NA DE VERKIEZINGEN

Nu de uitslagen van de 7 maart gehouden gemeenteraadsverkiezingen binnen zijn, is het duidelijk: de resultaten zijn rampzalig. De enorme groei van de PvdA en de SP en de kaalslag in het CDA, zonder dat daar iets fatsoenlijks voor in de plaats is gekomen, versterken het besef dat we in een ijzige periode zijn beland. Nederland wordt hoe langer hoe linkser.

Alsof de ellende niet op kon, kwam er de dag na de verkiezingen nog het bericht bij dat Hans Wiegel definitief heeft besloten de landelijke politiek te laten voor wat die is. Deze verademing uit Diever, die zich weinig gelegen liet liggen aan campagnestrategieën en mediaperformances, maar gewoon zei waar het op stond, houdt het dus definitief voor gezien. Wat hij de rug toekeert is een liberale partij waar weinig van te verwachten valt. Zalm, Hirsi Ali, Van Aartsen - het is een gezelschap waar je weinig vrolijk van wordt.

De platte VVD-campagne van "veiligheid, werk en een eenvoudigere en goedkopere kinderopvang" sloeg werkelijk alles. Hoezo een "goedkopere kinderopvang"? De extra honderden miljoenen kinderopvang die van de belastingbetalers richting de kinderopvang dient te gaan, is volgens de VVD dus "goedkoper"? Dat Van Aartsen weg is, is geen groot verlies. Maar de geschiedenis leert dat wie er voor in de plaats komt, waarschijnlijk nog erger zal zijn; de generatie VVD'ers die nooit naar een zondagsschool zijn gegaan, staan te trappelen om nog platter, harder en gehaaider politiek te bedrijven waar het land volgens hen recht op heeft.
Iedereen linksHans Wiegel liet zien dat de liberalen van vandaag niet meer zijn wat ze ooit waren: goede, gedegen en betrouwbare Nederlanders. Maar zo mogelijk nog rampzaliger is de ontwikkeling binnen die andere "rechtse" partij die Nederland nog zou hebben: het CDA.

In een land waarin alle partijen zichzelf in het midden of links daarvan situeren, is het idee van het CDA als een rechtse partij een anachronisme. Zeker gezien het feit dat tegenwoordig ook een partij als de D'66 tot een rechtse coalitie wordt gerekend. Nederland heeft geen "rechtse partijen". In een land waar zelfs een ChristenUnie zichzelf als "links" beschouwt, de VVD het heeft over "nieuwe spelregels voor de solidariteit" en een SGP zich meer op de zwakken gaat richten, bestaan er hoogstens partijen waarin het "rechtse" nog enigszins aanwezig is, of althans veilig is voor het linkse en liberale geweld.

Eén van deze partijen die nog iets van veiligheid creëren voor het "rechtse" is dus het CDA. En deze partij heeft er dus van langs gekregen. En dit enorme pak slaag wordt door hetzelfde CDA gelaten gedragen. Hoe kan men ook anders? Men heeft gekozen voor een basis die aan het verdwijnen is: het christendom. En als men al geen traan laat om het verdwijnen daarvan, waarom dan een traan gelaten om het verdwijnen van een partij als het CDA?

Er zit iets decadents in het bewust runnen van een sterfhuis als het CDA is. Hebben andere sterfhuizen, zoals de traditionele PvdA, de VVD van het eerste uur, en de oorspronkelijke componenten van de ChristenUnie gekozen voor een transformatie van zichzelf tot iets wat wèl "overleeft", het CDA heeft er voor gekozen te verdwijnen.

Nu zou dat verdwijnen niet zo'n ramp zijn, als er iets beters - of in ieder geval iets vergelijkbaars - voor in de plaats zou komen. Maar dat is nu juist niet het geval. De vergrijsde CDA'ers hebben vooral glibberige PvdA'ers gebaard, zoals Wouter Bos, of net zo glibberige VVD'ers, zoals Marc Rutte of Jozias van Aartsen: mensen zonder ondergrond, maar wel met de illusie van moraal die hen zo geschikt maakt een maatschappij te transformeren tot de immorele chaos die ons nog te wachten staat.

Rechtse partijen zijn primair constitutioneel, conservatief en confederaal qua principes. Voor de meeste zogenaamde "rechtse" partijen geldt het in het gunstigste geval andersom: eerst "das Fressen en de andere primaire behoeften", dan de "solidariteit" en dit alles in het kader van onontkoombare, abstracte en onmenselijke processen als "economie", "emancipatie" en "participatie" van "geëmancipeerde groepen" in met name de "economie".

Daar tegenover stellen zogenaamde "rechtse" - populistische - partijen hoogstens het primaat van de politiek. Zoals overigens ook linkse partijen datzelfde doen op hun wijze.
Het primaat van de politiek is niets anders dan het primaat van de macht. Macht ten koste van alles wat er toe doet: volk, gemeenschap, moraal, religie en cultuur. De Nederlandse christendemocratie heeft verzuimd de componenten van een rechtse politiek te koesteren, te bewaren en door te geven. Tegenover de "macht" van kapitaal of vrij markt, stelde ze slechts een laveren tussen beide zaken en een eigen variant op de machtspolitiek: die van de naastenliefde zonder voorwaarden en zonder fundament.

De afbraak van de Nederlandse christen-democratie markeert de verdergaande afbraak van de laatste resten van een gezond en normaal land. Het historische en aristocratische denken van de christen-historischen van de CHU, het confederale en constitutionele denken van de antirevolutionairen van de ARP en het corporatistische en "Europese" denken van de Rooms-katholieken van de KVP - dit alles is in de afgelopen decennia verdampt als sneeuw onder de zon.

Al deze genoemde zaken stonden voor een wezenskenmerk van wat ons land was: gegrond in historie, constitutie, religie, gemeenschap, weerbaarheid en gezond burgerschap. Wie is er straks nog over om deze erfenis weer te ontdekken en toe te passen? We weten het niet.