Wat is een democratie zonder een 'cordon sanitaire'? Is democratie wel mogelijk zonder 'cordon sanitaire'? Ik meen van niet. Een 'cordon sanitaire' - een politiek-institutionele uitsluiting van de normafwijking - is het wezen van een democratie. Het is de binnenkant van de illusie van de 'open society'. Zonder 'cordon sanitaire' is een democratie niet meer interessant voor de democratiefetisjisten die onze elite bevolken. Een ander woord voor 'cordon sanitaire' is ook wel 'vooruitgang' - politiek en maatschappelijk.
Ik geef toe, het is een komkommeronderwerp, het 'cordon sanitaire'. Maar juist in een tijd van dreigende pandemieën zoals de 'Mexicaanse Griep' geeft het een boeiend contrast. Enerzijds wordt er nauwelijks gedaan om te voorkomen dat een daadwerkelijke ziekte zich verspreidt; anderzijds wordt een afwijkende politieke mening wel als dodelijke ziekte voortdurend bestreden. Concreet: terwijl door ongehinderd naar en van Mexico de 'Mexicaanse Griep' zich breeduit in Europa kan nestelen, wordt het wapen van een barricade tegen een ziekte - het 'cordon sanitaire' - slechts ingezet tegen een Vlaams Belang in België en door menig politieke partij in Nederland tegen een PVV.
Een ziekte waar je aan dood kunt gaan - in het beginstadium van de 'Mexicaanse Griep' was dit tenminste niet uit te sluiten - is minder erg dan een politiek standpunt dat indruist tegen de democratische consensus. Men had in een beginstadium kunnen besluiten om alle personenverkeer met Mexico aan banden te leggen. Of Amerikaanse toeristen net zo vervelend tegemoet treden op onze luchthavens als dat ze in de VS met de vliegtuigpassagiers uit Europa doen. Het had de ziekte wellicht ietwat vertraagd, ons meer uitsluitsel gegeven en meer tijd om mogelijke bijwerkingen van een inderhaast gefabriceerd serum te onderzoeken. Het mocht niet zo zijn; de economie liet niet toe dat dit soort gedachten serieus aan bod konden komen. Een 'cordon sanitair' in dezen was slechts iets voor China, dat door mensen in quarantaine te zetten liet zien dat een land dat slecht is voor politieke opposanten, nog wel goed kan zijn voor de rest van de bevolking.
Hoewel. China kan natuurlijk als voorbeeld dienen van hoe we om kunnen gaan met politieke misdadigers. Het Chinese 'cordon sanitaire' van heropvoedingskampen is uitermate effectief gebleken: van een reële oppositie is in dit immense land nog amper sprake. Het Chinese 'cordon sanitair' van prikkeldraad, arbeidslagers en heropvoedingskampen kent geen OezgoersBelang (als opvolger van het Oezgoers Blok), heeft geen weet van communautaire kwesties en waagt het niet te lachen om de Prins-Filipsen van Peking en Shanghai. De Chinezen hebben begrepen: de vooruitgangsmachine moet de olie koesteren; doch moet het zand mijden. En wat voor een Chinese 'closed society' geldt, geldt ook voor de 'open society' bij ons: het moet wel gesmeerd verlopen, anders heeft de democratie een probleem.
Een paar werken terug stond er in het opinieweekblad VrijNederland een onthullend artikel over het Vlaamse 'cordon sanitaire' dat is gericht tegen de VlaamsBelang. Zijn er in Nederland volop twijfels over de werkingskracht van zo'n cordon tegen de PVV, in Vlaanderen juicht men bij de resultaten van twintig jaar 'cordon sanitaire': bij de laatstgehouden verkiezingen is het Vlaams Belang gekelderd van 24,1 procent van de stemmen naar 15,3 procent. Volgens Tom Lanoye, de staatsgesubsidieerde, 'objectieve' kwaliteitsjournalist van het linkse dagblad De Morgen, heeft het cordon gewerkt aangezien het de kiezer op het VlaamsBelang heeft ontmoedigd (sic). Eric Defoort, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, zegt het nog weer anders: "Het werkte vooral bij de rekrutering van het politiek personeel binnen het Vlaams Belang. Men wist heel goed dat als men op een lijst van het Vlaams Belang ging staan, men een sociaal doodsvonnis tekende." Deze uitspraken typeren de moderne democratie. Je valt een partij aan op de belabberde inbreng van haar vertegenwoordigers en zegt na twintig jaar dat het ook een doelbewuste actie was om met een cordon sanitaire te voorkomen dat er betere vertegenwoordigers plaats zouden nemen namens de door jou zo verfoeide partij. Verder blijkt men er bewust op uit te zijn geweest massaal de Vlaamse kiezer te 'ontmoedigen' zodat deze 'ontmoedigde' kiezer weer tot aanhang mocht worden gerekend van de 'gevestigde' partijen.
Een kiezer met moed is geen partij voor de democratie. Alvorens de democratie zegeviert, dient de kiezer gebroken te worden. Hoe? Door het procedé van uitsluiten, isoleren, laten verpieteren en ontmoedigen. De democratie breekt - dat is de sleutel van haar succes. Ze breekt nooit alles tegelijk; niet iedereen wordt en masse gevlegeld en verbroken. Met evenzo mooie als voze redeneringen. Leest u wat Etienne Vermeersch, christelijk renegaat en beroepsatheïst - intellectueel - zegt. Het is volgens hem onzin dat het cordon ondemocratisch zou zijn: "Het democratisch bestel zegt dat de mensen die een coalitie vormen, bepalen met wie ze willen samengaan. Als zij vooraf akkoord gaan dat ze nooit met het Vlaams Belang in een meerderheid zullen stappen, is dat hun keuze." Leest u wat hij zegt? Het cordon is een op papier vastgelegde overeenkomst voor elke verkiezingsuitslag uit. Hier is dus geen coalitie van regeringspartijen aan het woord, maar een coalitie van partijen - bevolkingsgroepen - die van tevoren een bevolkingsgroep uitsluit - no matter how big they are. Het is namelijk een kwestie van moraal. Vermeersch: "Voor mij is het altijd een morele kwestie geweest en op morele kwesties geef je nooit toe."
Nu zult u zeggen: maar als het een kwestie is van moraal, wat is er dan tegen een dergelijke overeenkomst? Wel dit: de coalitie is een coalitie ongeacht de stem van het volk - het is dus een coalitie los van - zelfs - zonodig tegenover het volk. Het is per definitie geen 'nee' op basis van standpunten. Vermeersch: "In Nederland zou men eerst duidelijk moeten kunnen omschrijven in welke mate de standpunten van Wilders fundamenteel immoreel zijn, racistisch of xenofoob of op een andere manier strijdig met de mensenrechten. Tegen de islam zijn is geen argument. Ik heb ook ooit geschreven dat geen enkele organisatie zo'n breed spoor van bloed door de geschiedenis heeft getrokken als het christendom. Als ik nu hetzelfde zou zeggen over de islam, zou men mij een islamofoob noemen". Het gaat niet om standpunten; het gaat om achterliggende fundamentele zaken. Er moet fundamenteel een common sense bestaan over de fundamenten; wie deze niet onderschrijft, heeft geen deel aan de democratie. Met andere woorden: de elite bepaalt de gezindheid waarmee men de democratische arena dient te betreden, alleen met standpunten ben je er nog niet. Deze elite bepaalt dat je alles mag zeggen over het christendom, maar niet over de islam of het communisme. Vermeersch weet dat. Hij refereert wel aan het communisme (verderop in het Vrij Nederland-artikel), maar trekt er geen conclusies uit. Maar let u ook op zijn formulering: "als (!) ik nu hetzelfde zou zeggen over de islam". Vermeersch zegt: "als". Maar hij zegt het niet. Zou hij dit zeggen, dan zou hij aan de andere kant van de flinterdunne krijtstreep terecht komen die hij - en zijn politiek-intellectuele vrienden - hebben getrokken. Evenzo is zijn suggestie dat het Vlaams Belang zou zijn voortgekomen uit een 'foute' jeugdbeweging een versluiering van het feit dat het Vlaams Belang uit dezelfde 'troebele' vijver komt als (deels) N-VA, SP-A-partner Spirit (pardon: haar opvolger), VLD (en daarmee LDD) en mannen aan de wieg van de CVP (had de christen-democraat en belangrijke 'Europeaan' Victor Leemans ook niet iets op zijn kerfstok, dat wil zeggen: vlak na de Tweede Wereldoorlog?).
Waar komt deze harde eenzijdigheid vandaan? De elite kent geen genade voor het volk. De elite kan falen, maar faalt nooit. Natuurlijk maakt men fouten. Vermeersch refereert aan de veilige Franse elite: "De intellectuele elite kan trouwens ook onnoemelijk dom zijn. In Frankrijk is ze na de Tweede Wereldoorlog eerst de communisten en daarna de maoïsten gevolgd. Met een totaal gebrek aan intellectuele ernst. Ze geloofden niet eens wat er in de Sovjet-Unie of het China van Mao werkelijk aan de hand was. De intellectuele elite moet vooral onderzoeken, nadenken en dan niet met slogans maar met solide argumenten werken." U leest het: communistische intellectuelen die meeheulen met communistische massamoordenaars zijn "dom". Ze zijn niet medeschuldig, ze worden geen communist genoemd. Ze zijn allereerst: "intellectuele elite" - die ook (!) dom kan zijn. Diagnose: een "gebrek aan intellectuele ernst". Vermeersch verzwijgt het massale goedpraten van links van het communisme in de jaren '60 en '70 niet alleen in Frankrijk. Vermeersch verzwijgt dat het actuele atheïsme waarin hij grossiert intellectueel schatplichtig is aan deze mensen "zonder intellectuele ernst" die bovendien blind waren voor tientallen miljoenen doden. Het is voor een zelfverklaard scepticus trouwens uitermate lachwekkend de beschuldiging te uiten dat mensen gebrek zouden hebben aan intellectuele ernst. Leidt scepsis niet tot ongeloof, en is ongeloof niet zijn verwijt aan intellectueel Frankrijk (niet van nu, maar van toen).
Een scepticus is bovendien nooit een democraat, want een scepticus gelooft niet in 'het volk'. Ook niet een sceptische 'gewild kinderloze' Vermeersch die om sociaal-economische èn democratische redenen voor een onafhankelijk Vlaanderen is. Iemand die overbevolking vreest en een beroep doet op economische solidariteit? Die het volk per definitie buiten spel durft te zetten en daarna (sic) met de democratie aan komt zetten? Iemand die niet zo eerlijk is om 'cordon sanitaire' ook voor de christen-democraten te gebruiken die door Belgisch (en Nederlands) 'Paars' buitengesloten diende te worden om abortus en euthanasie in te kunnen voeren? Het procedé van uitsluiten, marginaliseren, breken en aanpassen is een instrument van een elite die haar agenda doorvoert, ongeacht de stem van het volk. Het draait bij mannen als Vermeersch om hemzelf: de elite die in clubs en salonbijeenkomsten bepaalt welk volk op welk territorium thuishoort: "De intellectuele elite moet vooral onderzoeken, nadenken en dan niet met slogans maar met solide argumenten werken." Sprekend in een land waarin een elite stelselmatig geen belang hecht aan de stem van het volk, waarin de elite een systeem heeft geïntroduceerd waarin een meerderheid tot minderheid is verklaard, zijn dit krachteloze woorden.
Het is het doel van hen die het 'cordon sanitaire' bedienen: dat we geloven in de oprechtheid van hun woorden. Maar waarom zouden we? De mensen van het cordon zeggen dat ze geloven in de kracht van de democratie en de kracht van argumenten. Maar die kracht geldt niet voor hen die het cordon treft. En ze gelden niet voor het volk - dat moet niet overtuigd, maar moet moedeloos gemaakt worden. En als men zelf 'fouten' maakt, zoals het vergoelijken van communisme, dan is men 'dom'. Nooit slecht, maar altijd blijvend redelijk en tijdelijk dom.
Officieel is democratie gebaseerd op de kracht van de rede, maar in de praktijk moeten zijn die erin geloven en eraan deelnemen op hun tellen passen; voor je het weet ga je ten onder door een te groot geloof in de democratie. Dan ben je ontgoocheld, omdat je hebt meegedaan met het spel en niets bent opgeschoten. Maar ondertussen deed je nooit mee aan het spel - ja, wel aan een ander spel: hen die zichzelf bloot geven kraken en hun vrienden bovendien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten