EU: DE BLIK NAAR HET OOSTEN?; op weg naar 1 juni

Met 1 juni in het vizier komt de ware aard van Europa aan het licht. Na de groteske uitspraken van minister Donner en de aangekondigde dreiging van een nieuwe Holocaust door de vice-voorzitter van de Europese Commissie Margot Wallström [1], was het de beurt aan de VVD.

Voortbordurend op het aloude thema van ''60 Jaar Eeuwige Vrede'' had de VVD een mooi reclamespotje in elkaar gefröbeld; een spotje waarin onomwonden wordt gesteld dat wanneer het Nederlandse volk tegen de Europese grondwet stemt, we dan opnieuw aansturen op een Holocaust en op Srebrenica-achtige toestanden [2].

In de nasleep van tal van stomme uitspraken van de ministers Brinkhorst, Zalm en Verdonk besloot men toch maar het niet uit te zenden. Minachting voor de geestesgesteldheid van het volk is niet verkeerd, zo moet men gedacht hebben, maar een teveel aan dosis kan dodelijk zijn voor de politieke carrières en eigenbelangen.

Achteraf probeert men de reeks uitglijders weg te poetsen of te negeren door, zoals premier Balkenende of VVD-kamerlid Van Baalen, de aandacht te verleggen van "de valse emotie" en de "angst" naar de "feiten". Men vergeet daarbij echter één ding: in al het overdrijven doen genoemde lieden slechts niets anders dan verder marchanderen in de lijn van het verenigde Europa zoals dat al vanaf het begin duidelijk werd: om oorlog te voorkomen moet Europa samenwerken, samengaan en economisch aan elkaar vastgeklonken worden. Alle nationalisme moet worden uitgebannen ten faveure van een supranationale eenheid. Ook in de folder die de regering bij alle burgers in de brievenbussen meende te moeten deponeren staat wel degelijk dat een Europese grondwet er moet komen "om de vrede, voorspoed en veiligheid van de afgelopen 60 jaar vast te houden".

Nu is dat een grote leugen. En wel om twee redenen van verschillende aard. Na de Tweede Wereldoorlog was het al meteen duidelijk dat Duitsland, Italië en Japan overtuigend verslagen waren en dat de dreiging vanuit een geheel andere richting kwam: vanuit het Oosten. De grote legers van communistisch Rusland, dat de Jalta-conferentie Oost-Europa in de schoot geworpen had gekregen, waren de nieuwe bedreiging voor het vrije en zojuist bevrijde Westen. Het einde van WO II luidde het begin van een Koude Oorlog in die tot de val van de Muur zou duren.

De dreiging kwam dus van buiten het "verenigde Europa", namelijk vanuit Rusland. De vorming van een EEG (via de EGKS) had dan wel als doel om oude aartsvijanden als Duitsland en Frankrijk (samen met een land als Italië) te verenigen in een Europese gemeenschap, de dreiging voor Europa kwam op dat moment niet van binnenuit! Niet vanuit Duitsland en niet vanuit Frankrijk.
Niet het verenigde Europa van de "zes" en later van de vele andere landen, trotseerde het communistische gevaar, maar de landen die zich verenigd hadden in de NAVO, onder leiding van supermacht Amerika. En dat niet alleen. De nucleaire dreiging van de USSR werd niet zozeer door de Britse kernmacht gepareerd, of door haar Franse zusje de "Force de Frappe", maar door het enorme nucleaire arsenaal van onze Atlantische vriend de Verenigde Staten van Amerika.

Het is een flink staaltje van geschiedvervalsing om de vrede en veiligheid van Europa op het conto van een EU te schuiven. Wat had de neutraliteit van landen als Zweden en Oostenrijk, de halfslachtigheid van Finland, de (semi-)pacifisme van IJsland, Ierland en Denemarken, de abominabele defensie-inspanningen van landen als Duitsland, België, Noorwegen, Portugal en Luxemburg te maken met een succesvolle “verdediging” van Europa? Niets. Het historische argument deugt dus van geen kant.

Maar behalve op historisch terrein, mankeert er bij de “EU-politici” het één en ander op het gebied van de logica. Om de EU een instrument te laten zijn voor het waarborgen van de vrede, door latente bedreigende machten samen te brengen in een supranationaal orgaan, moet men de burgers eerst maar eens duidelijk maken: wie zijn die bedreigende landen c.q. machten? Het is een lachwekkende suggestie die er ligt in de historische verwijzing naar landen als Duitsland, Frankrijk en Italië. Deze aftandse naties bezitten nog niet eens genoeg gewelddadig potentieel om hun nageslacht ter wereld te brengen. Om de logica van het argument van “vrede door samenvoeging van potentiële tegenstanders” te volgen zal er dus in een andere richting moeten worden gekeken.

Het huidige risico van geweldsdreiging ligt in landen als Rusland, Tsjetsjenië, Algerije, Egypte, Iran, Syrië en Irak. Om deze haarden van geweld of van potentieel geweld te kunnen beteugelen en te bezweren zal er gegrepen moeten worden naar het wapen van de Economische Vereniging. Anders zullen vrede en veiligheid immers niet gewaarborgd kunnen worden?

Volgen we dus de logica van de regering Balkenende, van de Europese Commissie, en van vele anderen, dan ziet het toekomstige Europa er totaal anders uit dan nu: ver uitstrekkend tot in het Oosten, tot over de Oeral, tot aan de Ganges en de Indus zal er een regime heersen van “eeuwige vrede”. Met de Iraanse Ayatollahs in de straten van Utrecht en Amsterdam kan Donner ons ten volle verzekeren: “Mensen, slaap maar zacht, ik en mijn collega’s uit Teheran, Algiers en Bagdad zullen over u waken.”

Noten

[1] Zie het artikel van Daniel Hannan in Die Welt van 14 mei: Euroskeptiker_riskieren_einen_neuen_Holocaust
[2] Zie het artikel Spanning_stijgt_om_referendum in het Reformatorisch Dagblad van 21 mei.