Why Don't You Like Me?

De wereld treurt. Om Michael Jackson. Om Farrah Fawcett. Om Yasmine. Donderdag 25 juni 2009 overleden drie vertegenwoordigers van de populaire cultuur. De "King of pop" Michael Jackson overleed waarschijnlijk aan een overdosis pijnstillers, de Amerikaanse actrice Farrah Fawcett overleed na een jarenlange strijd tegen kanker en de Belgische zangeres/presentatrice Yasmine pleegde zelfmoord. Hoogtepunt was de één minuut stilte in het Amerikaanse Congres. Terwijl de eigen jongens in Afghanistan hun leven op het spel zetten voor de veiligheid van hun land, eerde de volksvertegenwoordiging van de grootste democratie ter wereld Michael Jackson; een freak. Verschil moet er zijn.

Drie iconen van een moderne cultuur. Drie voorbeelden van hoe je van je leven een grote puinhoop kan maken om dan na je dood geëerd en beweend te worden. Laten de deugdzamen ophouden deugdzaam te zijn. Laten mensen stoppen om met hun handen van kinderen af te blijven. Laten moeders stoppen hun kinderen normaal op te voeden. Laten de burgers van alle landen ter wereld drie miljoen Dollar meer per jaar uitgeven dan er binnenkomt.

De meest deugdzame van het stel was Farrah Fawcett, die donderdag op 62-jarige leeftijd overleed. Het gratis dagblad Spits wist wat het deed toen ze op de voorpagina boven het doodsbericht van Jackson een grote foto plaatste met Farrah Fawcett in een rood badpak; de foto die haar veel 'roem' opleverde. Fawcett maakte furore door haar optreden in de serie Charlies Angels, een serie waarin drie knappe vrouwen onder leiding van een mannelijke schlemiel andere mannen of verleidden of voor blok zetten. Fawcett vertelde in 1977 waaraan het succes van de serie te danken was: ''Toen de show op de derde plek stond, dacht ik dat het door ons acteren kwam. Toen de show op de eerste plek kwam, wist ik dat het was omdat we geen bh droegen.'' Een carrière in B-films, C-series, posterposes, Playboy-naaktreportages en meerdere levenspartners werd afgesloten met een gefilmde strijd tegen kanker. De deugd overwint; de dood heeft het laatste woord.

Yasmine was een ander verhaal. Tien jaar geleden kwam ze ervoor uit dat ze lesbisch was. Volgens de Gazette van Antwerpen kreeg ze samen met haar vriendin c.q. 'vrouw' een kind. Wat zoveel betekent dat ze of als een baarkoe werd geïnjecteerd door een spermamachine, of dat ze lichamelijk werd geïnjecteerd door een medeburger die alleen maar wat 'materiaal' afstond. Kinderen zijn handelswaar en homoseksualiteit is een deugd die veel goedmaakt. Toen haar 'vriendin' haar in april in de steek liet voor een ander, raakte ze sterk depressief en vermagerd, totdat ze afgelopen donderdag een eind maakte aan haar leven. Symbool van huwelijksverminking en kinderhandel. En van het profiteurschap van de Vlaamse publieke omroep - niet de minst politiekcorrupte. Zo word je een symbool van de Holebi-beweging. En zo lig je in het graf. Het kan verkeren.

De grootste van de drie was Michael Jackson. Hij stierf op 50-jarige leeftijd aan tot nu toe onbekende oorzaken. Was het een overdosis pijnstillers? Of een overdosis slaapmiddelen om een eind te maken aan zijn leven? In ieder geval eindigde zijn muziekcarrière donderdag. Een commentator van het RD merkte op dat Jackson een voorbeeld was van hoe de Amerikaanse showbizz- en popcultuur haar eigens monsters baart: "De keerzijde van zijn succes als zanger was namelijk een steeds extremere levensstijl. Zo liet Jackson zijn gezicht verbouwen en werd hij van een zwarte negerjongen een blanke. De fysieke metamorfose resulteerde uiteindelijk in een spookachtig wit gezichtsmasker dat symbool stond voor het bizarre gedrag van het popidool in de persoonlijke sfeer. Jackson bleef tot aan zijn dood een kind, vereenzaamd en totaal de weg kwijt." Zo bekende hij in 2002 aan de Britse journalist Martin Bashir, in de documentaire 'Living with Michael Jackson', er geen kwaad in te zien het bed te delen met jonge kinderen. De massa rechtszaken ruïneerde de zanger financieel. Naast zijn exorbitante levensstijl kon hij iets dergelijks er niet bij hebben. In de VS kunnen allerlei beschuldigingen je bankroet maken; ook als er geen veroordeling op volgt. Amerika is nog steeds het land van de ongekende mogelijkheden.

Het zijn drie treurige levens. Treuriger is het land dat zulke mensen als helden prijst. Treuriger is een volksvertegenwoordiging dat een minuut stilte houdt voor Wacko Jacko alias Mr. Potato Head. Talloze goede, normale mensen zijn gestorven. Niemand die treurt. Alleen nabestaanden. Niet alleen de showbizzwereld creëert monsters, de moderne cultuur creëert ze. Levenloze wezens, zonder identiteit, zonder inhoud, zonder deugdzaamheid. Ze haten hun vaders en moeders. Ze minachten de vader van hun kind. Ze wisselen het natuurlijke in voor het onnatuurlijke.

Een goede indruk van het leven van Michael Jackson en dat van de andere freaks gaf (mede-monster) Frank Zappa, in zijn song "Why don't You Like Me?" [1]. Enkele tekstregels wil ik u niet onthouden:

"Why don't you like me?
Why don't you like me?
Why don't you like me?
Am I really that bad?
HE'S BAD, HE'S BAD, HE'S BAD

"I think you're a jerk! I'm moving from you!"
"Make me a sandwich."
"Moving to Venice."
"I'll be black."
(Jack! What?)
"Still white, Jim . . . "

I hate my mother
I hate my father
I AM my sister . . .
And Jermaine is a negro!
A NEGRO! A NEGRO! A NEGRO!"

Diverse varianten zijn mogelijk. In onze verwarrende cultuur worden mensen wijsgemaakt dat ze zichzelf creëren, en dat ze daar labels op kunnen plakken van icoon, fotomodel of lesbo-moeder. Ondertussen zit er niks achter deze labels. Alleen verwarde, ontspoorde en identiteitsloze freaks.

[1] "Why don't You Like Me?" van het album "Broadway The Hard Way" (1988), Frank Zappa.