Waar zware misdaad nog niet genoeg voorhanden is, creëren we er wel een paar bij. Een vrij actuele zware misdaad is die van de ontvoering van het kind door de ouders. Zwaarder dan hulp bij doding of zelfdoding is het hulp te bieden aan een ouder die zijn kind wil meenemen naar zijn eigen huis. De zogenaamde ontvoering van de 7-jarige Katja Leendertz uit Ede is hiervan een recent voorbeeld. Het meisje woonde in Ede bij haar Oekraïense moeder terwijl beide ouders in een juridisch gevecht met elkaar waren over de voogdij van het kind. In Nederland wordt die automatisch aan de moeder toegewezen, behalve dan in het geval van zware ongeschiktheid van de moeder (drugsprostituee, meerdere moordpogingen op het kind, etc.).
In sommige andere rechtsstaten op deze planeet werkt dit klaarblijkelijk niet zo. De vader, een Amerikaans staatsburger, heeft in zijn land namelijk de voogdij gekregen over zijn dochter. Deze vader is niet gek en heeft daarop zelf zijn dochter naar Amerika toegehaald. Om - naar eigen zeggen - te voorkomen dat de moeder de benen zou nemen naar de Oekraïne en aldaar onvindbaar te raken. En dus te voorkomen dat de 7-jarige Katja werkelijk 'vermist' zou raken en onvindbaar voor welke Amerikaanse of Nederlandse justitie dan ook.
In Nederland denkt men anders. Wat hebben vaders met kinderen te maken? Niets toch zeker? Alleen om alimentatie te betalen en om homoadopties uit te voeren. Maar anders: waar bemoeien vaders zich mee? Want een Nederlandse vader heeft geen automatische voogdij over zijn kind. Wie dat wel heeft is de Nederlandse staat. De echte misdaad van de vader is dat hij het kind heeft onttrokken aan de voogdij van deze staat. Deze misdaad moet hem dan ook zwaar worden aangerekend. Verschillende mensen zijn al opgepakt - twee - wegens vermeende hulp aan de dader, en weer vrijgelaten. Naar een derde verdachte is de politie nog op zoek.
De vraag blijft: waarom erkent de Nederlandse rechter niet een uitspraak van een Amerikaanse rechter? Er is volgens het Nederlandse recht zelfs geen sprake van een patstelling. Waarom niet? Omdat in Nederland de uitslag al bij voorbaat vast staat? Namelijk: het kind gaat altijd naar de moeder, en als dit niet kan naar instanties (en alleen als de moeder dood is?naar de vader)? De rechtspositie van vaders in ons land is ronduit slecht. Elke ongefundeerde klacht van de moeder kan hem zijn kop kosten. Elke loze beschuldiging van verkrachting (zelfs binnen het huwelijk) of intimidatie zorgt ervoor dat de vader zich vrij moet pleiten, zelfs al is er geen bewijs.
Veel vaders kijken niet naar hun kinderen om. Maar zij die dit wel doen, kunnen het net zo goed niet doen. En een vader die alles wil doen om zijn kind te behouden is een misdadiger. Dat Katja Leendertz nu in Amerika zit, is jammer voor de moeder, maar het dubbeltje kan naar twee kanten vallen. Of komen straks 'opeens' verschrikkelijke misstappen van de vader aan het licht? Dat die nu al niet over straat gaan, zegt mijns inziens genoeg. Het is beter dat justitie deze zaak daarom laat rusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten