Ik snap er helemaal niets van. Van Europa bedoel ik. En nu lees ik dat dat nu juist de bedoeling is. Niet dat burgers niets mogen snappen, maar dat burgers gewoon moeten toegeven dat ze er niets van snappen.
Vanmorgen voor de zoveelste keer opnieuw zei een PvdA-lid in mijn ochtendblad dat kabinet en Tweede Kamer gewoon voor de nieuwe Europese Grondwet (pardon: Verdrag) moeten stemmen. Ze refereerde aan een column van minister Plasterk, PvdA-minister voor onderwijs, atheïsme, wetenschap en homolobbyzaken. Plasterk zei dat "het de taak is van volksvertegenwoordigers om over complexe vragen te beslissen, en dat zij die verantwoordelijkheid niet moeten afschuiven op individuele burgers".
Individuele burgers snappen het dus niet. Ik dus ook niet. Nu waren het volgens kiezersonderzoek tijdens het Grondwetreferendum, vooral de hoger opgeleiden in ons land die toegaven dat ze niets weten: zij stemden voor de Grondwet en voor het uit handen geven van de soevereiniteit en competentie van de eigen organen. Er is dus nog hoop voor mij.
Maar toch: er ligt nu wel een levensgroot probleem. Ik snap nergens meer wat van. Ik snap niet alleen niks van Europa, ik snap meer niet. Ik moet stemmen op mensen die alles van Europa afweten, maar hoe weet ik dat zij alles weten? Ik heb daar de kennis niet voor. Ik moet kranten lezen? Maar hoe kan ik die snappen? Ik ben namelijk nog steeds tegen de Grondwet. Ik snap dus ook niets van de kranten. Toch moet ik het weten. Europa heeft immers alles te maken met democratie en vrijheid en een sociaal bestaan. En ik snap weliswaar niet veel, maar dit hebben mijn ouders mij goed ingepeperd: zonder deze zaken besta ik niet.
Om uit deze impasse te raken ben ik eind van de ochtend maar naar een deskundige gegaan die het wel zou weten, een vertegenwoordiger van de Partij van de Ambtenaren. Die snapte het net. En kon het me haarfijn uitleggen.
"Kijk", zei hij, "u kunt het niet weten, want u bent een burger die handelt volgens de liberale principes. U handelt uit gezond eigenbelang. Dat moet ook, want anders draait de economie niet meer en kloppen de beleidsplannen en nota's niet meer. Dan zou het Leiden in last zijn. Maar", zo vervolgde hij zijn verhaal, "juist dat maakt u natuurlijk ongeschikt om de poltiek te begrijpen. Daar heb je deskundigen voor nodig, mensen die al zolang zijn losgeweekt uit de sfeer van het burgerlijke bestaan, dat zij wel in de gaten hebben hoe het werkt. Politici en ambtenaren"
Ik was perplex: "Maar dat is geniaal. Hoe is dat zo ontstaan?"
Zichtbaar tevreden over deze uitroep, wist ook hier de Ambtenaar een geniaal antwoord op te lepelen: "Het draait om de democratische principes van spreiding van macht, kennis en inkomen. Om de liberaal-socialistische dualiteit van individu-collectief. De mens is individu, een liberaal, en heeft dus het collectief van de democratische staat nodig, daarin is hij een socialist. Door spreiding van kennis ontdekt iedereen dat hij alles wil weten (liberalisme), maar eigenlijk niets weet (socialisme). Door spreiding van macht, ondekt iedereen dat men niets te zeggen heeft (socialisme), maar dat men toch in staat is daar geld mee te verdienen (liberalisme). En door spreiding van inkomen weet iedereen diep van binnen dat alles van de Staat is (socialisme), maar dat het toch kan lukken meer binnen te halen dan je buurman (liberalisme). Dat is democratie en vrijheid. En Europa gaat dat vervolmaken."
De ambtenaar werd steeds enthousiaster: "Het liberalisme is fantastisch: Iedereen is afhankelijk van elkaar. Niemand durft nog zijn mond open te doen, het systeem ter discussie te stellen. Niemand wil toch verantwoordelijk zijn voor oorlog en chaos? En niemand wil toch financieel gedupeerd worden?"
Nee, daarin moest ik hem toegeven. Ik dacht aan mijn hypotheek, m'n fragiele relatie, de reorganisatie op mijn werk - ik zou wel gek zijn om al te gekke dingen te doen. Dat zouden de vriendinnen van mijn vrouw nooit accepteren. "Toch voel ik me bekneld," opperde ik voorzichtig, "ik zit nu al tot over m'n oren in het systeem, waarom zou ik er nog dieper in weg willen zakken? Door werkelijk alles uit handen te geven aan deskundigen ver weg in Den Haag of Brussel?"
"Beste kerel," zei de Ambtenaar op een vaderlijk toon, "maar daar moet iedereen doorheen. Je moet leren vertrouwen. Jezelf overleveren. Wie met een been in de oude realiteit blijft staan, valt op den duur toch om. De ontwikkelingen zijn niet meer te stoppen. De werkelijkheid is te complex geworden. En dat is maar goed ook. Mensen kunnen het maar beter niet snappen. Mensen zijn egoisten. Dat moeten ze volgens de marktwerking ook zijn, maar in de politiek werkt dat desastreus. Mensen moeten dus niets snappen. Anders werkt het systeem niet. Dan ontstaat er geweld, onrust, en worden welvaart en welzijn voor je het weet teniet gedaan. Denk je eens in, een leven zonder Talpa, zonder Ikea, zonder tripjes naar Turkije. Allemaal op de schop doordat mensen vast blijven houden aan zelf hun kinderen opvoeden en vaste vrije dagen en meer van dat soort niet-democratische obstakels."
Dit vond ik te gek: "Maar ik hou van mijn kinderen! En ben tevreden met mijn opvoeding en mijn bestaan!"
Toen zakte de stem van de Ambtenaar: "Het is zeer ondemocratisch aan je eigen opvattingen vast te blijven houden."
"Maar waar stem ik dan nog op?, zo wilde ik weten, "en waarom stem ik dan nog?"
"Kijk, dat is heel simpel," zo vervolgde hij, "u stemt niet op personen, maar u stemt op vertrouwen in het systeem. In feite ligt er achter het stelsel een simpel, doch doeltreffend model: er is een groep kiezers die het systeem vertrouwt, en een groep die het systeem wantrouwt. De eerste groep geeft toe dat ze het niet weet en stemt op partijen die alles uit handen nemen. De tweede groep is het probleem. Met behulp van stemcomputers kunnen we ondertussen heel goed traceren waar het ontevreden uitschot woont. Die worden gevolgd door onze steeds meer uitdijende AIVD: islamieten, Wilders-stemmers, woonwagenbewoners, rand-orthodoxen, libertariërs, klassiek-liberalen, zelfstandige ondernemers, bloggers e.d. Kijk, als geld niet helpt en beloften van vrijheid geen indruk maken, moeten er andere maatregelen worden getroffen."
"Dus als ik het goed begrijp, stem ik niet op personen, maar doe ik mee aan een soort van veiligheidstest?"
Opeens kwam er een duistere bureaucratische blik in de ogen van de expert. De ambtenaar keek me bedenkelijk aan: "U weet eigenlijk al teveel... Wacht u even, ik moet even een telefoontje plegen, ik ben zo terug."
Nu snap ik werkelijk niets van politiek en democratie, maar zijn blik in de ogen zei me genoeg. Ik moest hier wegwezen! En mezelf zo snel mogelijk bekend maken via Internet en dergelijke. Om zo de dans voorlopig te ontspringen. Tot de democratisering ook de laatste bastions van Europa had bereikt: de blogs, de verenigingen, de familie- en vriendensferen, de kerken.
En ik snapte dit: er moest iets worden verzonnen om deze allesbegrijpende Democraten te stoppen. Totdat ze mij gingen stoppen. Maar wat? Ik zou het niet weten. Die kennis bezit ik niet. Ik snap er helemaal niets meer van. Hoe kan het dat ondanks alle vooruitgang mijn voorouders wel wisten wat ze moesten doen, en ik niet meer?"
Even een deskundige vragen van het Consultatiebureau voor stemgerechtigde Nederlanders: de NRC Handelsblad, het orgaan van hoogopgeleide niet-begrijpende politiekcorrecte, Europa-liefhebbende burgers. Daar snap ik weliswaar ook niets van, maar via Fokke en Sukke communiceert men toch op een effectieve wijze met het domme volk, dus ook met mij. Wat geniaal! Dus democratie werkt toch. Wat ben ik toch dom. Toch maar weer op de PvdA/VVD/CDA stemmen, de volgende keer? Of mijn gezonde, domme, conservatieve verstand volgen? Maar dat is waarschijnlijk niet toereikend om Europa te snappen. Ik weet het niet meer. Ik snap er helemaal niets van.
vrijdag 29 juni 2007
donderdag 28 juni 2007
GRAPJASCULTUUR OF RATTENGEVECHT
Dat was toch even schrikken. De Haagse imam Sjeik Fawaz Jneid van de As-Soennah-moskee heeft lelijk gesproken over Afshin Ellian. Fawaz Jneid zei namelijk hetvolgende:
"Afshin Ellian, een eng vies mannetje dat zegt voorstander te zijn van democratie, maar ondertussen de ene ondemocratische uitspraak na de andere blijft orakelen. In zijn laatste column spoort hij zelfs de Nederlanders aan om moslims met Salafistische opvattingen uit te roeien. Een uitspraak die alle grenzen van de wet overschrijdt en, zoals de geschiedenis ons leert, aanleiding kan zijn voor vervolging, onderdrukking, concentratiekampen en beestachtig gedrag. Maar dankzij de dubbele moraal van Nederland kan dit kwaadaardige gezwel zijn gif ongestoord onze samenleving in pompen, want hij is per slot geen moslim."
De imam deed deze uiterst beknopte tirade op zijn website waar nog meer uiterst beknopte tirades staan tegen alles wat met liberalendom en christendom te maken heeft. De site lijkt wel een beetje op Elsevier.nl. Op deze laatste site gaat men namelijk ook te keer tegen alles wat maar met islamdom en christendom te maken heeft. En daarin gaat men ver. Paul Lieben en Gerry van der List zijn misschien enigszins Salafistisch te noemen; Leon de Winter en Afshin Ellian zijn volbloed Salafisten. Zij hoeven niet te mompelen, zij kunnen rustig rondspuiten.
Leon de Winter kon op zijn duoweblog op Elsevier.nl op 26 juni rustig oproepen tot de totale vernietiging van de Gazastrook. Volgens hem moest Israël de wet van de woestijn maar laten gelden. Met een verwijzing naar soortgelijk gedrag van de Syriërs, acht De Winter de maat vol wat betreft de Gazastrook: dan maar de totale verwoesting van deze landstrook. De woestijnbewoners moeten het maar voelen: kapot moeten ze desnoods. De Winter:
"Als Israël niet de kracht heeft om voor hem te bloeden en om voor zijn leven desnoods heel Gaza te verwoesten, dan zal Hamas op een dag Israël verwoesten. Zo gelden de regels in dat deel van de wereld. Zo luiden de wrede en onverbiddelijke woestijnwetten van het Midden-Oosten. Er is geen hoop voor die regio. Het zwaard zal daar de loop der geschiedenis bepalen, zoals het zwaard altijd en overal de loop van de geschiedenis heeft bepaald. Op de eerste dag van D-day stierven 10.000 geallieerde soldaten. De gehele campagne in Normandië kostte 425.000 soldaten het leven, onder wie 125.000 Amerikanen. Het Europese fascisme werd verslagen door rücksichtlos geweld, het Japanse fascisme net zo."
Dit is duidelijke taal. De moderne humanist in Leon is even terzijde gesteld door de "oude Hebreeuwse strijder" die eveneens in Leon huist. De smalle strook liberalisme is even verwoest door de klassieke realiteitszin. Er is hoop voor De Winter. De moraal is onuitroeibaar, het predemocratische en preliberale is bij hem tastbaar aanwezig. Het is niet op Leon de Winter waar zich mijn kritiek richt (tenminste niet op dit moment); het is op Afshin Ellian waar de pijlen zijn gericht; want deze figuur is een heel ander verhaal. Waar bij De Winter nog enige ernst spreekt, het oude joodse hart niet geheel doof is geworden en de bloedband met zijn volk onweerstaanbaar zijn artikelen doortrekt (en van De Winter een 'eerlijke hypocriet' maakt), speelt Ellian de volslagen idioot. Het bestaan is voor hem een experiment. En Nederland.nl geeft hem hiervoor de volle ruimte. Ellian:
"Dan ook maar absolute vrijheid inclusief pornofeesten. (Alleen natuurlijk niet de vrijheid om op zondag niet te hoeven werken.)"
"Vrijheid van meningsuiting? Dan ook maar meteen een cocktail brouwen van blasfemie, pornografie en politieke correctheid."
"Scheiding kerk en staat?" "Ja, maar niet voor mij, Ellian, die de uitleg van de bijbel wel eventjes zal voorschrijven aan alle christengelovigen, en een eigen paaslied de wereld instuurt."
"Die Wilders, die gaat toch veel te ver met zijn uitspraken?" "Kijk naar mij, Ellian, die naar links verontwaardigd is over Wilders, en naar rechts deze 'populist' met gemak overschreeuwt."
Ellian, die in zijn oratie de christen-jurist Paul Scholten voor zijn seculiere karretje spande, en maar even verzweeg wie Scholten werkelijk was, deze Ellian heeft dus weer niets fouts gedaan. Alleen maar opgeroepen om het Salafisme met wortel en tak uit te roeien. Dus als je zegt "de helft uit de koran scheuren" vindt Ellian dat onverantwoord, maar als je zegt "orthodoxe islam met wortel en tak uitroeien", dan is dat wel verantwoord.
Ondertussen maakt Ellian er een lolletje van. Op de uitspraken van de Haagse imam reageert hij grappend (hoewel niet echt lollig): "Sjeik Jneid is de leukte iman van Nederland." "En toch zeg ik u: hij is de allerleukste imam van Nederland."
Is dit humor van de woestijn? Zijn we hier nu toeschouwer tussen een verbaal gevecht tussen twee Bedoeïenen? En is deze imam nu een grapjas of een rat? Volgens de VVD een rat. Volgens Ellian een grapjas. Het is geen oorlog (je voert geen oorlog tegen grapjassen), maar het is ook geen democratie en vrede (want je roeit geen denkbeelden en bevolkingsstromingen uit in een democratie, maar je gebruikt het debat en meer van dat soort). Het is dus niets. Het hangt er volgens Ellian tussenin, en dat is volgens hem erg grappig.
Het is niet grappig. Dat een imbeciel als Jneid een Nederlandse imam is, is een regelrechte schande. Maar dat een grapjurk als Ellian een hoogleraar en boegbeeld van onze beschaving is, is dat ook. Grapjascultuur of rattengevecht; laat de woestijncultuur buiten onze landsgrenzen. Als de spelregels moeten worden bepaald door fatsoen, dan moet je je er ook zelf aan houden. Zijn de spelregels anders, en moet ook het zwaard erbij worden gehaald? Prima. Wees dan niet verontwaardigd dat je tegenstander dat dan ook begrijpt. Ga niet als boegbeeld van het Nederlandse staatsrecht de grapjas uitgangen die uitroeiingsgrollen uitdeelt. Of is het dan toch een beetje oorlog, meneer Ellian? En hoopt u dat anderen het zwaard zullen oppikken? Een Elliaanse oorlog van mannen in Iraanse grapjurken met Amsterdamse machinegeweren?
De Winter snapt hier iets meer van dan Ellian. Bij hem is er altijd nog een spatje oud-Hebreeuws strijdersbloed. Een oorlog dient ernstig te worden gestreden. Vernietiging is geen grap, al kan het een morele noodzakelijkheid in zich bergen. Bij Ellian stroomt er echter geen strijdersbloed door de aderen, maar een cocktail van waterig liberalisme met Iraanse klonten. Als het aan Ellian ligt verslaan we de Salafisten met een mix van cabaret, politiek en geweld. We knallen ze af op de muziek van Frans Bauer. En we vermaken ons met hun doodsrochels.
Het leven is in de ogen van Ellian één groot barbeque-feest. Als de Salafisten er niet meer zijn, vinden we wel ander onwillig vlees. Zo blijven we lachen. Nederland.nl is nog lang niet volgeschreven.
"Afshin Ellian, een eng vies mannetje dat zegt voorstander te zijn van democratie, maar ondertussen de ene ondemocratische uitspraak na de andere blijft orakelen. In zijn laatste column spoort hij zelfs de Nederlanders aan om moslims met Salafistische opvattingen uit te roeien. Een uitspraak die alle grenzen van de wet overschrijdt en, zoals de geschiedenis ons leert, aanleiding kan zijn voor vervolging, onderdrukking, concentratiekampen en beestachtig gedrag. Maar dankzij de dubbele moraal van Nederland kan dit kwaadaardige gezwel zijn gif ongestoord onze samenleving in pompen, want hij is per slot geen moslim."
De imam deed deze uiterst beknopte tirade op zijn website waar nog meer uiterst beknopte tirades staan tegen alles wat met liberalendom en christendom te maken heeft. De site lijkt wel een beetje op Elsevier.nl. Op deze laatste site gaat men namelijk ook te keer tegen alles wat maar met islamdom en christendom te maken heeft. En daarin gaat men ver. Paul Lieben en Gerry van der List zijn misschien enigszins Salafistisch te noemen; Leon de Winter en Afshin Ellian zijn volbloed Salafisten. Zij hoeven niet te mompelen, zij kunnen rustig rondspuiten.
Leon de Winter kon op zijn duoweblog op Elsevier.nl op 26 juni rustig oproepen tot de totale vernietiging van de Gazastrook. Volgens hem moest Israël de wet van de woestijn maar laten gelden. Met een verwijzing naar soortgelijk gedrag van de Syriërs, acht De Winter de maat vol wat betreft de Gazastrook: dan maar de totale verwoesting van deze landstrook. De woestijnbewoners moeten het maar voelen: kapot moeten ze desnoods. De Winter:
"Als Israël niet de kracht heeft om voor hem te bloeden en om voor zijn leven desnoods heel Gaza te verwoesten, dan zal Hamas op een dag Israël verwoesten. Zo gelden de regels in dat deel van de wereld. Zo luiden de wrede en onverbiddelijke woestijnwetten van het Midden-Oosten. Er is geen hoop voor die regio. Het zwaard zal daar de loop der geschiedenis bepalen, zoals het zwaard altijd en overal de loop van de geschiedenis heeft bepaald. Op de eerste dag van D-day stierven 10.000 geallieerde soldaten. De gehele campagne in Normandië kostte 425.000 soldaten het leven, onder wie 125.000 Amerikanen. Het Europese fascisme werd verslagen door rücksichtlos geweld, het Japanse fascisme net zo."
Dit is duidelijke taal. De moderne humanist in Leon is even terzijde gesteld door de "oude Hebreeuwse strijder" die eveneens in Leon huist. De smalle strook liberalisme is even verwoest door de klassieke realiteitszin. Er is hoop voor De Winter. De moraal is onuitroeibaar, het predemocratische en preliberale is bij hem tastbaar aanwezig. Het is niet op Leon de Winter waar zich mijn kritiek richt (tenminste niet op dit moment); het is op Afshin Ellian waar de pijlen zijn gericht; want deze figuur is een heel ander verhaal. Waar bij De Winter nog enige ernst spreekt, het oude joodse hart niet geheel doof is geworden en de bloedband met zijn volk onweerstaanbaar zijn artikelen doortrekt (en van De Winter een 'eerlijke hypocriet' maakt), speelt Ellian de volslagen idioot. Het bestaan is voor hem een experiment. En Nederland.nl geeft hem hiervoor de volle ruimte. Ellian:
"Dan ook maar absolute vrijheid inclusief pornofeesten. (Alleen natuurlijk niet de vrijheid om op zondag niet te hoeven werken.)"
"Vrijheid van meningsuiting? Dan ook maar meteen een cocktail brouwen van blasfemie, pornografie en politieke correctheid."
"Scheiding kerk en staat?" "Ja, maar niet voor mij, Ellian, die de uitleg van de bijbel wel eventjes zal voorschrijven aan alle christengelovigen, en een eigen paaslied de wereld instuurt."
"Die Wilders, die gaat toch veel te ver met zijn uitspraken?" "Kijk naar mij, Ellian, die naar links verontwaardigd is over Wilders, en naar rechts deze 'populist' met gemak overschreeuwt."
Ellian, die in zijn oratie de christen-jurist Paul Scholten voor zijn seculiere karretje spande, en maar even verzweeg wie Scholten werkelijk was, deze Ellian heeft dus weer niets fouts gedaan. Alleen maar opgeroepen om het Salafisme met wortel en tak uit te roeien. Dus als je zegt "de helft uit de koran scheuren" vindt Ellian dat onverantwoord, maar als je zegt "orthodoxe islam met wortel en tak uitroeien", dan is dat wel verantwoord.
Ondertussen maakt Ellian er een lolletje van. Op de uitspraken van de Haagse imam reageert hij grappend (hoewel niet echt lollig): "Sjeik Jneid is de leukte iman van Nederland." "En toch zeg ik u: hij is de allerleukste imam van Nederland."
Is dit humor van de woestijn? Zijn we hier nu toeschouwer tussen een verbaal gevecht tussen twee Bedoeïenen? En is deze imam nu een grapjas of een rat? Volgens de VVD een rat. Volgens Ellian een grapjas. Het is geen oorlog (je voert geen oorlog tegen grapjassen), maar het is ook geen democratie en vrede (want je roeit geen denkbeelden en bevolkingsstromingen uit in een democratie, maar je gebruikt het debat en meer van dat soort). Het is dus niets. Het hangt er volgens Ellian tussenin, en dat is volgens hem erg grappig.
Het is niet grappig. Dat een imbeciel als Jneid een Nederlandse imam is, is een regelrechte schande. Maar dat een grapjurk als Ellian een hoogleraar en boegbeeld van onze beschaving is, is dat ook. Grapjascultuur of rattengevecht; laat de woestijncultuur buiten onze landsgrenzen. Als de spelregels moeten worden bepaald door fatsoen, dan moet je je er ook zelf aan houden. Zijn de spelregels anders, en moet ook het zwaard erbij worden gehaald? Prima. Wees dan niet verontwaardigd dat je tegenstander dat dan ook begrijpt. Ga niet als boegbeeld van het Nederlandse staatsrecht de grapjas uitgangen die uitroeiingsgrollen uitdeelt. Of is het dan toch een beetje oorlog, meneer Ellian? En hoopt u dat anderen het zwaard zullen oppikken? Een Elliaanse oorlog van mannen in Iraanse grapjurken met Amsterdamse machinegeweren?
De Winter snapt hier iets meer van dan Ellian. Bij hem is er altijd nog een spatje oud-Hebreeuws strijdersbloed. Een oorlog dient ernstig te worden gestreden. Vernietiging is geen grap, al kan het een morele noodzakelijkheid in zich bergen. Bij Ellian stroomt er echter geen strijdersbloed door de aderen, maar een cocktail van waterig liberalisme met Iraanse klonten. Als het aan Ellian ligt verslaan we de Salafisten met een mix van cabaret, politiek en geweld. We knallen ze af op de muziek van Frans Bauer. En we vermaken ons met hun doodsrochels.
Het leven is in de ogen van Ellian één groot barbeque-feest. Als de Salafisten er niet meer zijn, vinden we wel ander onwillig vlees. Zo blijven we lachen. Nederland.nl is nog lang niet volgeschreven.
Lees verder...
woensdag 27 juni 2007
BEWAAR ONS VOOR EEN RECHTSE OMROEP
Rechts Nederland had vorige week weer wat te schreeuwen en te klagen. Joshua Livestro is van de beeldbuis getrapt en klaagt steen en been dat Nederland behoefte heeft aan een Nederlandse Fox Television. Met andere woorden: een rechtse omroep. Een ramp dus. Voor wie het één na jongste boek van Joshua Livestro had gelezen, Rechtsspraak, kwam de mededeling van het NPS-programma Buitenhof niet onverwachts; dit programma skipte Livestro als columnist omdat hij onvoldoende kwaliteit afleverde. De lezing van Livestro was iets anders; volgens hem moest hij weg omdat zijn columns te rechts waren.
Wie eerlijk is kan die lui van Buitenhof niet helemaal ongelijk geven. Niet alleen is Livestro (voor een niet-linkse columnist) te weinig gedecideerd en te weinig intellectualistisch, ook stelde het niveau van zijn columns weinig voor. In Readers Digest past misschien de moralistische ondertoon van back tot the fifties, op de beeldbuis komt dat niet over. Zeker op een zondagmorgen, die voor velen toch al zo kaal en triest is, wil men geen spruitjeslucht, maar een walm van croissantjes bij het geklepper van high society Amsterdamse grachtengordel-intellectuelen. Plasterk en Cliteur voldeden hieraan; de Brusselse bourgeois Livestro duidelijk niet. Maar niet het verscheiden van Livestro bij Buitenhof riep een schrikreactie op; wat deed schrikken was zijn oproep om te komen tot een rechtse omroep - een soort Nederlandse Fox Television. En veel VVD'ers, Telegraaflezers en Elsevier.nl-bezoekers zien dat wel zitten, zo'n rechtse omroep. Maar iedere weldenkende rechtse, conservatieve of traditionele Nederlander zou zich een paar keer achter de oren moeten krabben bij het horen van zo'n voorstel.
Nederland was ooit een "rechtse" natie. Fatsoenlijk, burgerlijk, constitutioneel en verdraagzaam. Partijen van antirevolutionaire, christenhistorische en liberale snit zorgden ervoor dat dit zo bleef. In confessionele en liberale kring was er een brede overeenstemming wat betreft de waarde en interpretatie van onze geschiedenis, het koningshuis en het christendom. Nog in 1948 verwees het partijprogram van de toen nog nieuwbakken (want uit een fusie ontstane) VVD naar de Tien Geboden. Sociaal ondernemerschap, verantwoordelijk burgerschap, een zelfstandig Nederland, sterke locale gemeenschappen en de verbondenheid tussen christendom en ons land waren zaken waar een groot deel van de bevolking zich in kon vinden. Links was toen nog een minderheid van communistisch uitschot of wat daar in de vorm van een SDAP was uitgetreden.
Deze "rechtse" ondertoon klonk ook door in de media. Bij omroepen van confessionele snit (KRO en NCRV) en liberale snit (AVRO) werden de burgerlijke waarden gekoesterd. Totdat de jaren '60 uitbraken. Alles werd opeens maatschappelijk geëngageerd, de conservatieve, liberale en confessionele elite ging voorop in de progressieve golf die over ons land kwam. De reactie in medialand bleef weliswaar niet uit, maar bleek uiteindelijk slechts een enkele zwaluw te zijn. De TROS verbleekte alras haar rechtspopulistische toon en de EO deed op haar beurt flink mee met het vervangen van traditionele waarden door een maatschappelijk hyper-engagement. Of zoals een reactie treffend duidde: In plaats van steeds maar te roepen dat de wereld niet deugt, wat ook nog waar is trouwens, zou het beter zijn te onderzoeken hoe het komt dat de zogenaamd rechtse omroepen hun kleur verloren hebben en de even zogenaamde linkse omroepen niet. Rechts schijnt zich te hebben aangepast aan links. Dat kan niet liggen aan de superioriteit van het linkse oordeel, want dat raakt nu juist steeds verder in diskrediet. Deze scribent heeft gelijk. Het is uitermate zinloos een nieuw rechts omroepexperiment van de grond te tillen als het resultaat bij voorbaat vast staat: over enkele jaren zal het initiatief links zijn en juist ervoor hebben gezorgd dat aangetrokken medewerkers of zijn afgehaakt, of zijn omgedraaid en dat terwijl grote groepen aangetrokken lezers eenzelfde omslag meemaken van rechts naar links.
Het plan van Livestro is dus enerzijds te laat, maar anderzijds te vroeg. Het is te laat omdat "rechts" zijn kans voorbij heeft laten gaan. Want het zijn met name rechtse omroepen die links zijn geworden. Het komt echter ook te vroeg om een andere reden: na de cultuur van verlinksing van de afgelopen decennia is het voor niemand meer duidelijk wat "rechts" is. En wat "rechts" volgens sommigen dan (nog) wel zou zijn, leent zich nu juist niet voor een mediavorm als een omroep. Sinds de culturele paradigmashift van de jaren ’60 is alles wat niet-links is, gefragmentariseerd geraakt. De ziel is eruit, het verband zoek en de richting onduidelijk. Ontdaan van historisch besef; door de linkse ontmythologisering van de geschiedenis als ‘een geschiedenis van schuld’. Ontdaan van morele superioriteit; door het wegvallen van de patriarchale gezagsstructuren en de civil religion door emancipatie en secularisatie. En ontdaan van de vooruitgangsagenda; door de managerial revolution en voortschrijdende technologisering, die de economische processen losmaakten van klassieke ondernemerschapstructuren en locale bindingen om deze over te hevelen naar een krachtenveld waar overheid, wetenschap en internationale gemeenschap een functie bekleedden, stond “rechts” met lege handen. Zonder bindmiddel van binnenuit en – sinds het einde van de Koude Oorlog – ook niet meer met een gemeenschappelijke vijand, is “rechts” weinig meer dan een optelsom van individualisme en vrijheid.
Rechts is volgens de meeste mensen die zichzelf rechts noemen, gericht op de individu, op maximale persoonlijke vrijheid, op marktwerking en op vooruitgang. En stuk voor stuk zijn dit redenen die het moeilijk, zo niet onmogelijk maken zoiets op te zetten als een rechtse omroep. En om dus onder de huidige rechtse paraplu een rechtse omroep op te zetten is te vroeg. Het is te vroeg omdat puur individualisme en het opzetten van een grootschalig en complex medium als een omroep niet te verenigen zijn. Want wat beoog je met een omroep, en wat zouden enkele doelstellingen van zo’n omroep moeten zijn? Allereerst zal men willen streven naar objectieve nieuwsgaring, verslaggeving van deze nieuwsfeiten en een dito becommentariëring ervan. Daarmee zitten we al direct midden in de problemen. Feiten zijn nooit los verkrijgbaar. Niet alleen is er de interpretatie van feiten zelf en moet er worden bepaald of iets wel of niet een relevant nieuwsfeit is. Er is nog iets anders: feiten ontstaan niet vanzelf, maar worden aangereikt. Links heeft dat allang in de gaten. En had het de afgelopen decennia in de gaten.
De neomarxistische school ontleedde de moderne, kapitalistische maatschappij al snel als een systeem dat niet objectief benaderd kon en mocht worden, maar als een systeem dat diende te worden gezien als een repressief systeem dat macht gebruikte en misbruikte om zichzelf in stand te houden. Machtssystemen willen hun eigen macht en positie veiligstellen en zullen daarom manipuleren. Daarom streefde links niet een objectieve nieuwsgaring na, maar hanteerde van meet af aan een kritische methode om de systemen te ontmaskeren en de zogenaamde feiten te ontdoen van hun objectiviteit. Het doel van de neomarxisten – en van de vele kunstenaars, wetenschappers en journalisten die hierdoor beïnvloed raakten – was een transformatie van de maatschappij, een omwaardering van alle waarden en daartoe moest men deelnemen aan de instituties om deze van binnenuit om te vormen. Achteraf moeten we stellen dat links c.q. het neomarxisme heeft gewonnen. Nagenoeg alle media, alle belangrijke wetenschappelijke kanalen en het gros van ambtelijke instanties is links, “maatschappijkritisch” voor zover het nog relicten uit het verleden betreft, en afwijzend tegenover iedere vorm van traditie, historische legitimiteit, religie, etc.
Anders gezegd: links is de culturele hoofdstroom geworden en de maatschappelijke werkelijkheid van instanties, instituten en gezaghebbende kanalen zijn linkse fenomenen geworden die “linkse” feiten aanleveren. Voor een rechts medium betekent dit paradoxaal gezien dat “objectieve verslaggeving” juist de linkse hegemonie zal bevestigen en versterken. Bijvoorbeeld, wie dagelijks verslaggeving doet over het wel en wee van popsterren en showdiva’s creëert een beeld dat datgene wat deze mensen doen, denken en meemaken van maatschappelijk belang is. Maar – een iets zwaarder voorbeeld – wie dag in dag uit objectieve verslaggeving doet van Europese instanties, bevestigt het beeld dat deze instanties legitiem zijn en maatschappelijk verantwoord werk afleveren. Dit terwijl de macht die deze instanties hebben wel eens verkregen zouden kunnen zijn door kiezersbedrog (en daarmee zouden ze tevens gefundeerd zijn op bedrog). Feiten zijn dus links. En nu komt het: juist de individualist die enkel en alleen pragmatisch en calculerend wil zijn, is blind voor deze zaken. En ideologisch hulpeloos. Complexe maatschappelijke en culturele constellaties zijn niet te bevatten door een enkele individu, maar kunnen slechts begrepen worden door en vanuit een traditie. Slechts een traditie van interpretatiekaders, oplossingsrichtingen, oorsprongsgeschiedenissen en dergelijke, kan mensen – bijvoorbeeld journalisten – ondersteunen in een kritische attitude die verder gaat dan reacties spuien op onwelgevallige feiten. Iemand die steeds opnieuw het wiel uitvindt, zal nooit een auto kunnen maken. Om een auto te kunnen maken, moet je samenwerken, reeds opgedane kennis kunnen verwerken en waarderen en moet je informatie op hun betrouwbaarheid kunnen toetsen en in staat zijn je onder het gezag te stellen van betrouwbare instanties. Een door en door individualistische persoon – lees: rechtse persoon – kan dat niet. Die kan hoogstens een weblog in elkaar knutselen. Of een column voor de NPS uitspreken. Maar een omroep draaiende houden? Vergeet het maar. Daarvoor is het veel te vroeg.
Een rechtse omroep is afhankelijk van rechtse journalisten. En die zijn er niet. En als ze er zijn, doen ze het niet. Rechtse mensen ontberen het linkse idealisme (van bijvoorbeeld de Groene Amsterdammer) en doen doorgaans alleen iets voor geld. Rechtse mensen houden rekening met gevestigde (dus linkse) belangen en met hun maatschappelijke positie (die afhankelijk is van linkse autoriteiten). Maar ook: rechtse journalisten zijn ongeschikt voor werkelijk kritische journalistiek. Rechts is over het algemeen te gezagsgetrouw voor een opstandige en wantrouwige houding ten aanzien van het gezag. En dat heb je wel nodig om je ergens in vast te bijten. Rechts ontbeert kennis en traditie die er voor research nodig is. En wat is journalistiek zonder research? En behalve rechtse schrijvers, is er ook geen rechts publiek. De rechtse grote gemene deler is er niet meer. De publieke zaak is vervaagd. Er is geen gezamenlijke basis meer van christendom, vaderlandse geschiedenis, burgerlijke familiewaarden, etc. Er is zelfs geen rechts discours van opinieleiders, wetenschappers, onderzoekers, etc. Er is helemaal niets, alleen een oerwoud van fora en blogs waar elke ideologische en maatschappelijke samenhang ontbreekt. Want rechts is niet geïnteresseerd in ideologie, of in een kritische contratheorie die “links” ontmaskert.
Rechts is namelijk wel blij met de wereld die “links” heeft gecreëerd. Rechts is blij met de sociale voorzieningen. Met de winkels open op zondag. Met de snelle huwelijksontbinding en een kinderloos leven. Met het recht om op alle terreinen van het leven uit je dak te gaan. Met zijn of haar individualiteit. En dat dit alleen maar kan door middel van een sterke allesbepalende staat neemt men dan maar voor lief. De linkse wereld is goed, maar binnen de linkse grachtengordel moet er nog wel ergens een klein hoekje zijn voor liberale borrelpraatjes en borrelpostings en borrelcolumns. Rechts heeft geen behoefte aan een omroep. Rechts heeft behoefte aan een tegencultuur waarin omroepen worden uitgelachen en tv’s het raam uit worden gegooid. Rechts heeft behoefte aan een tegencultuur waarin kaders en karakters worden gevonden, gekweekt en gevormd. Als een blad als Opinio al niet in staat is om als eenvoudig periodiek voldoende rechtse scribenten van eigen bodem te betrekken, is een rechtse omroep al helemaal een verloren zaak. Het importeren van Amerikaanse omroepmensen zal Nederland niet rechtser maken. Laat Livestro daarom voorlopig maar bij de Telegraaf en Readers Digest blijven. En laat ons de televisietoestellen maar op stand-by staan. Vergeet die rechtse omroep en zet maar een rechts cd’tje op. Of lees een rechts boek. En drink er een rechtse borrel bij. En vergeet Buitenhof.
Wie eerlijk is kan die lui van Buitenhof niet helemaal ongelijk geven. Niet alleen is Livestro (voor een niet-linkse columnist) te weinig gedecideerd en te weinig intellectualistisch, ook stelde het niveau van zijn columns weinig voor. In Readers Digest past misschien de moralistische ondertoon van back tot the fifties, op de beeldbuis komt dat niet over. Zeker op een zondagmorgen, die voor velen toch al zo kaal en triest is, wil men geen spruitjeslucht, maar een walm van croissantjes bij het geklepper van high society Amsterdamse grachtengordel-intellectuelen. Plasterk en Cliteur voldeden hieraan; de Brusselse bourgeois Livestro duidelijk niet. Maar niet het verscheiden van Livestro bij Buitenhof riep een schrikreactie op; wat deed schrikken was zijn oproep om te komen tot een rechtse omroep - een soort Nederlandse Fox Television. En veel VVD'ers, Telegraaflezers en Elsevier.nl-bezoekers zien dat wel zitten, zo'n rechtse omroep. Maar iedere weldenkende rechtse, conservatieve of traditionele Nederlander zou zich een paar keer achter de oren moeten krabben bij het horen van zo'n voorstel.
Nederland was ooit een "rechtse" natie. Fatsoenlijk, burgerlijk, constitutioneel en verdraagzaam. Partijen van antirevolutionaire, christenhistorische en liberale snit zorgden ervoor dat dit zo bleef. In confessionele en liberale kring was er een brede overeenstemming wat betreft de waarde en interpretatie van onze geschiedenis, het koningshuis en het christendom. Nog in 1948 verwees het partijprogram van de toen nog nieuwbakken (want uit een fusie ontstane) VVD naar de Tien Geboden. Sociaal ondernemerschap, verantwoordelijk burgerschap, een zelfstandig Nederland, sterke locale gemeenschappen en de verbondenheid tussen christendom en ons land waren zaken waar een groot deel van de bevolking zich in kon vinden. Links was toen nog een minderheid van communistisch uitschot of wat daar in de vorm van een SDAP was uitgetreden.
Deze "rechtse" ondertoon klonk ook door in de media. Bij omroepen van confessionele snit (KRO en NCRV) en liberale snit (AVRO) werden de burgerlijke waarden gekoesterd. Totdat de jaren '60 uitbraken. Alles werd opeens maatschappelijk geëngageerd, de conservatieve, liberale en confessionele elite ging voorop in de progressieve golf die over ons land kwam. De reactie in medialand bleef weliswaar niet uit, maar bleek uiteindelijk slechts een enkele zwaluw te zijn. De TROS verbleekte alras haar rechtspopulistische toon en de EO deed op haar beurt flink mee met het vervangen van traditionele waarden door een maatschappelijk hyper-engagement. Of zoals een reactie treffend duidde: In plaats van steeds maar te roepen dat de wereld niet deugt, wat ook nog waar is trouwens, zou het beter zijn te onderzoeken hoe het komt dat de zogenaamd rechtse omroepen hun kleur verloren hebben en de even zogenaamde linkse omroepen niet. Rechts schijnt zich te hebben aangepast aan links. Dat kan niet liggen aan de superioriteit van het linkse oordeel, want dat raakt nu juist steeds verder in diskrediet. Deze scribent heeft gelijk. Het is uitermate zinloos een nieuw rechts omroepexperiment van de grond te tillen als het resultaat bij voorbaat vast staat: over enkele jaren zal het initiatief links zijn en juist ervoor hebben gezorgd dat aangetrokken medewerkers of zijn afgehaakt, of zijn omgedraaid en dat terwijl grote groepen aangetrokken lezers eenzelfde omslag meemaken van rechts naar links.
Het plan van Livestro is dus enerzijds te laat, maar anderzijds te vroeg. Het is te laat omdat "rechts" zijn kans voorbij heeft laten gaan. Want het zijn met name rechtse omroepen die links zijn geworden. Het komt echter ook te vroeg om een andere reden: na de cultuur van verlinksing van de afgelopen decennia is het voor niemand meer duidelijk wat "rechts" is. En wat "rechts" volgens sommigen dan (nog) wel zou zijn, leent zich nu juist niet voor een mediavorm als een omroep. Sinds de culturele paradigmashift van de jaren ’60 is alles wat niet-links is, gefragmentariseerd geraakt. De ziel is eruit, het verband zoek en de richting onduidelijk. Ontdaan van historisch besef; door de linkse ontmythologisering van de geschiedenis als ‘een geschiedenis van schuld’. Ontdaan van morele superioriteit; door het wegvallen van de patriarchale gezagsstructuren en de civil religion door emancipatie en secularisatie. En ontdaan van de vooruitgangsagenda; door de managerial revolution en voortschrijdende technologisering, die de economische processen losmaakten van klassieke ondernemerschapstructuren en locale bindingen om deze over te hevelen naar een krachtenveld waar overheid, wetenschap en internationale gemeenschap een functie bekleedden, stond “rechts” met lege handen. Zonder bindmiddel van binnenuit en – sinds het einde van de Koude Oorlog – ook niet meer met een gemeenschappelijke vijand, is “rechts” weinig meer dan een optelsom van individualisme en vrijheid.
Rechts is volgens de meeste mensen die zichzelf rechts noemen, gericht op de individu, op maximale persoonlijke vrijheid, op marktwerking en op vooruitgang. En stuk voor stuk zijn dit redenen die het moeilijk, zo niet onmogelijk maken zoiets op te zetten als een rechtse omroep. En om dus onder de huidige rechtse paraplu een rechtse omroep op te zetten is te vroeg. Het is te vroeg omdat puur individualisme en het opzetten van een grootschalig en complex medium als een omroep niet te verenigen zijn. Want wat beoog je met een omroep, en wat zouden enkele doelstellingen van zo’n omroep moeten zijn? Allereerst zal men willen streven naar objectieve nieuwsgaring, verslaggeving van deze nieuwsfeiten en een dito becommentariëring ervan. Daarmee zitten we al direct midden in de problemen. Feiten zijn nooit los verkrijgbaar. Niet alleen is er de interpretatie van feiten zelf en moet er worden bepaald of iets wel of niet een relevant nieuwsfeit is. Er is nog iets anders: feiten ontstaan niet vanzelf, maar worden aangereikt. Links heeft dat allang in de gaten. En had het de afgelopen decennia in de gaten.
De neomarxistische school ontleedde de moderne, kapitalistische maatschappij al snel als een systeem dat niet objectief benaderd kon en mocht worden, maar als een systeem dat diende te worden gezien als een repressief systeem dat macht gebruikte en misbruikte om zichzelf in stand te houden. Machtssystemen willen hun eigen macht en positie veiligstellen en zullen daarom manipuleren. Daarom streefde links niet een objectieve nieuwsgaring na, maar hanteerde van meet af aan een kritische methode om de systemen te ontmaskeren en de zogenaamde feiten te ontdoen van hun objectiviteit. Het doel van de neomarxisten – en van de vele kunstenaars, wetenschappers en journalisten die hierdoor beïnvloed raakten – was een transformatie van de maatschappij, een omwaardering van alle waarden en daartoe moest men deelnemen aan de instituties om deze van binnenuit om te vormen. Achteraf moeten we stellen dat links c.q. het neomarxisme heeft gewonnen. Nagenoeg alle media, alle belangrijke wetenschappelijke kanalen en het gros van ambtelijke instanties is links, “maatschappijkritisch” voor zover het nog relicten uit het verleden betreft, en afwijzend tegenover iedere vorm van traditie, historische legitimiteit, religie, etc.
Anders gezegd: links is de culturele hoofdstroom geworden en de maatschappelijke werkelijkheid van instanties, instituten en gezaghebbende kanalen zijn linkse fenomenen geworden die “linkse” feiten aanleveren. Voor een rechts medium betekent dit paradoxaal gezien dat “objectieve verslaggeving” juist de linkse hegemonie zal bevestigen en versterken. Bijvoorbeeld, wie dagelijks verslaggeving doet over het wel en wee van popsterren en showdiva’s creëert een beeld dat datgene wat deze mensen doen, denken en meemaken van maatschappelijk belang is. Maar – een iets zwaarder voorbeeld – wie dag in dag uit objectieve verslaggeving doet van Europese instanties, bevestigt het beeld dat deze instanties legitiem zijn en maatschappelijk verantwoord werk afleveren. Dit terwijl de macht die deze instanties hebben wel eens verkregen zouden kunnen zijn door kiezersbedrog (en daarmee zouden ze tevens gefundeerd zijn op bedrog). Feiten zijn dus links. En nu komt het: juist de individualist die enkel en alleen pragmatisch en calculerend wil zijn, is blind voor deze zaken. En ideologisch hulpeloos. Complexe maatschappelijke en culturele constellaties zijn niet te bevatten door een enkele individu, maar kunnen slechts begrepen worden door en vanuit een traditie. Slechts een traditie van interpretatiekaders, oplossingsrichtingen, oorsprongsgeschiedenissen en dergelijke, kan mensen – bijvoorbeeld journalisten – ondersteunen in een kritische attitude die verder gaat dan reacties spuien op onwelgevallige feiten. Iemand die steeds opnieuw het wiel uitvindt, zal nooit een auto kunnen maken. Om een auto te kunnen maken, moet je samenwerken, reeds opgedane kennis kunnen verwerken en waarderen en moet je informatie op hun betrouwbaarheid kunnen toetsen en in staat zijn je onder het gezag te stellen van betrouwbare instanties. Een door en door individualistische persoon – lees: rechtse persoon – kan dat niet. Die kan hoogstens een weblog in elkaar knutselen. Of een column voor de NPS uitspreken. Maar een omroep draaiende houden? Vergeet het maar. Daarvoor is het veel te vroeg.
Een rechtse omroep is afhankelijk van rechtse journalisten. En die zijn er niet. En als ze er zijn, doen ze het niet. Rechtse mensen ontberen het linkse idealisme (van bijvoorbeeld de Groene Amsterdammer) en doen doorgaans alleen iets voor geld. Rechtse mensen houden rekening met gevestigde (dus linkse) belangen en met hun maatschappelijke positie (die afhankelijk is van linkse autoriteiten). Maar ook: rechtse journalisten zijn ongeschikt voor werkelijk kritische journalistiek. Rechts is over het algemeen te gezagsgetrouw voor een opstandige en wantrouwige houding ten aanzien van het gezag. En dat heb je wel nodig om je ergens in vast te bijten. Rechts ontbeert kennis en traditie die er voor research nodig is. En wat is journalistiek zonder research? En behalve rechtse schrijvers, is er ook geen rechts publiek. De rechtse grote gemene deler is er niet meer. De publieke zaak is vervaagd. Er is geen gezamenlijke basis meer van christendom, vaderlandse geschiedenis, burgerlijke familiewaarden, etc. Er is zelfs geen rechts discours van opinieleiders, wetenschappers, onderzoekers, etc. Er is helemaal niets, alleen een oerwoud van fora en blogs waar elke ideologische en maatschappelijke samenhang ontbreekt. Want rechts is niet geïnteresseerd in ideologie, of in een kritische contratheorie die “links” ontmaskert.
Rechts is namelijk wel blij met de wereld die “links” heeft gecreëerd. Rechts is blij met de sociale voorzieningen. Met de winkels open op zondag. Met de snelle huwelijksontbinding en een kinderloos leven. Met het recht om op alle terreinen van het leven uit je dak te gaan. Met zijn of haar individualiteit. En dat dit alleen maar kan door middel van een sterke allesbepalende staat neemt men dan maar voor lief. De linkse wereld is goed, maar binnen de linkse grachtengordel moet er nog wel ergens een klein hoekje zijn voor liberale borrelpraatjes en borrelpostings en borrelcolumns. Rechts heeft geen behoefte aan een omroep. Rechts heeft behoefte aan een tegencultuur waarin omroepen worden uitgelachen en tv’s het raam uit worden gegooid. Rechts heeft behoefte aan een tegencultuur waarin kaders en karakters worden gevonden, gekweekt en gevormd. Als een blad als Opinio al niet in staat is om als eenvoudig periodiek voldoende rechtse scribenten van eigen bodem te betrekken, is een rechtse omroep al helemaal een verloren zaak. Het importeren van Amerikaanse omroepmensen zal Nederland niet rechtser maken. Laat Livestro daarom voorlopig maar bij de Telegraaf en Readers Digest blijven. En laat ons de televisietoestellen maar op stand-by staan. Vergeet die rechtse omroep en zet maar een rechts cd’tje op. Of lees een rechts boek. En drink er een rechtse borrel bij. En vergeet Buitenhof.
Lees verder...
dinsdag 19 juni 2007
EUROPEES VOORLAND
Met de veroordeling van dr. Johannes Lerle, door de rechtbank van het Duitse Erlangen, is het duidelijk wat de vrijheid van meningsuiting waard is: niets. Deze Lutherse theoloog werd 14 juni tot een jaar cel veroordeeld vanwege zijn vergelijking van abortus met Auschwitz. De rechter acht dit een ontkenning van de Holocaust. En bovendien: een ongeboren kind is volgens de rechter geen mens. Het is merkwaardig genoeg nog niet breed in het nieuws geweest, maar misschien komt dat nog. Terwijl rechts Nederland weent om het heengaan van neoconservatief Joshua Livestro als columnist bij het NPS-televisieprogramma "Buitenhof", is er ook werkelijk nog iets treurigs aan de hand. Al jarenlang zijn rechters binnen EU-lidstaten bezig de vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen en worden - met name - conservatieve en orthodoxe Europeanen in hun spreken en schrijven beknot.
Het meest recente geval is de veroordeling van dr. Lerle, een Luthers theoloog. De recente veroordeling is niet zijn eerste. Al zes maal eerder werd hij veroordeeld voor belediging, waaronder tot acht en een halve maand cel omdat hij abortusartsen "Berufskiller" had genoemd. De rechter achtte dit toen een zware belediging aangezien ongeboren kinderen volgens de rechter geen mensen waren, en derhalve het doden ervan niet als moord kon worden gezien. Johannes Lerle stopte niet en gaat gewoon door. Niet omdat hij een ridder van de pen is, zoals sommige columnisten van zichzelf menen, maar omdat hij de dingen zo ziet. Volgens Lerle zijn ook ongeboren kinderen mensen en is het doden ervan moord. Degenen die deze ongeboren kinderen doden zijn dus moordenaars. Dat is een eenvoudige en normale logica van iemand die abortus verwerpt. Maar dr. Lerle voegde daar later nog een aspect aan toe. De abortuspraktijk is volgens hem niet alleen moord, maar ook vergelijkbaar met de Holocaust (Auschwitz). Nu wordt de vergelijking met Auschwitz en Holocaust vaker getrokken (zoals door socialistische politici die voor de EU-Grondwet zijn; overigens zonder consequenties), en meestal is zo'n opmerking een hyperbool grotesk en overdreven. Dr. Lerle bedoelde het echter anders. Niet de omvang of de gruwelijkheden probeerde hij met deze vergelijking te typeren, maar het juridische aspect. Dr Lerle: "Dieser Nazi-Ungeist der ständigen Rechtsbeugungen und der Bluttaten wirkt sich z. B. darin aus, daß das Bundesverfassungsgericht am 27. 10. 1998 entschieden hatte, daß Tötungsspezialisten für ungeborene Kinder ein Grundrecht haben (nämlich das der unbeschränkten Berufsfreiheit), eine willkürlich abgegrenzte Personengruppe nicht nur zu töten, was schlimm genug wäre, sondern sie sogar rechtswidrig zu töten." Lerle wijst dus op de analogie met Nazi-Duitsland waarin een bepaalde (beroeps)groep van overheidswege (en impliciet van rechtswege) toestemming had om een bepaalde groep personen te doden. Deze conclusie kan moeilijk worden losgezien van de eerdere rechterlijke uitspraak dat ongeboren kinderen geen mensen zijn. De rechter bepaalt dat een groep (die voorheen wel mens was) opeens geen mens meer is en geeft een bepaalde beroepsgroep toestemming deze non-mensen te doden. Nogmaals: voor de echte tegenstander van abortus is dit een normale gedachtegang.
Niet volgens de rechter in Erlangen. Het Duitse recht verbiedt als het ware om tegen abortus te zijn. Want wie tegen abortus is verklaart een groep non-mensen tot mens – tegen de uitspraken rechterlijke macht in – en beschuldigt de uitvoerders ervan altijd impliciet (of expliciet, zoals in het geval van Lerle) van moord. Tegen abortus zijn is dus altijd impliciet strafbaar. Net als tegen euthanasie zijn op minderwaardigen, ondraaglijk lijdenden - op alle niet volwaardige levensvormen. Mits de rechter dit vaststelt. Sinds de grens van de vrijheid van meningsuiting is overschreden, is tegelijk te zien dat dit recht niets meer voorstelt. Je tegen homoseksualiteit uitspreken is in een groeiend aantal landen al een misdaad (Zweden, Frankrijk), tegen immigratie zijn ook (België); tegen abortus zijn komt erbij in dit rijtje halsmisdaden tegen de moderne rechtsstaat. Waar een - volgens de liberalen afwijkende, want exclusieve - visie op het leven, op de seksualiteit of op de cultuur naar buiten treedt, reageert de rechtsstaat met criminalisering. Waar menigeen in het westen nog steeds dweept met tweedehands strijders voor de vrije meningsuiting, zoals Hirsi Ali en Theo van Gogh, worden de werkelijke slachtoffers van de beknotting verzwegen. Hirsi Ali, Fortuyn en Theo van Gogh werden niet beknot door de staat of door de rechter, Johannes Lerle wel.
Eerstgenoemden verkondigden slechts meningen - uitingen van een publieke opinie waaraan je wel of niet waarde of geloof kunt hechten. Laatstgenoemde - dr. Lerle - laat ons zien dat het hier niet om meningen gaat, maar om een morele orde die ter discussie staat; een werkelijkheid van leven en dood die op de helling gaat. Het vrijblijvende is eruit. En heeft er nooit in gezeten, want als een ongeboren kind nu geen mens is, dan is ze dat nooit geweest. En is bovendien tegen abortus zijn altijd een vorm van onderdrukking geweest. De vrijblijvende mening houdt daar rekening mee. Die spaart de rechtsstaat en komt er zelfs voor op. Zoals in het geval van Hirsi Ali, Fortuyn en Van Gogh, die juist opkwamen voor een doodscultuur. Maar voor meningen en opinies sterft geen hond; hoogstens wordt je ervoor door een gek of een crimineel gedood. Voor levensuitingen, zoals van Johannes Lerle, sterft er wel veel. Niet door de hand van terroristen, maar door de hand van overheden en rechters. Wat sterft er dan? Culturen, ongeboren kinderen, morele stelsels, oude mensen en gezonde seksualiteit. Dit is het voorland van het Europa van Merkel en de haren. En het kan altijd erger. Het wachten is op de volgende stap van de "Richter und Henker" van het Verenigd Europa. Een Europa waarin meningsuiting niets waard is en elke vorm van levensuiting strafwaardig is.
Bronnen
[1] "Deutscher Abtreibungsgegner zu einem Jahr Haft verurteilt" op Kath.net d.d. 19 juni 2007
[2] "Lebensschuetzer unschuldig wegen Holocaustleugnung verurteilt" op Kirche zum Mitreden d.d. 15 juni 2007
Het meest recente geval is de veroordeling van dr. Lerle, een Luthers theoloog. De recente veroordeling is niet zijn eerste. Al zes maal eerder werd hij veroordeeld voor belediging, waaronder tot acht en een halve maand cel omdat hij abortusartsen "Berufskiller" had genoemd. De rechter achtte dit toen een zware belediging aangezien ongeboren kinderen volgens de rechter geen mensen waren, en derhalve het doden ervan niet als moord kon worden gezien. Johannes Lerle stopte niet en gaat gewoon door. Niet omdat hij een ridder van de pen is, zoals sommige columnisten van zichzelf menen, maar omdat hij de dingen zo ziet. Volgens Lerle zijn ook ongeboren kinderen mensen en is het doden ervan moord. Degenen die deze ongeboren kinderen doden zijn dus moordenaars. Dat is een eenvoudige en normale logica van iemand die abortus verwerpt. Maar dr. Lerle voegde daar later nog een aspect aan toe. De abortuspraktijk is volgens hem niet alleen moord, maar ook vergelijkbaar met de Holocaust (Auschwitz). Nu wordt de vergelijking met Auschwitz en Holocaust vaker getrokken (zoals door socialistische politici die voor de EU-Grondwet zijn; overigens zonder consequenties), en meestal is zo'n opmerking een hyperbool grotesk en overdreven. Dr. Lerle bedoelde het echter anders. Niet de omvang of de gruwelijkheden probeerde hij met deze vergelijking te typeren, maar het juridische aspect. Dr Lerle: "Dieser Nazi-Ungeist der ständigen Rechtsbeugungen und der Bluttaten wirkt sich z. B. darin aus, daß das Bundesverfassungsgericht am 27. 10. 1998 entschieden hatte, daß Tötungsspezialisten für ungeborene Kinder ein Grundrecht haben (nämlich das der unbeschränkten Berufsfreiheit), eine willkürlich abgegrenzte Personengruppe nicht nur zu töten, was schlimm genug wäre, sondern sie sogar rechtswidrig zu töten." Lerle wijst dus op de analogie met Nazi-Duitsland waarin een bepaalde (beroeps)groep van overheidswege (en impliciet van rechtswege) toestemming had om een bepaalde groep personen te doden. Deze conclusie kan moeilijk worden losgezien van de eerdere rechterlijke uitspraak dat ongeboren kinderen geen mensen zijn. De rechter bepaalt dat een groep (die voorheen wel mens was) opeens geen mens meer is en geeft een bepaalde beroepsgroep toestemming deze non-mensen te doden. Nogmaals: voor de echte tegenstander van abortus is dit een normale gedachtegang.
Niet volgens de rechter in Erlangen. Het Duitse recht verbiedt als het ware om tegen abortus te zijn. Want wie tegen abortus is verklaart een groep non-mensen tot mens – tegen de uitspraken rechterlijke macht in – en beschuldigt de uitvoerders ervan altijd impliciet (of expliciet, zoals in het geval van Lerle) van moord. Tegen abortus zijn is dus altijd impliciet strafbaar. Net als tegen euthanasie zijn op minderwaardigen, ondraaglijk lijdenden - op alle niet volwaardige levensvormen. Mits de rechter dit vaststelt. Sinds de grens van de vrijheid van meningsuiting is overschreden, is tegelijk te zien dat dit recht niets meer voorstelt. Je tegen homoseksualiteit uitspreken is in een groeiend aantal landen al een misdaad (Zweden, Frankrijk), tegen immigratie zijn ook (België); tegen abortus zijn komt erbij in dit rijtje halsmisdaden tegen de moderne rechtsstaat. Waar een - volgens de liberalen afwijkende, want exclusieve - visie op het leven, op de seksualiteit of op de cultuur naar buiten treedt, reageert de rechtsstaat met criminalisering. Waar menigeen in het westen nog steeds dweept met tweedehands strijders voor de vrije meningsuiting, zoals Hirsi Ali en Theo van Gogh, worden de werkelijke slachtoffers van de beknotting verzwegen. Hirsi Ali, Fortuyn en Theo van Gogh werden niet beknot door de staat of door de rechter, Johannes Lerle wel.
Eerstgenoemden verkondigden slechts meningen - uitingen van een publieke opinie waaraan je wel of niet waarde of geloof kunt hechten. Laatstgenoemde - dr. Lerle - laat ons zien dat het hier niet om meningen gaat, maar om een morele orde die ter discussie staat; een werkelijkheid van leven en dood die op de helling gaat. Het vrijblijvende is eruit. En heeft er nooit in gezeten, want als een ongeboren kind nu geen mens is, dan is ze dat nooit geweest. En is bovendien tegen abortus zijn altijd een vorm van onderdrukking geweest. De vrijblijvende mening houdt daar rekening mee. Die spaart de rechtsstaat en komt er zelfs voor op. Zoals in het geval van Hirsi Ali, Fortuyn en Van Gogh, die juist opkwamen voor een doodscultuur. Maar voor meningen en opinies sterft geen hond; hoogstens wordt je ervoor door een gek of een crimineel gedood. Voor levensuitingen, zoals van Johannes Lerle, sterft er wel veel. Niet door de hand van terroristen, maar door de hand van overheden en rechters. Wat sterft er dan? Culturen, ongeboren kinderen, morele stelsels, oude mensen en gezonde seksualiteit. Dit is het voorland van het Europa van Merkel en de haren. En het kan altijd erger. Het wachten is op de volgende stap van de "Richter und Henker" van het Verenigd Europa. Een Europa waarin meningsuiting niets waard is en elke vorm van levensuiting strafwaardig is.
Bronnen
[1] "Deutscher Abtreibungsgegner zu einem Jahr Haft verurteilt" op Kath.net d.d. 19 juni 2007
[2] "Lebensschuetzer unschuldig wegen Holocaustleugnung verurteilt" op Kirche zum Mitreden d.d. 15 juni 2007
Lees verder...
zaterdag 16 juni 2007
SCHEPPING OF DEMOCRATIE
De Raad van Europa heeft gelijk: het scheppingsgeloof is een gevaar voor de democratie. Net zoals alles wat uitgaat van gegevenheden die vooraf gaan aan het menselijk denken en dus niet democratisch worden bepaald. De Zonen der Revolutie maken zich openbaar. Wat is de volgende stap van deze Verlichtingsdrijvers? De Raad van Europa heeft het druk. Naast het onderzoek naar de vermeende geheime gevangenissen waar de Amerikanen met behulp van haar NAVO-bondgenoten terrorismeverdachten zou gevangen houden en martelen, is er een andere – grotere? – bedreiging geconstateerd voor de mensenrechten en de democratie: het geloof dat de wereld is geschapen en niet is ontstaan uit toeval of iets dergelijke (evolutionisme). Een commissie van de Raad van Europa heeft op 8 juni een rapport gepresenteerd waarin het creationisme – het geloof dat God de aarde in zes dagen heeft geschapen – een “ernstige bedreiging” voor de mensenrechten wordt genoemd. Verder zouden volgens dit rapport, aanhangers van het creationisme “de democratie willen vervangen door theocratie.”
Op deze “ernstige bedreiging” door “religieuze fundamentalisten” moet de Raad, volgens deze commissie, reageren, “voor het te laat is”. Opmerkelijk is ook de uitspraak dat ‘intelligent design’ als variant op het creationisme “niet minder gevaarlijk is”. Het zevende punt van het rapport verklaart namelijk: “Creationism has many contradictory aspects. The “intelligent design” theory, which is the latest, more refined version of creationism, does not deny a certain degree of evolution but claims that this is the work of a superior intelligence and not natural selection. Though more subtle in its presentation, the doctrine of intelligent design is no less dangerous” (cursivering EvG). De hoofdopsteller is de Franse socialistische politicus Mr Guy Lengagne. Enkele van de vele ondertekenaars zijn de Duitse CDU’er Anke Eymer en de Nederlandse sociaaldemocraat Ed van Thijn. Opmerkelijk detail is dat het rapport haast unaniem is aanvaard, met slechts één enkele tegenstem en één onthouding. Het rapport gaat ver. Zo meent men dat het scheppingsgeloof is ontstaan vanuit een ontkenning van de evolutietheorie. Het is niet gebaseerd op feiten en absoluut onwetenschappelijk. Het is dit onwetenschappelijke geloof in God en in een ontwerp – intelligent design – dat aan de grondslag ligt van de “schepping” dat de mensenrechten bedreigt, “die immers een hoeksteen vormen voor de Raad van Europa”. Het gevaar komt uit de VS waar nog tal van mensen in een scheppingsverhaal of een ´intelligent design´ geloven. De opstellers zien het gevaar van het “overwaaien van het scheppingsverhaal” vanaf de andere kant van de oceaan.
Het geheel komt op het eerste gezicht nogal ridicuul over. Dat het scheppingsgeloof een vrij recente uitvinding zou zijn geweest, lijkt een vreemde suggestie. Dat het geloof in een ontwerp en daarmee in een Ontwerper gevaarlijk is voor onze beschaving, is vooral vreemd wanneer we kijken naar de doorsnee gelovige in Europa: is deze een gevaar voor de democratie? En zijn de VS van oudsher een land vol gevaarlijke wezens die een bedreiging vormen voor de democratie? Afgezien van het feit dat de opstellers scheppingsgeloof en Intelligent design wel erg gemakkelijk op één hoop gooien, en afgezien van het feit dat in de VS en Groot-Britannië tal van wetenschappers een Intelligent design motief hanteren als mens en als wetenschapper is het overduidelijk: de opstellers hebben groot gelijk. Democratie en scheppingsgeloof annex Intelligent design verdragen zich niet met elkaar.
Dat men daar nu pas achter komt, is opmerkelijk, maar niet onverwacht. De tendens in het huidige Europa is de afwijzing van elke vorm van natuurrecht of boventijdelijke morele orde, van elke natuurlijke dispositie bij mens en maatschappij waar een politiek - ook een democratische politiek - rekening mee zou moeten houden. Met andere woorden: elke superlegale (boven de wet uitstijgende en aan de wetgeving voorafgaande) autoriteit (zoals natuur, orde, religie, historie) is fundamenteel bedreigend voor een systeem dat een totalitaire claim bezit, namelijk de democratie. Deze manier van denken reikt verder dan men denkt. In een recente discussie tussen VU-filosoof Bas Haring en René Gude van de Internationale School voor Wijsbegeert, naar aanleiding van het plan van Defensie om voor de klas militairen te gaan werven, beweerden beiden dat soldateneer achterhaald en misplaatst is. "Ga niet doen alsof het zo vreselijk eervol is om dat werk te doen.
In het licht van het democratische denken hebben beide filosofen gelijk. De term "eer" verwijst naar een super- of predemocratische gegevenheid; dus naar iets dat voor het democratische afgaat of dat er ten allen tijde bovenuit gaat, en dus niet alleen concurreert, maar altijd uiteindelijk prevaleert. In plaats daarvan dient er volgens de moderne filosfen bij de soldaat-in-spé een afweging plaats te vinden tussen risico en beloning, zowel maatschappelijk als persoonlijk. De verwijzing naar datgene dat uitgaat boven persoonlijk en zelfs algemeen belang - eer - dient dus vervangen te worden door de democratische afweging waarin geen plaats meer is, en mag zijn, voor begrippen als "eer" en "eervol". De vraag: "hebben de opstellers van het rapport aan de Raad van Europa gelijk met hun bewering dat democratie en scheppingsgeloof/Intelligent Design onverenigbaar zijn?" moet dus bevestigend worden beantwoord. Wie voor zichzelf de realiteit van "eer" en "eervol handelen" serieus neemt, is in staat hiermee eigen afwegingen, beslissingen en belangen buiten het democratische proces te plaatsen. En is in staat om beslissingen te nemen die zelfs ingaan tegen de democratische consensus. Wie dus de democratie als hoogste verworvenheid ziet van onze beschaving dienst consequent te zijn en alles te bestrijden wat strijdt met de democratische claim: de "eer" dient dus te worden verwijderd uit ons woordenboek en uit ons denkpatroon. En wat voor "eer" en "eervol" geldt, geldt ook voor geloof in God, schepping, orde, ontwerp, natuurwet, volk, roeping, familie, etc. De consequenties reiken dus ver. Niet alleen is het rapport van de Raad van Europa een regelrechte oorlogsverklaring aan christendom, kerk en religie, het is eveneens een regelrechte aanval op de predemocratische basis van onze cultuur, ja zelfs op de predemocratische basis van de democratie zelf.
Met de toevoeging "the doctrine of intelligent design is no less dangerous" wordt dat des te duidelijker. De afwijzing van Intelligent Design - de verbinding van evolutietheorie en Godsgeloof - geeft aan dat niet alleen het christendom (en islam en jodendom) het moet ontgelden, maar dat ook de traditie tot en met die van de sceptische Verlichting (!) het moet ontgelden. De cultuurhistoricus prof. H.W. von der Dunk vroeg zich ooit af waaar de weerzin tegen Intelligent Design op was gebaseerd, aangezien zelfs zowat alle Verlichtingsdenkers dachten in termen van Intelligent Design (en niet alleen zij, ook evolutiewetenschappers als Darwin en Einstein). Niet alleen Godsgeloof en religie zijn bedreigingen voor de moderne westerse democratie, ook het klassieke republikeinse denken en zelfs de moderniteit zelf moeten het ontgelden in de woorden van de rapporteurs van de Europese Raad. De opmerking dat maar liefst 64 % van de Amerikanen gelooft in zoiets als Intelligent Design (punt 37 van het rapport) is een regelrechte verdachtmaking van de Republikeinse gedachte, van het constitutioneel denken en van de opvattingen van de Founding Fathers en van de Founding Fathers zelf. In Europees perspectief: ook mannen als John Locke en Montesqieue zouden volgens moderne Europese maatstaven een bedreiging voor de mensenrechten zijn en van de democratie. Het is daarom te hopen dat het rapport in haar huidige vorm wordt aangenomen. Wat in het vat van de Revolutie zat, verzuurde niet, maar moest er uiteindelijk wel uitkomen. Laat dit het moment zijn. Een regelrechte oorlogsverklaring aan christendom, religie, historie, Verenigde Staten, sceptische Verlichting, de Klassieken, de natuur, etc. is waar we al lange tijd op wachten. We wachten met smart op het openbaar worden van de Zonen der Revolutie. Laten we hopen en bidden dat het rapport unaniem wordt aangenomen. Omdat daarmee wordt duidelijk gemaakt aan conservatieven, republikeinen, gelovigen - kortom aan alle goede mensen dat er een dikke streep onder het tijdperk van de democratie moet worden gezet door een dikke streep door democratie te zetten. Om wille van het goede leven en alles wat daarmee samenhangt.
Noten
[1] "Scheppingsgeloof gevaar voor democratie" in het Nederlands Dagblad d.d. 15 juni 2007-06-16
[2] Zie voor het rapport zelf: "The dangers of creationism in education"
Op deze “ernstige bedreiging” door “religieuze fundamentalisten” moet de Raad, volgens deze commissie, reageren, “voor het te laat is”. Opmerkelijk is ook de uitspraak dat ‘intelligent design’ als variant op het creationisme “niet minder gevaarlijk is”. Het zevende punt van het rapport verklaart namelijk: “Creationism has many contradictory aspects. The “intelligent design” theory, which is the latest, more refined version of creationism, does not deny a certain degree of evolution but claims that this is the work of a superior intelligence and not natural selection. Though more subtle in its presentation, the doctrine of intelligent design is no less dangerous” (cursivering EvG). De hoofdopsteller is de Franse socialistische politicus Mr Guy Lengagne. Enkele van de vele ondertekenaars zijn de Duitse CDU’er Anke Eymer en de Nederlandse sociaaldemocraat Ed van Thijn. Opmerkelijk detail is dat het rapport haast unaniem is aanvaard, met slechts één enkele tegenstem en één onthouding. Het rapport gaat ver. Zo meent men dat het scheppingsgeloof is ontstaan vanuit een ontkenning van de evolutietheorie. Het is niet gebaseerd op feiten en absoluut onwetenschappelijk. Het is dit onwetenschappelijke geloof in God en in een ontwerp – intelligent design – dat aan de grondslag ligt van de “schepping” dat de mensenrechten bedreigt, “die immers een hoeksteen vormen voor de Raad van Europa”. Het gevaar komt uit de VS waar nog tal van mensen in een scheppingsverhaal of een ´intelligent design´ geloven. De opstellers zien het gevaar van het “overwaaien van het scheppingsverhaal” vanaf de andere kant van de oceaan.
Het geheel komt op het eerste gezicht nogal ridicuul over. Dat het scheppingsgeloof een vrij recente uitvinding zou zijn geweest, lijkt een vreemde suggestie. Dat het geloof in een ontwerp en daarmee in een Ontwerper gevaarlijk is voor onze beschaving, is vooral vreemd wanneer we kijken naar de doorsnee gelovige in Europa: is deze een gevaar voor de democratie? En zijn de VS van oudsher een land vol gevaarlijke wezens die een bedreiging vormen voor de democratie? Afgezien van het feit dat de opstellers scheppingsgeloof en Intelligent design wel erg gemakkelijk op één hoop gooien, en afgezien van het feit dat in de VS en Groot-Britannië tal van wetenschappers een Intelligent design motief hanteren als mens en als wetenschapper is het overduidelijk: de opstellers hebben groot gelijk. Democratie en scheppingsgeloof annex Intelligent design verdragen zich niet met elkaar.
Dat men daar nu pas achter komt, is opmerkelijk, maar niet onverwacht. De tendens in het huidige Europa is de afwijzing van elke vorm van natuurrecht of boventijdelijke morele orde, van elke natuurlijke dispositie bij mens en maatschappij waar een politiek - ook een democratische politiek - rekening mee zou moeten houden. Met andere woorden: elke superlegale (boven de wet uitstijgende en aan de wetgeving voorafgaande) autoriteit (zoals natuur, orde, religie, historie) is fundamenteel bedreigend voor een systeem dat een totalitaire claim bezit, namelijk de democratie. Deze manier van denken reikt verder dan men denkt. In een recente discussie tussen VU-filosoof Bas Haring en René Gude van de Internationale School voor Wijsbegeert, naar aanleiding van het plan van Defensie om voor de klas militairen te gaan werven, beweerden beiden dat soldateneer achterhaald en misplaatst is. "Ga niet doen alsof het zo vreselijk eervol is om dat werk te doen.
In het licht van het democratische denken hebben beide filosofen gelijk. De term "eer" verwijst naar een super- of predemocratische gegevenheid; dus naar iets dat voor het democratische afgaat of dat er ten allen tijde bovenuit gaat, en dus niet alleen concurreert, maar altijd uiteindelijk prevaleert. In plaats daarvan dient er volgens de moderne filosfen bij de soldaat-in-spé een afweging plaats te vinden tussen risico en beloning, zowel maatschappelijk als persoonlijk. De verwijzing naar datgene dat uitgaat boven persoonlijk en zelfs algemeen belang - eer - dient dus vervangen te worden door de democratische afweging waarin geen plaats meer is, en mag zijn, voor begrippen als "eer" en "eervol". De vraag: "hebben de opstellers van het rapport aan de Raad van Europa gelijk met hun bewering dat democratie en scheppingsgeloof/Intelligent Design onverenigbaar zijn?" moet dus bevestigend worden beantwoord. Wie voor zichzelf de realiteit van "eer" en "eervol handelen" serieus neemt, is in staat hiermee eigen afwegingen, beslissingen en belangen buiten het democratische proces te plaatsen. En is in staat om beslissingen te nemen die zelfs ingaan tegen de democratische consensus. Wie dus de democratie als hoogste verworvenheid ziet van onze beschaving dienst consequent te zijn en alles te bestrijden wat strijdt met de democratische claim: de "eer" dient dus te worden verwijderd uit ons woordenboek en uit ons denkpatroon. En wat voor "eer" en "eervol" geldt, geldt ook voor geloof in God, schepping, orde, ontwerp, natuurwet, volk, roeping, familie, etc. De consequenties reiken dus ver. Niet alleen is het rapport van de Raad van Europa een regelrechte oorlogsverklaring aan christendom, kerk en religie, het is eveneens een regelrechte aanval op de predemocratische basis van onze cultuur, ja zelfs op de predemocratische basis van de democratie zelf.
Met de toevoeging "the doctrine of intelligent design is no less dangerous" wordt dat des te duidelijker. De afwijzing van Intelligent Design - de verbinding van evolutietheorie en Godsgeloof - geeft aan dat niet alleen het christendom (en islam en jodendom) het moet ontgelden, maar dat ook de traditie tot en met die van de sceptische Verlichting (!) het moet ontgelden. De cultuurhistoricus prof. H.W. von der Dunk vroeg zich ooit af waaar de weerzin tegen Intelligent Design op was gebaseerd, aangezien zelfs zowat alle Verlichtingsdenkers dachten in termen van Intelligent Design (en niet alleen zij, ook evolutiewetenschappers als Darwin en Einstein). Niet alleen Godsgeloof en religie zijn bedreigingen voor de moderne westerse democratie, ook het klassieke republikeinse denken en zelfs de moderniteit zelf moeten het ontgelden in de woorden van de rapporteurs van de Europese Raad. De opmerking dat maar liefst 64 % van de Amerikanen gelooft in zoiets als Intelligent Design (punt 37 van het rapport) is een regelrechte verdachtmaking van de Republikeinse gedachte, van het constitutioneel denken en van de opvattingen van de Founding Fathers en van de Founding Fathers zelf. In Europees perspectief: ook mannen als John Locke en Montesqieue zouden volgens moderne Europese maatstaven een bedreiging voor de mensenrechten zijn en van de democratie. Het is daarom te hopen dat het rapport in haar huidige vorm wordt aangenomen. Wat in het vat van de Revolutie zat, verzuurde niet, maar moest er uiteindelijk wel uitkomen. Laat dit het moment zijn. Een regelrechte oorlogsverklaring aan christendom, religie, historie, Verenigde Staten, sceptische Verlichting, de Klassieken, de natuur, etc. is waar we al lange tijd op wachten. We wachten met smart op het openbaar worden van de Zonen der Revolutie. Laten we hopen en bidden dat het rapport unaniem wordt aangenomen. Omdat daarmee wordt duidelijk gemaakt aan conservatieven, republikeinen, gelovigen - kortom aan alle goede mensen dat er een dikke streep onder het tijdperk van de democratie moet worden gezet door een dikke streep door democratie te zetten. Om wille van het goede leven en alles wat daarmee samenhangt.
Noten
[1] "Scheppingsgeloof gevaar voor democratie" in het Nederlands Dagblad d.d. 15 juni 2007-06-16
[2] Zie voor het rapport zelf: "The dangers of creationism in education"
Lees verder...
vrijdag 15 juni 2007
VADER IN KWESTIE
Dit jaar vindt er een proces plaats tegen één van de grootste misdadigers die Nederland kent: Hadi Deliba. Deze Algerijn is voor de derde keer veroordeeld voor het ontvoeren van zijn eigen zoon naar Algerije, zijn land van afkomst. Hadi Deliba werd in 1999 veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf omdat hij zijn toen anderhalf jaar oude zoontje, Hamza, weghaalde uit het huis van zijn ex-vriendin. Het kind bracht hij naar een oom in Algerije om daarna naar Frankrijk terug te keren waar hij werd opgepakt en naar Nederland werd overgebracht. In 2003 (na het verstrijken van tweederde van zijn straf) werd hij opnieuw tot zes jaar cel veroordeeld. Dit ritueel zou 1 juni worden herhaald, ware het niet dat de strafzaak werd uitgesteld. Het Openbaar Ministerie is van plan Deliba te blijven vervolgen tot hij meewerkt aan de terugkeer van zijn zoon naar Nederland, desnoods tot 2017, het jaar waarin zijn zoon meerderjarig zal worden. Wanneer dit daadwerkelijk gebeurt, zal de vader achttien jaar in de cel hebben gezeten voor de ontvoering van zijn eigen kind.
Dit is om meerdere redenen opmerkelijk. Ten eerste is het in ons land zeer ongebruikelijk iemand meerdere malen te veroordelen voor dezelfde misdaad. Ten tweede is er de hoogte van de strafmaat die zich dus vast maar zeker beweegt richting de achttien jaar gevangenisstraf. De afgelopen maanden kende Nederland enkele strafuitspraken inzake moord. Bij twee recente gevallen betrof het straffen van respectievelijk acht en van tien jaar cel. Iemand vermoorden is dus binnen de Nederlandse rechtsstaat dikwijls veel minder ernstig dan je eigen kind ontvoeren. Ten derde betreft het hier het biologische kind van de vader. Vooral dit laatste punt maakt deze affaire extra opmerkelijk. Het is algemeen bekend dat kinderen doorgaans worden toegewezen aan de moeder. Meestal stemt de vader daar mee in. Maar daarmee is niet alles gezegd. In elke traditionele beschaving is het kind het eigendom van de vader. De man verwekt bij de vrouw een kind en in ruil voor het nemen van zijn verantwoordelijkheid voor vrouw en kind krijgt de man als het ware de leiding van het gezin. Elke beschaving is patriarchaal georganiseerd. Kinderen behoren in eerste instantie bij de familie van de vader. Niet om te doen wat hij wil, maar om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Dus vanwaar die stelligheid van de officier van justitie: "Hamza moet terug naar zijn moeder"? Vaders worden geacht voor hun kind te zorgen, ook na een scheiding. Toch is het schering en inslag dat de moeder de omgangsregeling tussen vader en kind om zeep helpt zonder dat justitie hier zware straffen oplegt.
De vader lijkt in onze cultuur te zijn gedegradeerd tot spermadonor die achter geld moet blijven lappen voor zijn vrijgevochten ex. Algerijnen snappen daar niets van. En waarom zouden ze ook? Westerse landen bemoeien zich maar al te vaak met de rechtsspraak in andere landen; waarom mag een Algerijn zich dan niet met de rechtsspraak van zijn eigen kind bemoeien, in welk land dan ook?
Dit is om meerdere redenen opmerkelijk. Ten eerste is het in ons land zeer ongebruikelijk iemand meerdere malen te veroordelen voor dezelfde misdaad. Ten tweede is er de hoogte van de strafmaat die zich dus vast maar zeker beweegt richting de achttien jaar gevangenisstraf. De afgelopen maanden kende Nederland enkele strafuitspraken inzake moord. Bij twee recente gevallen betrof het straffen van respectievelijk acht en van tien jaar cel. Iemand vermoorden is dus binnen de Nederlandse rechtsstaat dikwijls veel minder ernstig dan je eigen kind ontvoeren. Ten derde betreft het hier het biologische kind van de vader. Vooral dit laatste punt maakt deze affaire extra opmerkelijk. Het is algemeen bekend dat kinderen doorgaans worden toegewezen aan de moeder. Meestal stemt de vader daar mee in. Maar daarmee is niet alles gezegd. In elke traditionele beschaving is het kind het eigendom van de vader. De man verwekt bij de vrouw een kind en in ruil voor het nemen van zijn verantwoordelijkheid voor vrouw en kind krijgt de man als het ware de leiding van het gezin. Elke beschaving is patriarchaal georganiseerd. Kinderen behoren in eerste instantie bij de familie van de vader. Niet om te doen wat hij wil, maar om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Dus vanwaar die stelligheid van de officier van justitie: "Hamza moet terug naar zijn moeder"? Vaders worden geacht voor hun kind te zorgen, ook na een scheiding. Toch is het schering en inslag dat de moeder de omgangsregeling tussen vader en kind om zeep helpt zonder dat justitie hier zware straffen oplegt.
De vader lijkt in onze cultuur te zijn gedegradeerd tot spermadonor die achter geld moet blijven lappen voor zijn vrijgevochten ex. Algerijnen snappen daar niets van. En waarom zouden ze ook? Westerse landen bemoeien zich maar al te vaak met de rechtsspraak in andere landen; waarom mag een Algerijn zich dan niet met de rechtsspraak van zijn eigen kind bemoeien, in welk land dan ook?
Lees verder...
Abonneren op:
Posts (Atom)