DE SPROOKJES VAN DUIZEND-EN-ÉÉN-VERKIEZINGEN

Ik mag vandaag weer stemmen. Voor de tigste keer in mijn leven. Na een weggegooide stem voor de Tweede Kamerverkiezingen mag ik nu mijn stem weggooien voor de Provinciale Staten. En indirect voor de Eerste Kamer der Staten Generaal. Waar komt mijn cynisme vandaan? En waarom maakt elke oproep om toch vooral te gaan stemmen mij cynischer?

Vooral de verse oproep van Elsevier-journaliste Carla Joosten deed mij door het ijs zakken. Carla: "Luie kiezers zijn net zo erg als opgeblazen politici: dus stemmen moet. We kennen de bestuurders niet, weten niet wat ze doen en wat we er wel van weten stemt niet vrolijk. Toch is het goed dat de kiezer vandaag naar de stembus gaat. Misschien wel vooral omdat er nog altijd plekken zijn waar mensen hun leven wagen om kiesrecht te verwerven."

Opeens drong het tot me door: Er zijn dus gekken (neem ik maar van Carla aan) die hun leven wagen voor zoiets als kiesrecht. En die gekken geven wij als het kan politiek asiel. Mensen die hun leven geven zodat anderen bepalen hoe ze moeten leven en denken. Maar dan in naam van jezelf, want je hebt gestemd. Niet waar? En je dan laten regeren en gezeggen door een geïmporteerde Turkse die de Armeense genocide wegwuift met haar lange lokken uit Duizend-en-één-Turkse-nachten. En trouwens: mensen wagen hun leven voor de meest idiote dingen. Om bijvoorbeeld een snelheidsrecord te vestigen in een dronken bui met een gestolen Volkswagen Golf GTI. Dat is voor mij geen reden om in zo'n auto te willen rijden. En een noodlottige boom op te zoeken.

De oneerlijkheid druipt er vanaf, bij Carla Joosten. Ook al ken je de bestuurders niet. Weet je niet wat ze doen. En wat ze doen, stemt je niet vrolijk - toch moet je van mevrouw Joosten gaan stemmen. Anders ben je net zo erg als als wat je verafschuwt. Dus als je niet instemt met het lamlendige, ben je zelf net zo lamlendig. Dit klinkt als een negentiende-eeuwse burgermoraal van Jan-Huygen-in-de-ton. Maar dan wat afgezakter. Wie of wat je stemt, maakt niet uit, als je maar stemt. Vanwege de legitimiteit van het systeem.

Maar wat nu als alle kiezers die het niet weten, het niet vertrouwen of het allemaal wel best vinden nu eens thuis zouden blijven? Wanneer alleen die anderhalve man en een paardekop die lid is van de PvdA naar de stembus zou gaan? Dan zouden we zien in wat voor land we werkelijk leven. En daar wil mevrouw Joosten - en al die andere liberale moralisten met haar - niet aan.

Democratie is een geloof. Omdat democratie martelaren kent, geloven wij in de magie van het stemhokje. Omdat onze politici opeens hogepriesters zijn, zien we natuurlijk hun fouten, gebreken en kuiperijen door de vingers. En omdat journalistes als Carla Joosten opeens als profeten van het nieuwe geloof optreden, is alles wat ze zeggen met meer dan een korrel zout te nemen.

Mevrouw Joosten vertegenwoordigt het bloed van de Birmese en Tongalese martelaren. Kom in de benen. Geef uw stem en daarmee uw ziel aan de democratie. En de democratie zal u belonen. Maar deze beloning is slechts zichtbaar voor de dankbare ziel. Daarom: geloof in de democratie en u zult behouden worden.