donderdag 23 november 2006

Het land van de rode koe

De verkiezingsuitslag maakt duidelijk dat Nederland niet geregeerd wil worden. Het gedrag van de linkse partijen maakt meer duidelijk: de volgende verkiezingen komen eraan. Het land van de rode koe voert liever campagnes dan dat het regeert.

Waar het politieke fatsoen ligt in Nederland is duidelijk: nergens en een beetje bij rechts. Dit werd duidelijk in de aanloop naar de verkiezingen; op de verkiezingsavond na het binnenkomen van de uitslagen werd het helemaal duidelijk. De schimpscheuten richting CDA, VVD en rechtse kiezers gingen bij de linkse partijen gewoon door. A-sociaal, koud en kil zijn ze daar in rechts Nederland, zo waren de vriendelijke woorden.

Waar Balkenende jarenlang een beschadigingscampagne heeft moeten ondergaan door linkse politici en media, en daar rustig onder is gebleven, is links Nederland doorgedraaid. Het landsbelang telt opeens niet meer. Het land hoeft niet geregeerd te worden. De SP sloot voor de verkiezingen het CDA uit (en daarmee VVD en PVV).

De PvdA benadrukte de laatste dagen van de verkiezingen keer op keer de onoverbrugbare verschillen met het CDA. Dat dit geen verkiezingsrethoriek was bleek gisteravond toen de PvdA gewoon doorging met haar aanvallen richting de christendemocraten. Verder maakte de ChristenUnie duidelijk dat de nummer 2 van de VVD, Rita Verdonk, voor haar een onoverkomelijk probleem zou zijn en dat regeren met de PVV geheel buiten de orde van de ChristenUnie ligt.

Vooral het gedrag richting Wilders is onbegrijpelijk. Terwijl iedereen de felicitaties uitdeelde aan de SP, deed niemand dat aan de PVV van Wilders. Waarom niet? Omdat Wilders zijn stemmen heeft weggehaald bij hardwerkende echte Nederlanders, en niet zoals de SP (en de andere linkse partijen als PvdA en D66) bij allochtonen die samen goed bleken te zijn voor 12 (linkse) zetels?

Het volk krijgt de regering die het verdient. Maar veel moeite om tot een kabinetsformatie te komen werd er gisteren niet gedaan. Van enige toenadering was geen sprake. Links leeft bij polarisatie. En bij consolidatie van de leugen. En het fatsoen van Balkenende werd tegen hem gebruikt.

De feitelijke toestand van het land was dat jaren van paars potverteren (van PvdA èn VVD) het land nergens hadden gebracht. De banengroei bleek ambtenarengroei te zijn. De kosten voor de zorg waren geëplodeerd zonder dat de patiënt er beter van werd. De immigratie liep volkomen uit de hand. Het beleid van paars was er op gericht om door het oppompen van tweeverdienerschap en van de huizenprijzen de welvaart van ons land naar boven te stuwen, ongeacht de gevolgen voor de maatschappij. Miljarden waren er weggesmeten zonder dat duidelijk was wat deze bestedingen hadden utigericht.

Toen de economische recessie aanbrak was het geld op om de harde klappen op te kunnen vangen. Elke klap werd daardoor hard gevoeld. De rek was overal uit. Want om een fatsoenlijk bestaan op te bouwen, moesten mensen zich sinds Paars het leplazarus werken. Kinderen zijn hierdoor een sociale en economische ballast geworden die problemen rond opvoeding en vergrijzing hebben versterkt.

Links heeft en had hier geen boodschap aan. Wouter Bos durfde te zeggen dat bij economische terugslag extra aandacht moet worden geschonken aan de zwakkeren. In het licht van het paarse beleid, waar hij persoonlijke mede verantwoordelijk voor was, was dit onhoudbaar. In goede tijden moet het geld worden uitgegeven aan het verminderen van de schuldenlast. Dat had paars niet gedaan. Met "na ons de zondvloed" had men een ravage aangericht die het CDA weer eens moest opruimen.

Dit ondankbare werk heeft Balkenende voortvarend gedaan. Niet dat we hem in alles zullen bijvallen, maar het is een constante: om werkelijk problemen aan te pakken is het CDA nodig. Links, maar ook VVD is in tijden van nood en in tijden van overvloed een ramp voor het land. Balkenende was met de handen op zijn rug gebonden. Hij moest het CDA omhoog tillen. Hij kon de Paarse ravage niet benoemen, omdat hij dan zijn liberale coalitiegenoot tegen de schenen zou trappen. En die deed in het begin van het kabinet immers tegen heug en meug mee?

Het fatsoen, de daadkracht en de moed van Balkenende doen er voor veel kiezers niet toe. Socialisten en liberalen hebben geen boodschap aan het landsbelang. Dikke uitkeringen, dikke auto's, christendemocraatje pesten en geen verschil meer weten tussen campagne en politiek; dit is het politieke voorland van "het land van de rode koe": Nederland.

Maar misschien hebben de linkse partijen wel gelijk: het systeem werkt gewoon niet. Misschien is het ook wel lariekoek om te verwachten dat de SP nu opeens wel met een CDA zou willen regeren. En dat een ChristenUnie met een PVV zou willen regeren. Misschien moeten we ons maar neerleggen bij een land dat niet geregeerd wordt, maar continu wordt afgebroken door links en door liberaal om daarna ondankbaar te worden hersteld door de christendemocratie.


Lees verder...

dinsdag 21 november 2006

Rechtse koffie & links koffiedik

Het enige verrassende van de verkiezingen van morgen is de groei van de SP. En ook dit mag nauwelijks een verrassing worden genoemd. Want wie koffie zet, krijgt koffiedik. En hoe meer rechtse neoliberale koffie, des te meer links koffiedik.

De jaren neoliberale potverdeerderspolitiek van de twee paarse kabinetten onder Wim Kok, de neoliberale saneringspolitiek van de kabinetten Balkenende en de neoliberale oppositiepolitiek van PvdA, GroenLinks en ChristenUnie gedurende de periode Balkenende hebben Nederland met een probleem opgezadeld: een SP die op weg is een dominante factor in de binnenlandse politiek te worden.

Dat zou menigeen aan het denken moeten zetten. Dat doet het echter niet. Niet alleen CDA en VVD houden vast aan een koers van meer vrije markt, meer concurrentie en minder sociale en maatschappelijke zekerheid, ook de linkse oppositie doet geen wezenlijk andere keuzes dan de huidige coalitiepartijen. Meer arbeidsmobiliteit, meer arbeidsparticipatie, een soepeler ontslagrecht, meer Europa, meer globalisering en een oprukkende harde managementcultuur van efficiency en hyperproductiviteit hebben grote groepen Nederlanders de afgelopen jaren in het nauw gedreven.

Dit proces is nog lang niet ten einde. En daarom zal in Nederland een partij als de SP ook in de toekomst door blijven groeien. Zelfs al zal ze bij de verkiezingen morgen iets terugzakken ten koste van de PvdA. Want het is simpel: veel mensen hebben geen alternatief voorhanden.

Zelf zijn veel mensen niet in staat een uitweg te creëren. Als je als vijftig-jarige bent afgeschreven voor een vaste betrekking, krijgen alle politieke discussies een opeens cynisch karakter. Dan wordt zelfs het integratievraagstuk een ver-van-mijn-bed-show. Waar de verantwoordelijke ondernemer is verdwenen die oudjes nog een kans gaf, en waar de behulpzame gemeenschap die iemand sociaal-economisch nog wel eens kon opvangen eveneens is verdwenen, blijft er niets anders over dan de landelijke politiek.

Veel mensen hebben hun hoop dus gevestigd op de politiek. En deze mentale instelling heeft een ernstige schaduwzijde: men heeft overspannen verwachtingen over wat de politiek in staat is. Men leeft bij de illusie dat de politiek structurele oplossingen kan aandragen voor problemen die dieper en breder liggen. Men meent werkelijk dat de politiek de kosten van de zorg kan drukken en zo de premies, ondanks vergrijzing en een toenemende vraag naar zorg. Men meent werkelijk dat de VUT kan blijven bestaan ondanks een teruglopend kindertal. En men meent werkelijk dat meer Europa en open grenzen gecombineerd kan worden met baanbehoud in eigen land.

Het is op de golf van deze illusies dat een partij als de SP groeit. En het is te gemakkelijk alleen deze partij in de beklaagdenbank te zetten. Want alle partijen hebben op dit punt boter op hun hoofd. Alle partijen zijn decennialang voortdurend bezit met het voeden van een politieke cultuur van hoge verwachtingen. In plaats van de illusie te ontkrachten dat de politiek er op wezenlijke punten niet toe doet, oefent ze de burger om politiek te denken: eigenbelang, lijfsbehoud, en genotsmaximalisatie.

Het is de burgers ingepompt dat de vraag "wat heb IK eraan?" de enige vraag is die er in de politiek en in de economie toe doet. De massa egocentrische burgers is zo verleerd de werkelijke oorzaken te zien van hun eigen problemen: globalisering, kinderloosheid, secularisatie, individualisering. Zaken die men met het eigen gedrag voedt en in stand houdt. En daar kan geen lieve politiek iets aan veranderen; hoogstens kan men wat gerommel in de marge veroorzaken.

De samenleving is de afgelopen decennia flink veranderd. Veel beschermende instuties hebben hun kracht en hun functie verloren: familie, huwelijk, gemeenschap, nationale cultuur, kerk, enzovoorts. Mensen kiezen niet meer de bakker die ze kennen om hem van nering te voorzien; mensen kiezen nu voor een stuiver korting al betekent dit de nekslag voor een zelfstandige ambachtsman. Mensen kiezen niet meer voor een goede boterham voor de timmerman uit hun dorp, maar voor een goedkope Oost-Europeaan die de duurdere autochtone krachten dwingt een zeker en normaal bestaan op te geven.

Niet alleen de politiek heeft dus boter op het hoofd, ook de burgers zelf. De linkse burgers zullen dit niet als schuld ervaren: de roes van vreemdelingenliefde en barmhartige solidariteit op kosten van een ander maken immers veel goed: deze sentimenten zijn uitstekend in staat elk restje besef van egocentrisme uit te bannen.

Maar niet alleen linkse burgers hebben geen boodschap aan hun eigen ongeluk, ook rechtse kiezers willen het niet zien. Met schrikbeelden omtrent het Maoïstische verleden van Jan Marijnissen probeert men de kiezer bang te maken. Maar een kiezer zonder alternatief laat zich niet bang maken. Want je moet als kleine zelfstandige, als oudere werknemer en als iemand met een zwaar beroep wel gek zijn om op een "correcte" partij te stemmen die openlijk een beleid voert dat wel eens zou kunnen uitlopen op een persoonlijke nachtmerrie voor jou of je buurman.

Laten de neoliberale carrièrejagers het maar voelen. Want socialisten mogen dan net zulke egocentrici zijn als hun liberale veelverdieners: er bestaat ook nog altijd zoiets als verantwoordelijkheid. Een directeur die alleen het eigenbelang op het oog heeft meer schuld dan een arbeider die alleen aan zichzelf denkt; daar wordt zo'n directeur nog altijd dik voor betaald.

Wie jarenlang neoliberale politiek bedrijft, krijgt SP-koffiedik. En dat is niet zomaar terug te draaien.


Lees verder...

dinsdag 14 november 2006

Liberale Sharia op Hollandse wegen

Het nieuwe VVD-plan voor meer en hogere snelwegen is het zoveelste teken dat het polderliberalisme niets meer dan een verkapte vorm van socialisme is. Wegen moeten makkelijker kunnen worden aangelegd. En dat betekent: locale gemeenten en burgers kunnen volgens de liberalen naar de pomp lopen.

Terwijl Bos en Balkenend bakkeleien en de SP groeit als kool zitten de liberalen van de VVD niet stil. Opnieuw is er een onzalig plan uit de liberale koker tevoorschijn gekomen: er moeten meer snelwegen komen, desnoods met meer lagen en er moet harder kunnen worden gereden. Daarvoor moeten de burgers meer geld afdragen aan de veelrijders, moet het privaat grondbezit makkelijker kunnen worden onteigend en dienen locale gemeenten monddood gemaakt te worden. Dit alles alleen omdat snelwegen makkelijker moeten kunnen worden aangelegd zonder teveel oponthoud van de kant van gemeenten en onwillige burgers.

We konden het aan zien komen. Enige tijd geleden was er het voorstel van Verdonk de Commissie Gelijke Behandeling op te heffen en zo het monster van een Wet Gelijke Behandeling in handen te leggen van een Tweede Kamer. Vlak daarvoor was er het liberale pleidooi tot afschaffing van de Zondagsrustwet, dit in weerwil van een VVD-commissie die waarschuwde dat dit de nekslag voor kleine ondernemers kan betekenen. Daarvoor was er het VVD-plan voor gratis kinderopvang, dat liberale ouders die zelf de verantwoordelijkheid voor de opvang van hun kinderen nemen, laat betalen voor socialistische ouders die kinderopvang als een staatstaak zien. Nu is er dus dit plan: het makkelijker te maken burgers weg te jagen van hun grond en het concrete algemene belang van de locale democratie de nek om te draaien.

Niet lang geleden kwam VVD-minister Remkes al met het plan alle gemeenten beneden de 20.000 inwoners gedwongen op te heffen en alle gemeenten tot 50.000 inwoners per geval te bekijken. Dat het contact tussen bestuurders en burgers hierdoor zal vervagen en zelfs kan verdwijnen, is volgens de liberale bestuurders niet erg. De efficiency zal namelijk toenemen. En daar gaat het om.

We zien nu wat dit betekent: efficiency is beslissingen nemen die steeds maar enkele burgers tegelijk raken en de onwetende massa onverschillig laat. Kleine gemeenten betekenen in liberale ogen grote problemen. Grote gemeenten betekenen kleine problemen en als politiek doen waar je zin in hebt.

De burger is daarbij tot idioot verklaard; tot iemand die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B wil gaan ten koste van iedereen en van alles. En hij wordt daarin gesteund door een liberale elite die deze wensen mogelijk wil maken ten koste van iedereen en van alles.

Liberalen of socialisten: het is zo langzamerhand lood om oud ijzer.


Lees verder...

maandag 13 november 2006

Bob Smalhout vliegt uit de bocht

Anno 2006 ontspoort iedereen wel eens. Dus waarom zou prof. Bob Smalhout de grote uitzondering zijn? En dat is hij dus ook niet. Want tussen de regels door van zijn terechte kritiek op het gedraai van onze politici blijkt ook Smalhout rare kronkels te bezitten.

Professor Bob Smalhout snapt, in een column in dagblad de Telegraaf, het gedraai niet dat politici als premier Balkenende en oppositieleider Wouter Bos aan de dag leggen inzake het doodvonnis van Saddam Hussein en de genocidekwestie. Volgens Smalhout nemen vele Nederlanders het de premier kwalijk "dat hij zich zo politiek correct heeft uitgelaten." Daarnaast plaatst prof. Smalhout het volgens hem eveneens laakbare gedrag van Wouter Bos over de genocide op de Armeniërs. Bos laat zich volgens Smalhout, net als Balkenende, leiden door "electoraal opportunisme". En dat vindt de professor een kwalijke zaak.

Volgens de emeritushoogleraar en columnist had Balkenende twee mogelijkheden: "Óf hij had als kampioen van normen en waarden moeten zeggen dat iedere vorm van doodstraf ethisch, moreel en juridisch verwerpelijk is. Óf hij had, zoals velen opmerkten, moeten beseffen dat er thans in ons land een groeiend sociaal draagvlak is voor uitvoering van die allerzwaarste straf. En prof. Smalhout gaat nog een stap verder door te zeggen: "Als oud-hoogleraar van de juridische faculteit van de Vrije Universiteit had premier Balkenende moeten zeggen dat het bewezen is dat de doodstraf geen enkel nuttig effect heeft. En dat de uitvoerders zich moreel verlagen tot het niveau van de veroordeelde misdadiger."

Volgens Smalhout is de doodstraf dus niet juist omdat het niet werkt. Pardon? Is iets juist als het werkt? En is iets niet (meer) juist als het niet (meer) werkt? Waar is hier de moraal? Dus als de doodstraf zou werken, dan zou Smalhout ervoor zijn en zijn moraal wijzigen? Prof. Smalhout doet hier iets wat veel moderne Nederlanders normaal vinden: hij benadrukt de afschrikwekkende functie van de straf, maar laat de straf over het kwaad zelf buiten beschouwing.

Als het kwaad er is dan is het volgens Smalhout tweeledig: enerzijds is er het kwaad van de massaslachting door Saddam Hussein, anderzijds is er het kwaad van de doodstraf over Saddam Hussein. Smalhout plaatst beide "kwaden" naast elkaar. Want wat hij zegt is overduidelijk: "dat de uitvoerders zich moreel verlagen tot het niveau van de veroordeelde misdadiger." Je moet maar durven.

In de ogen van Smalhout heeft dus ook het Joodse c.q. Israëlische volk, door de doodstraf op het nazikopstuk Adolf Eichmann, zich op hetzelfde lage morele niveau gesteld als dat van de Nazi-kampbeulen. En voor Smalhout staan de talloze slachtoffers die hun geliefden in het massagraf van Saddam zagen verdwijnen door de opgelegde doodstraf op hetzelfde niveau als hun vervolger Saddam. Smalhout heeft het over het "electoraal opportunisme" van Balkenende en Bos. Hijzelf bezondigt zich aan "immoreel opportunisme".

Te midden van een overvloed van linkse media was de Telegraaf ooit een plek waar tussen het nog wel eens wat gezond verstand kon worden aangetroffen. Leo Derksen en mr. G.B.J. Hiltermann waren twee stevige rechtse geluiden in een zee van rood gekakel. Maar dat is verleden tijd. Mindere goden hebben hun plaats ingenomen in de kolommen van de krant van de gewone man: artikelen van mannen als prof. Bob Smalhout die nog wel de geur van rechts denken verspreiden maar tussen de regels door eenzelfde waanzin aan de dag leggen als hun links-intellectuele collega-commentatoren in de andere kranten. En dat is jammer.


Lees verder...

donderdag 9 november 2006

De rode vloed

De zelfverklaarde priester en katholiek Huub Oosterhuis kon het niet laten. Als Nederlander numero zoveel en zoveel maakt ook hij de vergelijking tussen het Nederlandse immigratiebeleid en de Tweede Wereldoorlog. Teveel tomaat tast het denken aan, net als teveel geestelijke gezangen.

De SP - de partij van "de tomaat" - is bezig met een opmars in Nederland. De rode vloed golft meer en meer over ons Lage Landje. Maar behalve de opmars van de Socialistische Partij richting de derde partij van Nederland, is in het denken van veel Nederlanders de rode vloed al eerder tot ver boven de tongriem gestegen. En dan doet een vergelijking tussen het beleid van Rita Verdonk en WO II het natuurlijk altijd goed.

Huub Oosterhuis, bekend van "de ver beneden peil-show" rond de begrafenis van Prins Claus, is behalve componist van geestelijke liedjes ook actief in de politiek: de linkse politiek. Al jaren roert hij zijn trom in kringen rond het Amsterdamse debatingcentrum "De Rode Hoed" en in de linkse straatkrant "Roodkoper"; sinds enige tijd is hij actief "on tour" voor de SP van Jan Marijnissen.

Nederland wordt steeds linkser en Huub wordt steeds gekker. De IND, de Immigratie en Naturalisatiedienst, vergelijkt Huub Oosterhuis met de collaborerende politie in de Tweede Wereldoorlog. Al eerder had de linkse politica Tineke Huizinga eenzelfde vergelijking gemaakt, maar na het winnende doelpunt bij het meisjesvoetbal moest en zou ook "priester" Oosterhuis een doelpunt scoren. En niets is zo makkelijk als de Tweede Wereldoorlog erbij te halen.

Het doel is bereikt: Verdonk zit op de kast en de parochie van Oosterhuis is in haar sas. Zonder over de consequenties na te denken. Want wat als iedere Nederlander handelt volgens het evangelie van Tineke en Huub? Namelijk dat iedereen al zijn bezittingen verkoopt om zoveel mogelijk Afrikanen en Chinezen hier naartoe te halen? Is de wereld dan beter en rechtvaardiger geworden?

Volgens de SP en de ChristenUnie wel. Dat onze maatschappij onder de toevloed van miljoenen gelukzoekers zal instorten, en dat onze beschaving zal verdwijnen is niet erg. Belangrijk is dat de dundrukliedbundels van evangelicale en progressieve snit wijdverspreid zullen raken onder de grote menigte verschoppelingen van deze aarde.

De grenzeloze barmhartigheid van de SP en geestverwanten is een gevaar voor ons land. Wanneer breekt het moment aan dat de massa ontevreden Nederlanders van socialistiese en gristelijke snit inziet dat ze deze politieke warhoofden beter links kunnen laten liggen?


Lees verder...

Weg gezond verstand

In Bergen op Zoom is vrijdag 3 november een kunstexpositie in het Algemeen Burger Gasthuis vervangen vanwege het schokkende karakter. Wat bleek? Een kunsternares had het in haar hoofd gehaald het bejaardenoord vol te hangen met sado-masochistische voorstellingen van haar hand.

Wat vorige generaties op hun klompen konden aanvoelen, is heden ten dage volstrekt duister aan het worden voor onze culturele elite. Een stichting, een kunstenares en een directeur van een bejaardeninstelling in Bergen op Zoom konden van tevoren niet inschatten dat onze oudjes niet zijn gediend van pornografische voorstellingen op de gangen van hun laatste rustplaats.

Men kon zich van tevoren niet indenken dat het wel eens vervelend zou kunnen zijn als kleinkinderen op weg naar oma geconfronteerd worden met vastgeketende en gepijnigde vrouwen in nauwelijks verhullende kledij. Pas na klachten van bezoekers en van bewoners, besloot de directie de gewraakte schilderijen weg te halen en te laten vervangen door meer "neutraal" materiaal van de Bergense "kunstenares" Dinny Brouwer. Dit vervangen ging niet zonder gesputter van de kunstenares, die verklaarde slechts gedaan te hebben wat haar kunstdocenten haar opdroegen: niet zo voorzichtig te zijn in haar schilderkunst en de grenzen verderop te zoeken.

Meneer Jos Huffmeijer van Stichting Tante Louise, een organisatie die tal van zorgcentra in West-Brabant onder haar beheer heeft, kwam erachter dat "dit een woonomgeving is en geen kunstgalerij". Dit kon hij niet bedenken toen hij de schilderijen ruim van tevoren had gezien. Toen besefte hij niet dat, zoals hij zegt: "Zeker mensen met gedragsstoornissen of beginnend dementerenden er heel onrustig of angstig van raken. Veel oudere bewoners hebben een oorlogsverleden. Afbeeldingen van geknevelde vrouwen roepen bij hen nare herinneringen op."

Mensen met gedragsstoornissen hebben dus last van sadomasochistische voorstellingen. Normale mensen volgens meneer Huffmeijer niet. Die gaan gezellig met de kinderen een kopje koffie drinken bij oma en "die rare vrouwen aan een hondenketting". De gedragsstoornis ligt echter niet bij de oudjes, maar bij managers als Huffmijer en bij dat wat er van onze kunstacademies afkomt. Iedereen met een restje gezond verstand zou dat moeten inzien.

Maar het gezond verstand is aan het verdwijnen. In plaats daarvan verklaart men schaamteloos dat mensen met een gedragsstoornis er problemen mee hebben dat de publieke moraal wordt geschoffeerd en dat de laatste jaren van onze ouderen worden verziekt. Het wordt hoog tijd dat men dit soort managers en kunstenaars aan de lijn legt om ons te beschermen tegen hun artistieke waandenkbeelden.


Lees verder...

maandag 6 november 2006

Straffeloos dood

Vanuit een cultuur waarin de dood vaak als bevrijding wordt gezien "en erbij hoort" klinkt een protest tegen het vonnis dat aan Saddam Husssein wordt voltrokken. Want de EU verwerpt de doodstraf.

Duizenden aanhangers van Hussein zijn woedend en honderdduizenden slachtoffers van zijn schrikbewind juichen: Saddam Hussein krijgt de doodstraf voor zijn wandaden. Men had hem voor tal van misdaden kunnen berechten, maar het is het bloedbad in 1982 in het dorp Dujail geworden, waar de toenmalige president 148 sjiitische moslims liet vermoorden na een mislukte aanslag op zijn leven.

Behalve de collaborateurs van het Saddam-regime is ook de Europese Gemeenschap ontevreden. Deze "gemeenschap" waagde het om zich bij monde van haar woordvoerder, voorzitter Finland, namens u en mij uit te spreken tegen het vonnis dat door de Irakese rechtbank werd voltrokken: de doodstraf voor de massamoordenaar Saddam Hussein. Ten slotte zijn de politieke mensenrechtenorganisaties ertegen omdat het proces volgens hen niet eerlijk zou zijn gevoerd. Het zou namelijk een politiek proces zijn geweest. Maar wat men wil wil is niet duidelijk: een proces zonder Irakezen met uitsluiting van al het menselijk leed en de grote stromen bloed omdat deze de rechtsgang en het rechtsgevoel zouden verstoren? Waarschijnlijk wel.

Het schijnt dat de EU in "alle zaken en onder alle omstandigheden tegen de doodstraf is". Eerder had de gezant van de Verenigde Naties voor de Mensenrechten, Louise Arbour, er al bij Bagdad op aangedrongen niet tot voltrekking van het vonnis over te gaan.

De vraag is hoe waarachtig de critici hier zijn. Want als de dood voor oma - die vrouw die we eens per jaar met een bosje bloemen vereren - een heuse bevrijding is om daarna stijlvol gecremeerd te worden. En als de dood in de vorm van een abortus voor ons een welkome oplossing is als er een kind op komst blijkt te zijn en het carrièreperspectief wenkt (of de knappe Spaanse kerels op Mallorca naar de kersverse moeder lonken, maar niet vallen op zwangere vrouwen). - Hoe kan de dood van een massamoordenaar dan opeens wel ethische bezwaren opleveren?

Er zijn tal van redenen waarom men tegen de doodstraf is. Ten eerste: stel je voor dat je je vergist en een ander blijkt als president van Irak verantwoordelijk te zijn geweest voor de honderdduizenden doden? Deze reden is in het licht van de Irak-kwestie bespottelijk.

Ten tweede: de doodstraf is barbaars en inhumaan. Zestig burgers per ongelijk over de kling jagen in Afghanistan was dat niet, omdat er sprake was van "fouten" door de Canadezen en een excuses en een onderzoek alles goed maken. Verder valt er weinig zinnigs over dit argument te zeggen omdat het geen echt argument is. Het hangt van emoties aan elkaar en is eigenlijk ronduit pervers. In plaats van de talloze slachtoffers van deze dictator voor ogen te stellen, is men vervuld met weerzin omdat er een mensenbeest verloren gaat.

Ten derde: de doodstraf is volgens sommigen geen echte straf, een levenslange uitzitting wel. Dit argument is vaak gehoord en ontluisterend bovendien. Voor een nihilistische en atheïstische westerling kan de doodstraf geen straf zijn omdat er niets op dood volgt. Juist daarom kan de dood een ultieme bevrijding zijn voor oude mensen en kan een kind worden weggehaald zonder "iets af te breken": dus zonder schuld.

Voor een echte nihilist is ieder mens er één. Ook Saddam. Dus die wordt met een doodstraf ook niet gestraft. En dat is een consequente redenering: als er niets achter de dood komt en dit perspectief ten volle wordt aanvaard als onderdeel van het "bestaan" (i.c. "niet-bestaan"), dan is "straf" niet van toepassing op de dood. Straf is slechts van toepassing op het perspectief van niet kunnen leven zoals je wilt - dus in de cel je levenseinde afwachten.

Officieel zegt men dit niet; alleen in onderbouwingen in de media kom je deze reden tegen. Want stel je eens voor dat de terroristen erachter komen: doden is niet erg want er komt niets achteraan? Alles is geoorloofd als het moorden maar kort, pijnloos en snel gebeurt? Want wat volgens moderne westerlingen pas erg is, is het leven zelf, wanneer dat niet meer geleefd kan worden volgens onze eigen wensen.

In dit licht zijn terroristische bomaanslagen met doden dan ook niet echt erg. Wat pas erg is, zijn de zwaargewonden die zo tot hun dood toe moeten blijven leven. Net niet erg genoeg om een spuitje te geven, maar te laat om te laten aborteren omdat de foetus een been miste.

Saddam is dus eigenlijk niet gestraft. Hij is beloond met een oplossing zonder pijn en zonder gestraft leven. Een straffeloze dood dus. Dat is alleen maar erg totdat hij er niet meer is. Dan is er niets meer om erg te zijn. Net zoals die honderdduizenden er ook niet meer zijn. En dat is dus ook niet erg. Vandaar dat deze talloze slachtoffers er de afgelopen dagen zo weinig toe deden.


Lees verder...