OORLOGSPROPAGANDA

In de strijd tegen de islam wordt geen enkel middel geschuwd. De meest bloeddorstige verhalen rond de islam worden rondgestrooid om ons enerzijds te doen overtuigen van het beest in de islam; anderzijds om ons te overtuigen van de zegeningen van moderne, seculiere denken. De boodschap is simpel: geweld, revolutie en doodslag is goed om de islam te vernietigen. Maar diezelfde middelen zijn fout als ze worden ingezet tegen het moderne westen. Oorlogspropaganda maakt veel leugens en verdraaiingen goed. Hetzelfde als bij Afshin Ellian. Voor de zoveelste keer schildert hij in zijn columns op Elsevier.nl een verschrikkelijk beeld van de islam, preciezer te zijn: van het islamitische schrikbewind in Iran [1]: "Hoe dood je duizenden mensen? Hoe houdt een islamist de herinneringen aan Mohammed levend? Hoe handelden de zonen van Allah in Teheran? Hoe berecht je iemand als je uit naam van Allah en Zijn gezant profeet Mohammed handelt?" Wat volgt is een relaas wat er in 1988 gebeurde met Iraanse gevangen, hun ondervraging, de moordpartijen op gevangenen die niet zuiver islamitisch waren.

Het relaas van Ellian heeft veel weg van de Britse propaganda tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ook daarin liepen er nogal wat obscure lijnen door elkaar. De Britse propagandamachine spiegelde het publiek een beeld voor van Duitsers die de handen zouden afhakken bij de Belgen. Een gruwelijk beeld natuurlijk. De werkelijkheid was ietwat anders. In werkelijkheid hakten de Duitsers geen handen af bij de Belgen. Het lag iets anders: de Belgische koning Leopold II had tijdens zijn schrikbewind in het Kongo van rond de eeuwwisseling maatregelen in gang gezet waardoor tal van Kongolozen de hand werd afgehakt. Handen afhakken was niet het punt. De geallieerden schroomden geen enkele leugen tijdens WO I. Duitsers zouden baby's doden en zelfs opeten. De vraag wie het deed of wie het zou kunnen doen, deed er ook niet toe. Het punt was enkel en alleen: welke oorlog, welke revolutie, welke afrekening hoor je bij? Bij die van ons, of bij die van een ander?

De situatie in onze tijd is niet veel anders dan toen. Want inzake de anti-islam propaganda van Ellian en de zijnen is de vraag: waar heeft Afshin Ellian problemen mee? Met geweld? Met revolutie? Met een schrikbewind dat – onvoorzien – kan ontstaan na een machtsomwenteling? Dat lijkt me stug. Ellian verdedigt een gewelddadige vernietiging van de Salafische islam, zowel hier, bij ons, als in het Midden-Oosten. Geweld kan dus vplgens hem gerechtvaardigd zijn. En bij geweld vallen doden. En zoals Irak laat zien: een gewelddadige vervanging van regimes – een regime change – is een goede garantie voor nog meer geweld en ellende. Ook daar schrikt Ellian, getuige zijn steun aan Amerika, niet voor terug. Ellian bevindt zich ook in een gezelschap van onder meer Hans Jansen. Dit is iemand die voluit een gewelddadige revolutie predikt in het Midden-Oosten. Hans Jansen: "Er wordt vaak gezegd dat de islamitische wereld een Verlichting nodig heeft. Fout. Wat nodig is, is een Franse Revolutie, waarbij de oude onderdrukkende elite vakkundig wordt geëlimineerd. Al zeg ik daar meteen bij dat ik mezelf niet tot het bieden van enige hulp geroepen voel." [2] Een eliminatie van de elite door middel van een revolutie heeft Iran al achter de rug, namelijk in 1979 toen de ayatollahs aan de macht kwamen na de verjaging en eliminatie van de elite van dit land: de Sjah, de in het westen opgeleide Iraniërs en dergelijke. Tja, een revolutie kan onverwachte richtingen uitgaan. En je kunt niet iets in gang zetten om daarna – na alle ellende – je handen er vanaf te trekken en deze in onschuld te wassen. De belangrijkste wet van de revolutie is de onbeheersbare dynamiek. Ellian kan dat weten. Wie de revolutie omhelst, moet de gevolgen voor lief nemen.

Nu was het in Iran niet alleen de radicale islam die oppositie voerde tegen het bewind van de Sjah. Ook de communisten werkten mee aan de val van de Sjah. En Ellian blijkt hierbij te hebben gezeten, bij die communisten in Iran. Ook prof. J.A.A. van Doorn refereerde hieraan in zijn column in Trouw: "Dat schrijft de Iraanse oud-communist Ellian die na zijn vaderland te zijn ontvlucht, zich beschikbaar stelde voor de Sovjetbezetters van Afghanistan en pas na ruzie met zijn kameraden naar Nederland uitweek waar hij zich als een fervent anticommunist ontpopte." [3] Zoals we weten is het communistische avontuur in Iran grandioos mislukt. De uit Parijs binnengehaalde verlosser van het volk, de ayatollah Khomeini, bleek iets anders te willen en uit te werken dan dat de communisten hadden uitgedacht. Het schijnt dus - zo lees ik bij Van Doorn - dat Ellian daarna zijn diensten heeft aangeboden aan de Russen in Afghanistan – u weet wel: de verlichte revolutionairen die in Afghanistan een miljoen burgers over de kling joegen. Toen hij mot kreeg met zijn communistische vrienden is Ellian naar Europa gegaan. Iemand die niet geschroomd heeft een revolutie te steunen, die kan weten hoe desastreus gewelddadige oplossingen kunnen uitwerken, die kan weten hoe verlicht, westers revolutionair denken – zoals het communisme – niet of nauwelijks verschilt van het Salafisme – hoe kan zo iemand zonder blikken of blozen uitsluitend met de vinger wijzen naar Iran? En hoe kan iemand die geproefd heeft aan het communisme zo bikkelhard het seculiere verlichtingsalternatief voorschotelen aan de volkeren? Ellian weet toch ook dat het communisme geen Russische uitvinding is geweest, laat staan een Afghaanse? Het communisme komt uit de Franse, Duitse en Engelse contreien. De geëxporteerde variant heeft voor talloze slachtoffers gezorgd in Rusland, China en in andere landen. Was toen ook het moderne, seculiere, revolutionaire, Westerse denken superieur?

Evenals Hirsi Ali bedient Ellian zich van een dusdanige uit het lood geslagen, propagandistische wijze van denken dat het verwrongen karakter ervan steeds meer aan het licht komt. Verwrongen door een doorgeslagen islamistische revolutie. Verwrongen door een weggedrongen rol in de net zo gewelddadige alternatieve revoluties. Het dwepen met de Franse Revolutie door deze lieden, zoals Jansen of Ali, is niet zonder betekenis. Het tekent de geselecteerde verontwaardiging en de overdrijving van het ideaal dat in deze revolutie verscholen zou liggen. De Franse Revolutie, met alras de eerste (en enige) genocidewetten, met de praktijken die Ellian beschrijft aangaande Iran, met de eerste experimenten met gaskamers. En met zeep, gemaakt van uitgemoorde mensen in de Vendée. Nu zijn de oorlogshitsers Ellian, Jansen en dergelijke natuurlijk niet voor genocide, onderdrukking enzovoorts, enzovoorts. Nee. Ze zijn alleen voor een situatie waarin dit alles kan gebeuren en hoogstwaarschijnlijk zal gebeuren. Men draait de hand niet om voor een avontuurtje. Natuurlijk, achteraf zijn veel neocons opeens niet meer voor de oorlog in Irak, zoals Spruyt voor Business News Radio enkele weken geleden bij elkaar huichelde. Want het is toch vervelend: je exporteert oorlog en revolutie om de moderniteit te vestigen en je oogst honderdduizenden doden en anarchie. Daar kun je achteraf natuurlijk nooit voor zijn (geweest).

Het cynisme van Ellian en de zijnen, verpakt in propagandataal, verziekt het debat rond de islam. Waarom neemt Ellian - en met hem al die anderen - het de Iraanse moslims kwalijk dat ze in een revolutionaire, gewelddadige zucht naar de verkeerde variant hebben gegrepen? Namelijk niet de communistische, niet de modernistische, maar de islamistische variant? Gezien zijn eigen verleden heeft Ellian geen recht van spreken. De zielige verhalen over gruwelen in Iran hebben uit zijn mond iets vuigs. De gevolgen van geweld en omwenteling worden door hem dermate opgeblazen dat de oorzaken worden verbloemd: het niets ontziende seculier radicalisme dat nu eens communistisch, dan eens liberaal, en dan eens islamistisch is. Dat is de pijnlijke waarheid. En niet het leed in de Iraanse gevangenissen. Dat laatste zal iedereen - in ons land - als zijnde gruwelijk beamen. Maar dat andere, de oorzaak ervan, is een onbelicht verhaal. Om dat verhaal te horen en te begrijpen, kun je beter niet naar de neoconservatieven als Ellian, Hirsi Ali en Jansen luisteren. Die zijn niet te beroerd voor een slachtpartijtje hier en daar. Als het maar gebeurt in naam van iets Hogers: Democratie, Vrijheid of Rede. Zolang het maar geen "allah" is. Want moordpartijen zijn goed totdat er een "allah" bij wordt gehaald.

Noten

[1] Afshin Ellian, Ik zit hier, zij liggen daar: de pijnlijke waarheid, op Elsevier.nl d.d. 21 september 2007

[2] Interview met prof. Hans Jansen, De islam heeft een Franse Revolutie nodig in Elsevier d.d. 1 september 2007

[3] Insinuaties in plaats van argumenten, in Trouw d.d. 15 september 2007