SEKSUELE INDOCTRINATIE

Een meerderheid van de Nederlandse basisscholen wil dat seksuele voorlichting een kerndoel wordt in het onderwijs. Nu gebeurt dat soms niet of haperend. Het blijft voor een leerkracht moeilijk om zoiets aan jonge kinderen te vertellen. En wat ouders vinden, weet men vaak niet. Dat klinkt leuk en aardig, maar er schuilt een adder onder het gras.

Het NIZG, het Nationaal Gezondheidsinstituut (één van de vele instituten in dit land), heeft een onderzoek gedaan naar seksuele voorlichting. Dit is nodig want, zo zegt het NIZG: "Kinderen worden via de media en internet steeds vaker geconfronteerd met seksueel getinte beelden. Deze beelden zijn vaak eenzijdig, rolbevestigend en weinig gevoelsmatig. Daarom is het goed als hier thuis en op school goede en juiste informatie tegenover wordt gezet."

De belangrijkste vraag is: wat vinden de ouders hiervan? Vinden zij dat scholen aandacht moeten schenken aan seksuele voorlichting? Dat weten veel scholen niet. Veel scholen worden bestuurd door ouders of kennen inspraakorganen. Dus: rara, hoe kan dat? Ik zelf heb op een degelijke protestantse school gezeten waar een streng calvinistische leerkracht midden in de groep ging zitten en ons voorlichtte over deze zaken, inclusief eigen persoonlijke ervaringen. We stelden het zeer op prijs dat ons verteld werd wat we al wisten. Maar dat was al weer een aantal jaren geleden. De tijden zijn veranderd.
Het is veelzeggend dat de leerkrachten aangeven niet te weten wat de ouders vinden. Wat normaal is, staat dus niet meer vast. En dat maakt het zo moeilijk erover te praten. Wie weet wat voor laakbare, rolbevestigende en strafbare dingen je zegt, je moet er niet aan denken! Alles is natuurlijk geoorloofd, maar wat vooral erg is, is het normale verhaal van mannetjes en vrouwtjes, voortplanting, verliefdheid enz.
In mijn tijd hoefde een leerkracht niet te weten wat ouders ervan dachten, omdat iedereen er (officieel) hetzelfde over dacht. Nu iedereen mondig is geworden, maar niemand (officieel) hetzelfde denkt (of mag denken) is het onderwerp seksualiteit nog steeds lastig. En mensen zijn niet alleen mondig, maar ook onverschilig. De meeste ouders staan volledig onverschillig tegenover het internetgedrag van hun kinderen. En moet de school dan vechten tegen deze bierkaai?

Het klinkt sympathiek. Ouders laten het erbij zitten. Leerkrachten weten niet hoe ze het aan moeten pakken. En een instituut dat in dit gat springt. Maar luister naar wat men zegt, namelijk dat de beelden die kinderen zien in de media en op internet vaak rolbevestigend zijn. Pardon? Rolbevestigend? Is het presenteren van materiaal over de seksualiteit tussen man en vrouw en het bespreken van het fenomeen seksualiteit op zich niet per definitie rolbeschrijvend en dus rolbevestigend? En trouwens: is deze conclusie in de vraagstelling aan de ondervraagde scholen voorgelegd? Of is dit de interpretatie van de onderzoekers? En wat denken de ouders hiervan?
Een gewone man of vrouw zal bij het zien van wat er aan seksueel materiaal op internet te zien is eerder denken aan perverse rotzooi dan aan rolbevestigende patronen en de bevestiging hiervan. Een vader en een moeder zullen in ieder geval dan niet denken aan hun eigen relatie en gezinssituatie en al helemaal niet aan datgene wat ze graag overbrengen op hun kinderen als zijnde "normaal".
En zie hier het venijn van de onderzoekers. Men schuift twee dingen ineen. Ten eerste wordt de commerciële vuilspuiterij op seksueel gebied aan de orde gesteld. Iedereen die dit natuurlijk (officieel) niet ziet of wil zien als iets waardoor onze kinderen seksueel worden opgevoed. Maar daar blijft het niet bij. Ten tweede - en dit blijkt het werkelijke hoofddoel te zijn van onze onderzoekers - worden de traditionele rolpatronen van man en vrouw systematisch en grondig opgeruimd uit de hoofden van onze jongens en meisjes. Dit moet dan één van de hoofddoelen worden van ons onderwijs.

Niet wat normaal is, maar wat door de onderzoekers (psychologen, sociologen, seksuologen, politicologen) gewenst is, moet het kerndoel worden in de opvoeding van onze kinderen. Het zal wel weer neerkomen op: ontdekken wat je lekker vind, doen wat je lekker vind en de ander respecteren in wat hij of zij lekker vindt en vooral veel en veel experimenteren op een veilige en hygiënische manier.
Wat kinderen waarschijnlijk moeten leren is grenzen opzoeken. Grenzen aftasten. Grenzen overschrijden en uiteindelijk afgestompt of uitgeput in een meer traditionele rol vervallen om daarna voer te worden van de spot van cabaretiers en romanciers. Niet meer wetend of je homo of hetero bent. Niet meer wetend of je wel of geen kinderen wil (of daar te laat achter komen). Zogenaamd gelukkig zijn met jezelf (en ondertussen wanhopig alle datingsites afstruinend). En natuurlijk op je werk en in de politiek erg politiekcorrect denkend (en thuis steeds extremere pornosites bezoekend). En - en dat is het meest absurde - om thuis en in je hoofd stiekem traditioneel rolbevestigend te zijn, maar op school en in de maatschappij roldoorbrekend.

Om dus zo een manipuleerbare, afhankelijke, gespleten en murw geslagen massa van individuen te worden die zelf niet meer weten wat normaal is, maar die gelukkig te rade kunnen gaan bij instituten, instanties, deskundigen en beleidsmakers. De seksualiteit raakt de mens in zijn diepste kern. Zich bemoeien met de seksualiteit van een volk raakt en beïnvloedt het volk tot in haar diepste kern. En dat is de bedoeling van het NIZG. Het ene woordje heeft hen verraden. Zoals dit soort mensen zichzelf altijd verraden.