenen te bewegen hun zetel op te geven. En – we zagen het rond het bezoek van premier Balkenende aan het Europees Parlement – regeringen worden gechanteerd door onbeschofte liberale parlementsleden, of – in het geval van Polen – door tal van commissies en aanverwante organen. De bestuurlijke schaduwkant van Europa loopt zo van Straatsburg over Den Haag naar Beetsterzwaag en weer terug. Daar komen geen volk, geen volksvertegenwoordigers en geen dienaren van het volk (ministers) meer aan te pas.