HAPPY DAYS ARE GONE AND GONE AGAIN AND AGAIN

Na Bernard Lewis heeft weer een andere islamoloog van zich laten spreken: Raphael Israëli. Volgens deze Midden-Oostenkenner heeft Europa de strijd tegen de islamisering opgegeven. Dit vertelde hij op een symposium in Jeruzalem. Israeli is een collega van Bernard Lewis op het "Harry S. Truman Instituut van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem". En zijn boodschap liegt er niet om: "Europa zal een zware prijs gaan betalen voor haar naïviteit."


Israëli heeft al verschillende boeken op zijn naam staan over de islam en de opmars van de radicale islam in Europa. Over enkele maanden komt een nieuw boek van hem uit: 'De derde islamitische invasie van Europa'. Na de eerste invasie in de zevende eeuw, die werd gestopt door Karel Martel bij Poitiers, de tweede invasie in de vijftiende eeuw, toen de Ottomaanse Turken de Balkan veroverden en in 1683 bij Wenen door de Polen werden teruggedreven, is er nu dus sprake van een 'derde invasie'. Werden de islamieten in de vorige twee invasies teruggedreven en verslagen, nu is de situatie volgens Lewis anders. Want op dit moment maakt de islam volgens Raphael Israëli meer kans ons er onder te krijgen.

De eerste twee invasies waren duidelijk van aard. Met militaire middelen, en gepaard met veel strijd, was de islam vele eeuwen een constante dreiging voor Europa. Maar ondanks de grote militaire macht was ook duidelijk waar het gevaar was en hoe dat bestreden moest worden: met eigen militair verweer en met geweld van eigen handen. Als onze voorouders dat niet hadden gedaan, zou Europa vandaag islamitisch zijn geweest.

De derde invasie gebeurt volgens Raphael Israëli op een geheel andere wijze dan de eerste twee. Niet militair, maar op de wijze van "penetratie, propaganda, bekering en demografische veranderingen". De gezinnen van de autochtone Europeanen zijn klein. Ook in rooms-katholieke landen is de groei van de bevolking teruggelopen. ,,De Europeanen plegen demografische zelfmoord'', is één van zijn conclusies.

Daar tegenover laten we massa's immigranten toe, veelal uit islamitische landen zodat er nu al zo'n 30 miljoen moslims in Europa wonen. Dit aantal groeit sterk. En dan laten we Turkije nog buiten beschouwing.

Waar onze voorvaderen een duidelijk beeld hadden van de bedreigingen van hun bestaan en van de ernst van hun situatie, en de plichten die daaruit voortvloeiden, is volgens Israeli de toestand nu een geheel andere. Israëli: "Europa is zeer naïef geweest, net zoals de rest van het Westen. Wij, westerlingen, denken: 'als wij het beste met de anderen voorhebben, dan hebben ze dat ook met ons. Als wij tegenover hun vriendelijk en open en beleefd en weet ik veel wat zijn, dan is de hele wereld zo. Als je hen maar een kans geeft, dan komt alles wel goed'. Maar zo zit het niet in elkaar. Het is legitiem als ze de immigratie beschouwen als een manier om economisch en educatief vooruitgang te boeken. Maar ze vinden dat Europa deel moet worden van de islamitische wereld.''

We zijn dus volgens Raphael Israëli naïef geworden. Het moderne Europa is gespeend van realiteitszin, van het besef van gevaar en ze is verzwakt tot in haar demografie aan toe: de Europese vrouw wil geen kinderen meer baren om Europa voort te zetten.
Israëli zegt rake dingen. Net als Bernard Lewis dat voor hem heeft gedaan. En Samuel Huntington. De vraag is echter: waar komt de Europese naïviteit vandaan? Want het is met name deze vraag die vele neoconservatieve onheilsprofeten misduiden om daarna de lezer met een weliswaar juiste analyse op het verkeerde been te zetten.

Want het is opvallend dat behalve een duiding waar het probleem wèl zit - bij zelfbewuste moslims - er ook een duiding is waar het probleem níet zit. Israëli: "Een deel van de moslims heeft zich helemaal aangepast aan het leven in Europa. Ze trouwen met Europeanen en ze sluiten zich aan bij de liberale cultuur. " Aanpassing aan de liberale cultuur heft dus het probleem op. Met andere woorden: maak moslims net zo onvruchtbaar, naïef, onverschillig en goedgelovig als de moderne Europeaan. Om het probleem op te lossen, dient het probleem alomvattend te worden. Met de neoconservatieve zieners als bewaarders van het erfgoed.

Het probleem van Europa is niet de islam, maar is zijzelf. De continue strijd tegen de islam is mede bepalend geweest voor het Westen. De strijd heeft krachtige volken gecreeerd, of althans de kracht van oorspronkelijk krachtige volken bewaard. De identiteit van Europa kreeg gestalte aan de periferie van Europa. In het zuiden waren er de sterke Spaanse reconquista, in het zuid-oosten de Hongaarse, Servische en Oostenrijkse naties. De ridders van de Duitse orde, de vergeten Poolse hulptroepen, de Noormannen die zich bekeerden tot het christelijk geloof, de Franken die zich lieten dopen in hun koning en vader Clovis.

Europa heeft veel om trots op te zijn. Maar ze is het niet. In plaats van trots en dankbaarheid zwelgt ze in zelfhaat en koestert ze een drang tot zelfvernietiging. Het zijn de voorouders, de strijders die veracht worden. Het is hun erfenis die vernietigd moet worden. En deze zelfvernietigingszucht uit zich op tal van wijzen.

Ten eerste cultureel-politiek. Verschillende studies van Richard M. Gamble, Hans Hoppe en Thomas Fleming maken duidelijk dat toen de Verenigde Staten de Eerste Wereldoorlog ingingen hun agenda duidelijk was: de resten van het weerbare Europa dienden te worden vernietigd. Behalve het Duitse keizerrijk, het Russische Tsarendom, moest vooral de eeuwenoude Donaumonarchie ontmanteld worden. Daarmee werd de laatste staatkundige en culturele erfenis van het Oude Europa vernietigd. Gestipuleerd door de seculiere liberaal-protestantse lobby in de Verenigde Staten, maakte Wilson misbruik van deze oorlog en gaf hij ruim baan aan de exponent van zelfvernietigingsdrang in Europa: Frankrijk. Dit laatste land was in staat om met Versailles van een fantastisch land (cf. George F. Kennnan) een explosieve natie te maken dat een bom zou worden onder Europa.

De vernietiging van het Oude Europa en haar restanten werkten door tot na de Tweede Wereldoorlog in de behandeling van het Spanje van Franco en - meer recent - in de ontmanteling van Servië door het overleveren van hun geboortegrond aan de nazaten van de Turkse invallers: de Kossovaren. Over de merkwaardige rol van de Amerikanen in dezen heeft Peter Siebelt in zijn boek over Mabel geschreven. Men schrok er in de vestiging van een Islamitische staat op de Balkan niet voor terug om samen te werken met Bosnisch-islamitische oud-SS'ers die tijdens WO II zuiveringsacties op de Balkan uitvoerden voor de nazi's.

Het politieke programma om het weerbare Europa te vernietigen, ging gepaard met een moreel-culturele agenda: het kweken van zelfhaat t.a.v. het eigen verleden. Door onoverkomelijke moreel-historische problemen te creëren waarachter men niet en nooit terug mag gaan, zijn nagenoeg alle Europese naties in een identiteitscrisis beland. Dit is duidelijk te zien in landen als Spanje (Franco-regime), Duitsland (nationaal-socialisme), Italië (fascisme), en in Groot-Brittannië (imperialisme). Deze cultuur van zelfhaat begon (uiteraard) in Frankrijk. Elke revolutie rechtvaardigt immers zichzelf door allereerst het verleden als duisternis voor te stellen. Het historische, het religieuze, het patriarchale, het traditionele, het klassieke - alle ingrediënten van de afgelegde duisternis moeten het uiteindelijk ontgelden.
Met de moreel-culturele zelfhaat is de volgende stap snel (en logisch) gemaakt: de haat ten opzichte van de natuur. Want waar de uitingen van de natuur (traditie, religie, etc.) verderfelijk zijn, dan is de bron dat natuurlijk ook. Deze haat vertaalt zich in een demografische ramp in Europa. Vrouwen krijgen niet alleen steeds minder kinderen; steeds minder vrouwen hebben nog het verlangen ernaar. En deze ontwikkeling stopt voorlopig niet.

Niet de islam is het probleem, maar de westerse, nihilistische liberale zelfhaat. Het liberalisme haat zelfs de stoel waarop ze zit en de grond waarop ze staat. Een gezonde Europeaan daarentegen had de islamiet nooit toegelaten tot ons continent. En deze zou zijn nageslacht hebben gekoesterd in plaats van het te aborteren. Die zou zijn voorvaderen hebben geëerd in plaats van hebben geschoffeerd in media en in cabaretvoorstellingen. En die zou zijn bestaan hebben gevierd in de christelijke liturgie, in plaats van zijn carrière ten koste van anderen te vieren met een skivakantie ten koste van de aarde.

Een gezonde Europeaan zou de islamiet jaloers hebben gemaakt. De islamiet had niet alleen zichzelf en zijn eigen waarden herkend, maar ook gemerkt dat Europa diezelfde waarden tot een hoger plan had opgetild. Jaloers maken op het hogere en het sterkere is iets wat de liberaal niet doet; die maakt slechts afgunstig op materiële rijkdom.
Tussen de tweede en derde invasies waar Raphael Israëli over spreekt, ligt een wereld van verschil. Niet de islam is veranderd, maar wij. En zolang we nog laten aanpraten dat de keuze slechts is tussen liberale aanpassing en islamitische sharia wordt het niet beter, maar slechter. De neoconservatieve analyses zijn bruikbaar, nuttig en waardevol. Maar slechts tot op zekere hoogte. Ze reiken ons geen oplossingen aan die we niet kenden. En ze helpen ze ons zelfs niet herinneren. Daarvoor moeten we ergens anders te rade gaan.