Gehoest vanuit het vooronder ~ Over Ewout Klei

Kan ik net op mijn tenen staande over de keukentafelrand kijken – krijg ik een botervloot naar mijn hoofd geslingerd! Want wat is er aan de hand? Ik zou volgens één van de keukentafelbewoners een levensgrote botervloot voorstaan die al het andere tafelgerei zou uitsluiten. Volgens de andere beschuldigende stem bevind ik me aan de rand van de keukentafel, en dat is niet okay. Want grote kinderen staan niet aan de rand, en al zeker niet onder de tafel, maar zitten er middenop: snoepend uit de pot chocopasta en strooiend met de hagelslag en kwetterend slaakt men dat vrolijk dingen die men mag kwetteren als mama niet in de buurt is: verwensingen, godslasteringen en schuttingwoordekens. Met gloeiende oortjes kijk ik bedremmeld toe hoe de grote jongens met veel verve de ganse tafelinhoud van zich af slingeren: dat is het echte leven! De wanden onder de appelstroop en met de middelvinger gaatjes prikken in de licht belegen plakken kaas. Een droom van iedere jonge democraat, doch niet van mij.

Wat betreft de botervloot: Een zeker Ewout Klei beschuldigt ons van het bezigen fascistoïdiïsminatoiriteiten (een afzwakking van fascistoïde neigingen, welke zoveel betekent als: min of meer fascistisch zijn). Dit zou onder blijken vanwege onze vermeende roep om orde, om sterke mannen en het uitsluiten van groepen als Marokkaanse homo’s en andere homo’s. Nu is Ewout Klei een interessante figuur. Ooit figureerde hij in een toneelstuk over blonde beesten en hield daarin een verwarrende monoloog over ons: een potpourri van aankondigingen van artikelen die hij niet had gelezen, een filmrecensie van iemand die omdat hij dit stuk op onze webisite plaatste tegelijk ons allemaal Nietzscheaans had gemaakt en zo nog wat spekkoekstukjes.

Klei hield zijn theatrale monoloog op een site – Het vrije woord – waar ook de gewraakte filmrecensent op figureerde. Dit bracht me in verwarring: als filmrecensent X. op onze website schrijft, besmet hij al onze mensen. Als hij op Het vrije woord figureert doet hij dat niet. Raar.

Nu is het lastig discussiëren met iemand die geen stukken leest, doch enkel en alleen aankondigingen. Ik deed dat dus maar niet en doe dit nog niet. Ik wil me er niet aan bezondigen. Klei is namelijk een akelig neocalvinistisch mannetje dat na het oppeuzelen van oren en ledematen van geloofsgenoten zich graag stort op toevallige passanten. Ik volg zo iemand niet. Dat hij mij – en ons – wel volgt, is zijn hobby en mag hij ook doen omdat hij een AIO-achtige persoon is die met gemeenschapsgeld tijdens werktijd hun medelanders mogen belasteren. Het is mij wel best; Klei weet meer van ons dan ik van hem en dat wil ik graag zo houden.

Mijn info over hem komt dus niet uit zijn artikelen; die ik niet zozeer mijd, maar nooit tegenkom. Ik baseer mij op de overgeleverde comments uit blogoland. En die doen mij smakelijk lachen. De OSL zou volgens Klei rechts-extreem zijn. Dat is dus inclusief OSL’ers als Hans van Baalen, oud-minister Van Eekelen en Mat Herben, welke laatste ook medewerker was van Het Vrije Woord toen K. erop figureerde. Ook hier zit de besmetting dus in een klein bloghoekje. Maar mijn informatie is blogosferisch, dus marginaal.

Maar nog even over het toneelstuk ‘De blonde beesten’. Volgens Klei, toentertijd, zouden ´we´ (onder meer ik) Nietzscheaan zijn, tegen de zwakken, voor een sterke ordemacht. Tja.

Ik heb voor zover ik weet niets met Nietzsche (slechts eenmaal negatief over hem een opmerking gemaakt; hetwelk mij dus Nietscheaan maakt), ben tegen de mensen die de allerzwaksten (ongeboren kinderen, gehandicapten) willen uitroeien, zoals D66 en andere vrienden van K. en ben als één van de weinige Nederlanders tegen een sterke ordemacht, tegen een Staat en verkies anarchie boven een totalitaire orde waar we nu onder leven. Zoals mijn goede vriend Daniël Overgaauw me zei: “We zijn voor een metafysische orde. Degenen die voor een sterke staat zijn, gaan echter uit van een metafysische chaos.” K. hoort duidelijk bij de tweede soort: de fascistische staatsaanbidders die geen groepen willen uitsluiten, maar iedereen wil laten opgaan in één enkele groep: de staatsonderhorigen.

W.L. Brugsma had het ooit over hen die na de oorlog in het verzet waren gegaan. Hij doelde toen vooral op Adriaan Venema. Nu, Klei is de ‘Spuit 11′ van het naoorlogse verzet dat met het touw in de hand het lijk van Venema – pardon, het lijk van Piet Prins door de straten sleept als angstaanjagend teken van wat een blogosferische oprisping teweeg kan brengen.

Nee, geef mij dan maar de ontzettend domme opmerking van Michael van der Galiën, de protoliberale islamist en post-islame liberalist van DeDagelijkseStandaard, die ons ‘marginaal’ noemt. Met spottende blik beziet hij het strubbelingetje tussen Jonathan van Tongeren van Tongeren en Ewout Klei In zijn ogen bekempen de marginalen elkaar. Van der Galiën is niet om te lachen. Op kosten van de vrouw van Joshua Livestro schrijft deze Friese mohammedaan een Dagelijks Broodblog vol voor rechtse kantoorpauzeliberalen over met name (en eigenlijk alleen maar) ‘Amerika’. Zo iemand is niet marginaal. Zo iemand is hoogst ernstig te nemen.

Laat mij dus maar bij de tafelrand wegduiken als Klei een melkbeker uit zijn glibberige vingertjes laat glippen. De marge: dat is een onderwerp op zich: echt interessant. Daar ga ik komend weekend eens dieper over na denken. Want hoe komt het dat ik alle richtingen op kan kijken, terwijl ik toch aan de rand van het bestaan leef? En hoe komt het dat Klei en Van der Galiën slechts één kant op kunnen kijken en toch menen in het centrum te staan? Raar.

(Speciaal voor Klei:) Disclaimer. © Copyright. Alle rechten voorbehouden.

Opmerking: Mijn opmerking dat ik anarchie boven de staat prefereer, is bij nader inzien quatsch. Je kunt namelijk niet zowel een metafysische orde aanhangen, en tegelijkertijd anarchist zijn. Een anarchist verwerpt namelijk de archè - de eerste beginselen - van het bestaan. Ik ben dus geen anarchist, al lijk ik daar wellicht wel soms op vanwege mijn paleolibertaire inslag. Hiervan akte.