In het Nederlands Dagblad van 20 augustus stond een artikel van mijn hand over de 'kwestie bisschop Gerard de Korte versus de katholieke bloggers': "Rooms-Katholieke Kerk is negatief over traditionele gelovigen". De waarde journalist van het Nederlands dagblad had aan mijn kleine bijdrage toegevoegd dat ik een "orthodox, rooms-katholieke gelovige " ben. Nu, dat is officieel weliswaar iets te voorbarig, al moet worden gezegd dat het wel op de roll staat een dergelijke overgang mee te maken - Deo Volente. Deze voorbarige journalistieke hap uit mijn bord met rode linzen zij deze man dus vergund.
Ondertussen heeft bisschop Mgr. dr. G. de Korte contact met mij gezocht met het verzoek tot een gesprek. Ik heb daarmee ingestemd.
Verder moge het duidelijk zijn dat het artikel op persoonlijke titel geschreven is, en niet namens bitterlemon.eu - zoals alles op bitterlemon.eu wordt geschreven op persoonlijke titel. Doel van mijn stuk was om een bepaalde impasse te doorbreken. Het is niet overdreven om te stellen dat het katholieke discours in Nederland niet geheel in balans is. Dit geldt overigens ook voor de rest van (christelijk) Nederland. Als ex-neocalvinist heb ik persoonlijk geen problemen met felle polemieken. Ik zie mezelf niet in het gezelschap van grote polemisten als prof. K. Schilder of dr. George Puchinger staan, maar ik kan deze mannen wel waarderen. Het probleem met de pennestrijd van dit moment is echter het ontbreken van het fundamentele discours. Wat is een strijd als een tegenstander steeds onttrekkende en omtrekkende bewegingen maakt? Het is als een voetbalwedstrijd tussen iemand die het zitten op de bank beu is en een wedstrijd begint met een tegenstander die steeds het veld af rent of anderszins van rol wisselt. Dit veronderstelt deze beeldspraak nog dat er een duidelijke overeenstemming is wat betreft de grenzen van het veld, de regels, de vorm van het spel, etc. Zelfs dat is nu niet meer vanzelfsprekend. Het discours ligt in alle facetten uit elkaar.
Polemiek zonder fundamentele katholiciteit is een riskant iets. Waar overeenstemming slechts iets is van een vrije wilsbeslissing van mensen, en niet van onlosmakelijke extra-persoonlijke verbondenheid, wordt polemiek of een vrijblijvend spel (er wordt niet gereageerd) en daarmee de polemische pen bot, of polemiek drijft mensen uit elkaar omdat persoonlijke waarheid, persoonlijk gevoelen en inhoudelijke, fundamentele overeenstemming samenvallen en geen speelruimte overlaten om op harde wijze gecorrigeerd te worden (of zich te laten corrigeren) zonder daadwerkelijk gezichtsverlies - of zelfs gezagsverlies - te leiden voor de moderne Bühne.
Het huidige discours mist een dergelijke ondergrond van onlosmakelijke verbondenheid die vrijblijvendheid, relativeringsdrang en subjectivisme secundair maakt of zelfs terzijde stelt. Het neocalvinisme leert ons dat polemiek zonder katholieke primordialiteit leidt tot verscheurdheid en vervreemding. Wie echter blijft geloven in de primordialiteit - en daarin blijft staan en opereren - kan ondanks welke polemiek dan ook open blijven staan voor wat op hem af komt. Een voorbeeld daarvan is het blijven geloven in de werkelijkheid van het ambt - waaronder dat van bisschop - ongeacht de ruis die het modernisme heeft veroorzaakt in de status. Maar elk ontologisch aangrijpingspunt is waardevol, ongeacht welk verschil van inzicht er leeft.
Ook de traditionalist gelooft dus in de dialoog, maar dan een dialoog vanuit de logos en in en tussen de articulatiepunten die de orde ons aanreikt in Schrift, Traditie en realiteit. Een goede dialoog kan voor de traditionalist leiden tot een sterker besef van de realiteit waarin hij leeft en die hij uit en door de Traditie mag kennen. De filosoof Voegelin duidde een dergelijk diep besef van ultieme realiteit aan met het woord 'realissimum'. Daarin klinkt door de ervaring die secundair mee resoneert met en rond het dogma als plaats waar de werkelijkheid open ligt en samen mag worden ontdekt. Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten