STOP BLOGGEN deel II

Bloggen heeft een beperkte waarde. Sommigen komen daar achter om daarna de schrijverspen c.q. het toetsenbord in de wilgen te hangen. Anderen leven niet alleen in de bloggerswereld, maar ook in de echte wereld, en nemen al gas terug voordat de algehele bloggersmalaise toeslaat.

Binnen het conservatieve kamp gaat mijn kameraad Björn Roose het rustiger aan doen met zijn blog. En mijn beschaafde libertarische medestander Jimmy Johnson stopt helemaal met zijn blog.
Conservatieven als Bjorn Roose en Jimmy Johnson hebben iets in de gaten dat een neoconservatief als Leon de Winter waarschijnlijk niet in de gaten heeft: dat bloggen een bijzaak is, evenals opinie en commentaar dat zijn. Bloggen is een bijzaak omdat het huidige politiekculturele systeem een bijzaak is. Leon de Winter gelooft in het systeem en ziet dat uit elkaar vallen; conservatieven geloven niet in het systeem en vestigen daar dus ook nooit enigerlei vorm van hoop op. Vertrouwen in de kracht van het bloggen is verwant aan vertrouwen in een systeem dat door middel van meninkjes, publieke debatjes, speldenprikjes en scheldpartijtjes "gered" kan worden. De conservatief weet dat wie gelooft in het systeem, zichzelf op de been houdt met valse hoop.

Wie zielig doet, wie zich terugtrekt omdat niets werkt, is niet allereerst een zielig slachtoffer, maar is allereerst iemand die zich aan de strijd onttrekt. Wie stopt met vechten, heeft nooit echt geloofd. Die is reeds in staat zich met huid en haar over te leveren aan de vijand. Wie zich namelijk met gemak en drogredenen over heeft geleverd aan de vijanden "staatsmacht" en "atheïsme", kan ook een derde vijand er wel bij verorberen: 'islam' bijvoorbeeld.
Wie werkelijk de nood der tijd peilt, hecht niet aan blogs, die verzandt niet in emoties, die vlucht niet in activisme.

De werkelijke strijder is een koelbloedige realist. Die verspilt nooit al zijn munitie in wat voor scheldpartij dan ook. Die sluit geen wegen af, bijvoorbeeld naar God of het christendom. Of die naar de natuur (zoals Leon de Winter laatst wel deed).
De conservatief weet dat de huidige situatie zo ernstig is, dat zwijgen soms beter is dan spreken. En dat werken in de stilte meer vruchten op kan leveren dan ploeteren in het openbaar. Wie werkelijk de nood der tijd peilt, schrikt niet terug voor de diepte. Die plaatst zichzelf nooit zomaar buiten het probleem - zoals neoconservatieven dat doorgaans wel plegen te doen.
De conservatieve strijder gelooft zo in zijn zaak dat deze zaak ook blijft staan als hij valt. De ware strijder heeft zelfspot. En daarom heeft hij kameraden. De ware strijder eert zijn vijanden - om ze daarna neer te slaan (of om zo juist hun hart te bereiken).

Ik was daarom blij te vernemen dat Jimmy Johnson zou stoppen met zijn blog. En dat Björn Roose het echt rustiger aan ging doen. Er is nood aan andere activiteiten, aan andere wegen om ons doel te bereiken. Aan wegen die uitgaan van de rust en het goede leven, het voeden en versterken. Er is geen behoefte aan wegen die het eigen leven onrustig maken. Die vrienden verwaarloost vanachter het beelscherm. Of die vrouwen of vriendinnen of kinderen niet genoeg aandacht schenkt omdat de actualiteit zogenaamd zou roepen.
Er is daarentegen behoefte aan goede gezinnen, aan kameraadschap, aan dieptestudie, en aan goede creatieve inzichten. Voor dieptestudies zijn goede ideeen nodig. Goede inzichten ontstaan in een sfeer van intellectuele kameraadschap. En kameraadschap gedijt alleen in en vanuit huizen die "op orde" zijn.
En de voorwaarde voor dit alles is rust - met andere woorden geloof in de goede dingen van het bestaan: vrouw, volk, kerk, vaderland en traditie.
Dit alles lijkt op een keten, een snoer dat insnoert, maar is het niet. Het is een eenvoudige voorstelling van zaken. Het gewone leven komt niet alleen eerst, maar het gewone leven moet 'goed' worden. Op zo'n manier 'goed' dat de conservatieve zaak als vanzelf vanuit dit goede, gewone leven vorm krijgt.
Meer hierover in een volgende posting, getiteld: STOP BLOGGEN, begin met bitterlemon.