STOP BLOGGEN deel I

Het grote gevaar voor rechts Nederland in 2008 is de vermoeidheid. Rechts Nederland bulkt van de afgehaakte personen; die vermoeid zijn geraakt door actie en geroep. Ook iemand als Leon de Winter is vermoeid geraakt en houdt er voorlopig mee op bij Elsevier.

Na een paar jaar columns schrijven en een blog volschrijven bij dit opinieweekblad - de laatste tijd in de vorm van een 'duoblog' met Afshin Ellian, is het over met de pret. Het helpt niet. Het wordt steeds erger. Het frustreert.
Bloggen zet toch minder zoden aan de dijk dan men eerst dacht. Bloggen houdt de getrouwen alert, de blogger scherp en houdt een vinger aan de pols waar het nodig is. Maar het is meer: het is voor je het weet een verslaving die zichzelf in stand houdt. Bloggen beklijft niet, bevredigt niet echt. Bouwt niets op. De situatie is namelijk te ernstig om met columns, blogs, fotoshoppen en romannetjes te lijf te kunnen.
Bloggen is niet waardeloos, evenals columns en commentaarstukjes schrijven, maar het heeft slechts een beperkte waarde. Het is een aanvulling op iets anders, het kan nooit de core business vormen van wat voor serieuze missie dan ook. En juist bij bloggers ligt het gevaar reëel om de hoek dat nuttige bijzaken de hoofdmoot gaan vormen.
Wie dat niet in de gaten heeft, gaat door met spuien, raakt verhard, wordt ordinair, ziet achter elke boom een vijand, gaat schelden en op den duur zielig doen.
Zo ook Leon de Winter. Van linksige, bebaarde progressieve agnost, werd hij - naar eigen zeggen - rechts, baard- en brilloos, gesoigneerd en atheïst.

Deze metamorfose was er niet alleen onder druk van realistische inzichten van hemzelf, ook speelde de druk van buitenaf mee. Met name de dreiging van de islam heeft De Winter een atheïst gemaakt. Grappig, niet waar?
Het in ieder geval klinkt als een jood die onder druk van de nazi's een nationaalsocialist wordt - of iets dergelijks. En meer en meer ontpopte Leon de Winter zich als een ordinaire, atheïstische, zielig doende zelfhaat(selbsthass)-jood. Wat bij De Winter over bleef was niet veel: zoiets als een derivaat van wat anderen "ras" noemen. Meer niet.
Ondanks zijn zionistische sympathieën, richtte hij zijn pijlen niet alleen op de islam, maar ook rustig op de orthodoxe Jodengenoten. Met zijn spot als die van een NSB'er werd meer en meer duidelijk dat Leon gewoon een links, geschrokken romancier is. Een begenadigd schrijver en essayist. Maar meer ook niet. Links tot op het bot, maar vanwege zijn raciale Jood-zijn opeens behept met "rechtse" reflexen.
En dan nu dit: hij houdt zo van Israël dat hij Nederland verwisselt voor Californië. Hij is atheïstisch geworden vanwege de islam; hij verhuist echter naar The States zonder evangelical te worden. Kortom: een man vol raadsels.

Ik wil niet zeggen dat het goed is dat hij weggaat. Altijd is het immers beter als mensen tot inkeer komen, dan dat ze vertrekken. Leon had ook mooie reflexen, zoals wanneer hij eens sprak over de 'oude Hebreeuwse krijger' in het praatprogramma Zomergasten.
En zijn steun voor de Israëlische zaak wijs ik niet categorisch af. De joodse staat heeft recht van bestaan: als etnische zaak en als cultureel-religieuze zaak. Zonder illusies, kritisch, maar nooit afwijzend.
Maar de rechtse zaak is beter af zonder een bloggende Leon de Winter. Laat hem romannetjes schrijven. Die worden hooguit gelezen door progressieve vrouwen van tussen de 40 en de 70 jaar. Die lezen er een paar dozijn per jaar. Aan de lopende band. Zoals bloggers een blog volschrijven. Vermoeiend ongevaarlijk dus.