HOU HET BEEN STIJF!

Een schoonheidsactie was het niet - het optreden van de Tweede Kamer. In plaats van Wilders met inhoudelijke argumenten te bestoken, werd er op een lage manier naar hem uitgehaald door diverse fracties. En niemand die een scherp protest liet horen tegen de behandeling van Wilders. Maar het is te hopen dat Wilders niet toegeeft en het been stijf houdt! De Kamer mag het normaal vinden dat een kamerlid werk doet voor de Marokkaanse koning, daarom is het het nog niet.

Er was een goede reden voor het optreden van Geert Wilders van de PVV. Diens pleidooi dat de positie van het PvdA-Tweede Kamerlid Arib ter discussie stelde had een namelijk een ernstige aanleiding. Ik las in het Reformatorisch Dagblad van vandaag dat Arib heeft gezegd dat ze niet loyaal is aan Nederland. Natuurlijk zei ze er ook bij dat ze ook niet loyaal was aan Marokko, maar slechts aan haar principes, maar dat doet er niet toe.
Een volksvertegenwoordiger die haar eigen principes boven het volk plaatst dat ze veinst te vertegenwoordigen is een usurpator van de ergste soort. Wie de eigen principes ten principale boven het volk stelt, dient het volk niet, maar overheerst het op een schandelijke manier.
Arib is niet de enige in haar soort; het parlement zit vol met haar soort. Waar Arib de principes boven ons stelt, stellen vele parlementariërs het zogenaamde wederzijdse vertrouwen tussen parlementsleden onderling boven het concrete mandaat dat men heeft gekregen van het volk. Het veelvuldige verwijt dat Wilders op voorhand mensen als Aboutaleb en Arib niet vertrouwt, raakt namelijk kant noch wal. Alsof het gaat om de onderlinge verhoudingen van kamerleden onderling. De scheefgroei van het ambt van het politieke - en journalistieke - ambt werd goed verwoord door de commentator van Trouw. Volgens deze commentator beroept Wilders zich op "miljoenen mensen buiten de Kamer" Daarmee plaats hij zich volgens deze commentator "buiten de loyaliteit zonder welke een parlementaire democratie niet behoorlijk kan functioneren."

De afgelopen dagen bleken vele Nederlanders op het punt van de dubbele nationaliteit van sommige bewindslieden hetzelfde te denken als Wilders. Toch weerhield dit menig parlementslid er niet van dit standpunt in de hoek van racisme te plaatsen. Wilders heeft gelijk dat miljoenen Nederlanders er niet toe blijken te doen. Het lijkt op de discussie over de doodstraf. Hoewel enkele tientallen procenten van de Nederlanders in sommige gevallen deze straf zouden willen toepassen, is het uitspreken van deze opvatting immens crimineel en verwerpelijk in de ogen van ons parlement; oud-minister Nawijn kan daarover meepraten.
Ons parlement dien geen volk, maar kneedt het volk naar de principes van de gekozenen. Die menen de wil van het volk te kennen. Merkwaardig. Bij de laatste verkiezingen op de Provinciale Staten heeft nog geen 44 procent gestemd. Slechts een kleine fractie van de kiezers kon bij navraag namen opnoemen van provinciale statenleden. Zelfs enkele statenleden waren daartoe niet in staat. Toch kiezen deze mensen een Eerste Kamer. Het volk kent ze niet. Maar zij pretenderen wel het volk te kennen - beter dan dat het volk zichzelf kent.

Het parlement gaat dus vreemd met de volkswil om. Maar er is nog een punt. Evenals de kwestie van de dubbele loyaliteit van bewindslieden met meerdere nationaliteiten betreft het ook hier een kwestie die aantoont dat het vanzelfsprekende in dit land alles is behalve vanzelfsprekend.

Stel u eens voor. Er is een vader die aan zijn vrouw en kinderen meldt dat hij ook lid is van een ander gezin van vrouw en kinderen. Maar hij meldt ook dat hij daar nooit komt. Sterker nog: hij meldt bij het ondertekenen van de nieuwe hypotheek dat zijn band met de andere vrouw en kinderen niets te maken heeft met diegenen waar hij zich thans bevindt. Maar ook: als ze het hem zuur maken, dan gaat hij weer terug naar die anderen. En dan moeten ze maar geloven dat hij bij economische recessie geen geld naar zijn andere "vrouw" stuurt, maar voorrang blijft geven aan het gezin waar hij nu woont. Want anders plegen ze vertrouwensbreuk. Maar hij weigert ondertussen wel zijn formele band met het andere gezin te verbreken.

Normale mensen vinden dit raar als dit het gewone leven betreft van familie en huwelijksleven. En ook op zakelijk gebied is dit op z'n minst erg vreemd. Maar als het om zaken gaat die vele mensen in hun leven treft - op politiek niveau - mag niet worden gezegd dat het raar is. Stel je eens voor! Dan krijg je de vertegenwoordiging van het volk tegenover je te staan. Die zal het volk wel eens een lesje leren.