Vrij baan voor genocide

Na Frankrijk komt nu ook de ChristenUnie met een wet die ontkenning van genocide wil verbieden. Maar wordt genocide op deze wijze niet gelegaliseerd? Om de Europese cultuur van auto-genocide in stand te houden?

Naar Frans voorbeeld heeft nu ook de Nederlandse ChristenUnie een soortgelijk wetsvoorstel ingediend als onlangs in Frankrijk werd ingediend [1]. Net als in Frankrijk is het doel van het Nederlandse wetsvoorstel dat het ontkennen (negationisme) van genocide of een ander misdrijf tegen de menselijkheid strafbaar wordt gesteld. Te denken valt dan aan het ontkennen van de Holocaust of van de moord op de Armeniërs door de Turken eind negentiende eeuw en begin twintigste eeuw.

Enige tijd geleden was er in Frankrijk al een soortgelijk wetsvoorstel ingediend om het ontkennen van de Armeense genocide te verbieden [2]. Dat hiermee de relatie met Turkije onder druk kwam te staan, nam Frankrijk voor lief. Het verenigd Europa moet er komen, Turkije moet erbij, veel Europeanen weigeren hierin mee te gaan, en dus moeten de voorwaarden voor de toelating van Turkije geforceerd er door heen worden gedrukt. Hoe sneller Turkije door de knieën gaat, des te sneller kan men verder gaan alsof er nooit iets gebeurd is, en alsof er in Frankrijk (en Nederland) nooit een volksopstand tegen het Europa van de Eurocraten is geweest.

Frankijk mag dan wel een secularistisch land zijn, dat betekent nog niet dat er geen moraal is: de moraal van de feiten is bij haar in goede handen. Dit land weet wat genocide is en wat niet. De moord tijdens de Franse Revolutie op honderdduizenden opstandige burgers, vrouwen en kinderen in de Vendée in 1794 is geen genocide. Die op honderdduizenden opstandige burgers, vrouwen en kinderen in Turkije wel.

De doden tijdens de kruistochten waren misdadig en legden, volgens de gangbare communis opinio, het gemankeerde karakter bloot van het christendom. De vele doden ten gevolge van economische en koloniale expansie legden niets bloot. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Dat het liberale, humanistische laïcistische, anti-Rooms-katholieke Frankrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog in staat was miljoenen jonge soldaten machinaal kapot te laten gaan en op te offeren aan stompzinnige bevelen is niet noemenswaardig. Laat staan dat het iets bloot zou leggen. En laat staan dat ontkenning ervan als zijnde "genocide" strafbaar zou kunnen worden gesteld.

En daar zit natuurlijk wel iets in. Niet het afslachten van miljoenen mensen, en niet het laten afslachten van miljoenen mensen is op voorhand genocide. Bij genocide komt er iets meer bij kijken: de bedoeling om een volk en cultuur te doen laten verdwijnen. Bij genocide zijn niet de vele doden en slachtoffers van belang, maar de intentie om volken en culturen te doen laten verdwijnen. Niet het willen doden van het vlees telt in dit begrip, maar het willen verdelgen van de "ziel" van een volk met als doel het wegvagen van de aardbodem.

Hiermee wordt de discussie rond genocide vanzelf naar een ander niveau getild. Het gaat er niet meer om om aan te tonen of en hoeveel doden er zijn gevallen door toedoen van wie dan ook. Het gaat enkel en alleen om de vraag: wie wil er een volk en cultuur laten verdwijnen? Daarmee wordt het vraagstuk rond de ontkenning van genocide problematisch. Want hoe meet je een intentie, en is het verboden om intenties te ontkennen? Volgens Frankrijk wel. Maar de vraag blijft: wie legt het verband tussen de daad en de intentie - tussen de daad van uitroeiing en de bedoeling van genocide?

En hoe komt het dat er in Europa wel morele vragen worden opgeroepen rond de ontkenning op de moord op de christelijke Armeniërs in Turkije, maar niet bij de bloedbaden die ten grondslag liggen aan de Franse Revolutie en het liberalisme? Dat het christendom het keer op keer moet ontgelden mag zo langzamerhand duidelijk zijn. Waar aan de ene kant door talloze (vaak Franse) historici het zogenaamd "christelijke karakter van het middeleeuwse Europa" ter discussie wordt gesteld, wordt dit historisch non-existente christelijke Europa wel "haar" misdaden in de schoenen geschoven.

Zoiets mag blijkbaar. Want de moraal van de historische feiten van het seculiere Europa speelt liever met de feiten dan dat men ze heilig verklaart. Niet alleen is men (in Frankrijk en in de rest van Europa) blind voor de eigen wandaden, gepleegd in naam van de vrijheid, de westerse cultuur en de economische expansie, ook voldoet men niet aan de basisvoorwaarden die nodig zijn om te kunnen spreken over genocide.

Afschuw ten opzichte van ontkenning van genocide veronderstelt een diepgewortelde waardering van elke vorm van leven. Het veronderstelt de gedachte dat een volk meer is dan de optelsom van biologische entiteiten; het veronderstelt de unieke roeping van een stam, ras of geslacht. Afschuw ten opzichte van de ontkenning van genocide veronderstelt ook de realiteit van de etnische categorie. De zogenaamde afschuw ten aanzien van de ontkenning van genocide die er op dit moment plaatsvindt voldoet aan geen van deze voorwaarden.

Er is in Europa geen sprake van een fundamentele waardering van elke vorm van leven. Een doodscultuur van abortus en euthanasie wordt op dit moment versterkt door de liberale cultuur van autogenocide: het zichzelf massaal laten uitsterven ten behoeve van verlichte principes als carrièreplanning, zelfontplooiing en internet-sexverslaving [3]. We doelen hier op de toenemende onwil - of zelfs onvermogen - bij de moderne Europeaan om zichzelf voort te planten.

Dat met de huidige auto-genocide unieke volkeren en culturen van de aardbodem weggevaagd zouden worden, zal echter iedereen een rotzorg zijn. Om de autogenocide van onszelf te repareren, moet er Turks vlees worden geïmporteerd. De stoomcursus aanpassing aan de westerse normen beoogt niet het aanleren van afschuw van genocide - alsof dat een kwestie zou zijn van het aannemen van een wet - maar het breken van de Turkse trots en nationaliteit. De Turken hadden het nog niet geleerd. Wanneer de Armeniërs waren afgeslacht ten behoeve van vrijheid, gelijkheid en broederschap, dan was er niets aan de hand geweest. Dat had men dit feit als voetnoot kunnen wegschrijven bij een voor de rest heugelijke gebeurtenis: de vestiging van de seculiere staat.

Het ontbreken van de voorwaarden voor echte afschuw ten aanzien van genocide-ontkenning gaat echter verder en dieper. Niet alleen de fundamentele waardering van het leven ontbreekt in Europa, ook is er geen sprake van de erkenning van de realiteit van de etnische categorie. Wie vandaag de dag denkt in termen als ras en etniciteit is zelf rijp voor een vorm van intellectuele genocide. Etnisch denken is net zo verwerpelijk als het ontkennen van genocides. Begrippen als volk, ras en etniciteit dienen uit het collectieve geheugen van Europa te worden weggebannen.

Deze vorm van denken ligt ten grondslag aan modern genocidaal denken. Met het verwerpen van etniciteit zaagt men aan de basisvoorwaarden van het bestaan van volkeren als het Joodse en het Armeense. De Joodse staat Israël is gebaseerd op raciale criteria: genetische afkomst. Ook buiten Israël is het etnische denken veel Joden niet vreemd. De Frans-joodse oorlogsslachtoffer Elie Wiesel sprak ook niet voor niets over de Holocaust als misdaad vanwege het uitdelgen van een enorm genetisch arsenaal.

Het strafbaar stellen van het etnische denken is de strafbaarstelling van het ontkennen van de genocide reeds voor gegaan. Wie in plaats van de etnische categorie de religieuze categorie wil hanteren om volken te definiëren en te constitueren valt eveneens in steeds meer landen buiten de wet; want wie tornt aan de scheiding van kerk en staat is een rechtstreekse bedreiging van de rechtsstaat. En wie - last but not least - dan maar uit arren moede grijpt naar de categorie van grond, ontkomt er evenmin aan gedumpt te worden in de Europese beerput van de geschiedenis.

Waar categorieën als etniciteit, godsdienst en grond strafbaar worden gesteld, is de strafbaarstelling van de ontkenning van genocide een lachertje. Om aan de genocide te ontkomen rest dan namelijk alleen nog de "cultuur". Folkloristische dansen, gesluierde vrouwen, een eigen taal, eigen scholen om de cultuur in stand te houden. U voelt het al aan: niemand in Europa is bereid "culturen" in stand te houden. Onze economie, onze sociaal-affectieve mobilisatiedrang èn onze drang tot auto-genocide verdragen geen instandhouding van "vreemde" culturen. Hoogstens in de vorm van een fastfood-shoarma-keten die wordt gerund door Chinezen en Antillianen.

Niet lang na de oorlog sprak de atheïstische Franse filosoof Sartre al de wens uit dat het jodendom moest verdwijnen. Het moderne Europa heeft niet anders gedaan dan deze bede in vervulling te willen laten gaan. Het keert zich meer en meer tegen de staat Israël als joodse staat. Politica als Hirsi Ali deinzen er zelfs niet voor terug de joodse opvoeding en religie weg te vagen door het verbieden van besnijdenis en joods onderwijs. De joodse visie op man en vrouw moet er eveneens aan geloven; het duurt niet lang of deze visie wordt strafbaar gesteld, zoals te zien is in de behandeling van een Nederlandse partij als de SGP die deze “joodse” visie aanhangt.

Maar niet alleen het jodendom moet verdwijnen. Ook het Armeense volk moet in de Europese logica verdwijnen. En het Turkse volk. En alle volkeren op deze planeet. De vraag is en blijft dan ook: wat beoogt een wet die ontkenning van genocide wil ontkennen temidden van een “cultuur” die één en al genocidaal is? Of wil men met wetten als deze de ogen afwenden van de werkelijke, actuele en urgente vormen van genocide om met het definiëren van genocide tot enkele historische (!) voor ons liberale, democratische Europa ongevaarlijke (!) voorvallen alle andere vormen van genocide te legaliseren? Om dus op deze manier juist vrij baan te maken voor genocide?

Noten

[1] "Straf op ontkenning is signaal" in Trouw d.d. 02/06/2006. Of het indienen van een soortgelijke wet als in Frankrijk gebeurt op basis van dezelfde motieven als in Frankrijk valt te betwijfelen. De ChristenUnie overtreft in dezen in het kritiekloos nablaten van anderen elke vorm van secularistische machtspolitiek.
[2] "Ik ben Armeniër" door Lucas Hartong d.d. 11 mei 2006.
[3] Zie hiervoor het artikel van Ariadne von Schirach, "From Pornography to Withdrawal" in Der Spiegel d.d. 28/05/2005.